Nieuwe ronde, nieuwe gedachten....

Nieuwe gedachten? Oke, nee.. Heel nieuw zijn ze niet, maar ze zijn nu ontiegelijk snel naar voren gekomen.

Ronde 13 ging voor ons gevoel redelijk OK, toen ik 7 dagen overtijd was heb ik een blog geschreven, ik durfde niet zo goed te testen omdat ik evengoed bang was voor een teleurstelling. Maar of ik het nu drie dagen ervoor had gedaan, of drie daarna, ik kon er toch niets aan veranderen. Dus 8 dagen na mijn NOD ben ik gaan testen. Blanco, Spierwit, Leeg.. Balen!!! 
Het was natuurlijk wel eventjes een klap, want ondanks ik bang was voor teleurstelling ga je natuurlijk ergens vanbinnen het goede gevoel erbij creëren. Ik baalde even flink, maar ondanks een duidelijke test, toch nog een stukje hoop aan maken..  Ach... mijn hcG is vast nog niet goed aangemaakt, ach... ik heb ook een infectie downthere dus dat heeft vast invloed op de test, Ach... morgen even met mijn ochtend urine doen...
Mijn vriend geloofde de uitslag ook niet, zei hij, terwijl hij met tranen in z'n ogen zat. Vervolgens huppelt er een vrolijk meisje langs van 2 jaar, waarom zijn we hier zo mee bezig, we hebben toch al iets prachtigs lopen?!? Ik voel me direct heel schuldig. Wat moest ze wel niet denken als ze doorhad wat er hier gebeurde, dat zij niet goed genoeg was? Lieve schat, je bent het beste en het mooiste dat me ooit is overkomen!! 
We willen alleen zo graag nog zo'n lief wezentje dat helemaal van ons is, zo graag iemand waar onze dochter mee kan spelen, alles mee kan delen. Ons gezin is al knus & gezellig, maar we willen zo graag nog ietsjes knusser... Maar waarom lukt het ons niet?! Waarom nu al maaaanden niet, en toen wel? 
Het is frustrerend... En we hebben het er al eens over gehad, een paar maanden terug... Dat we nog een half jaar op eigen kracht verder wilden gaan, maar als het dan niet gelukt was we misschien maar wat hulp moesten inschakelen van huisarts/ziekenhuis.
 

Mijn eerste bevalling was traumatisch, en heb daar ook hulp bij gekregen. Mijn zwangerschap was ook niet allemaal je van het. En ik dacht serieus de eerste maanden dat mijn lichaam voelde dat die ervaring in de weg stond. Dus daar heb ik aan gewerkt, en kan het nu als iets veel mooiers zien. 
Momenteel ben ik ook niet bang dat het weer zo zal gaan in de toekomst. Als ik vooruit probeer te kijken zie ik alleen Rozengeur&Manenschijn. 

Deze maand liggen alle ovulatietesten weer klaar, we gaan er weer voor... Ik ben benieuwd wat deze ronde ons gaat brengen.  
We hebben het er samen over gehad dat het na deze maand misschien wel een goed idee is om onze schaamte/zenuwen aan de kant te zetten en toch maar naar de dokter te stappen. 
Ik kan het gevoel dat we erbij hebben niet echt goed omschrijven, aan de ene kant wil ik echt gewoon graag de dokter erbij betrekken, en aan de andere kant vind ik het heel spannend en durf ik eigenlijk nog niet zo goed. 
Maar de wens is groter, dus moeten we eroverheen stappen. 
Ik denk dat het meer komt omdat je geen ervaring hebt op dat gebied, en je niet goed weet wat te verwachten, je niet weet hoelang een traject duurt voor je er uberhaupt in komt, en wat je allemaal zelf moet doen... 

Maar dat is een zorg voor later, eerst focussen op de ovulatiestreepjes!

Liefs Momster24.