Vreugde en verdriet...

Afgelopen zaterdag hadden we na bijna 8 weken zwangerschap, een miskraam.
In eerste instantie waren m'n man en ik nogal nuchter, van 'ach, beter nu als over 20 weken',...en 'er was vast iets mis met het kindje, en moeder natuur heeft ingegrepen'...dat soort rationele gedachten. Ook natuurlijk 'Fabian is nog erg klein, dus nu kunnen we ook nog weer een paar maandjes extra van hem alleen genieten'....
Tuurlijk! Allemaal waar!!
En daar is de vreugde in deze blog dan ook voor. Want als de kleine wakker is, merkt hij niks aan ons, want hij heeft nergens om gevraagd, dus voor hem zijn we er! Altijd!
Zijn lach helpt onze dag mooier te maken, de pijn te verzachten, en het nare gevoel om te zetten naar alle liefde en dankbaarheid voor hem.
Hij is geweldig!

Maar verdriet....krampen alsof je weeën hebt, veel bloed en stolsels verliezen, lopen op de pijnstillers, en geen kindje om in mijn armen te krijgen aan het einde van de pijn!
Morgen zouden we onze eerste afspraak en echo hebben bij de verloskundige...wat waren we aan het aftellen van het weekend...en ineens....alles weg!
Ik zie op tegen morgen....wat is dit een kut gevoel.....ja, we proberen zeker wel het positieve te zien....maar het andere gevoel, het gevoel van verdriet....dat is er ook...
Nou ja...we moeten verder, we willen ook verder, maar wat is het nu even kut allemaal......