Ik moet de hele dag al huilen
Halverwege dit jaar hebben we ons huis verkocht. Eindelijk.
We wilden het namelijk al veel langer. Maar toen we het te koop wilden zetten, raakte ik mijn baan kwijt. Niet echt een ideaal moment dus.
We hebben dus eerst nog een verbouwing gedaan. Alleen leverde me dat niet dat THUIS gevoel op dat ik zo zoek.
Na de verkoop binnen 1,5 maand verhuisd naar een huurhuis. En redelijk snel ons droomhuis gevonden. Het is een huis uit 1935. We hebben alles gesloopt en opnieuw opgebouwd. Nieuwe kamer ensuite deuren, nieuwe trapleuning met bewerkte spijlen, glas in lood erin etc etc
En nu is het bijna zover: we gaan over 9 dagen verhuizen!
Maar dat betekent ook:
- afscheid nemen van de basisschool van mijn dochter
- afscheid nemen van het kinderdagverblijf van mijn zoon
- afscheid nemen van de BSO
- afscheid nemen van de vriendjes en vriendinnetjes
- afscheid nemen van de ouders op het schoolplein
En laat er nog 1 ding zijn waar ik heel slecht in ben. Altijd al geweest. Als ik vroeger een logeetje had en ze ging weer naar huis moest ik altijd huilen.
AFSCHEID NEMEN, ik HAAT het. Ik wil het niet. Ik kan het niet.
Pff ik begon vanmorgen al bij het wegrijden van het kdv. Stiekem grienen in de auto.
Toen op mijn werk mijn manager iets zei over mijn dochter begon ik weer. Toen mijn dochter ophalen van de BSO en jahoor, weer die tranen.
Maar het allerergste was na de kerkdienst van de school van mijn dochter. Ze zag namelijk haar beste vriendinnetje uit de klas en die twee vlogen elkaar in de armen. Toen schoot ik er weer in. De moeder van dat vriendinnetje met rood doorlopen ogen. De juf die me ging troosten.
Mag het alsjeblieft alvast morgen zijn?!
reacties (0)