Kind reageert vaak negatief

Heel herkenbaar hoor.. zowel de 6 jarige als 4 jarige.. Alleen de 6 jarige benoemd het zo en de 4 jarige laat het met boos gedrag zien. Zeker ook ass kenmerken hier bij beiden maar die hebben zoveel mensen denk ik dat ik me er niet druk om kan maken 🤭 Hier helpt liefdevol begrenzen en dingen samen doen icm autonomie. Ook met 4 jaar kan hij prima boterhammetjes zelf smeren, sokken uitkiezen in de winkel etc. Hier nu een gele fase dus gele jas, gele schoenen, etc haha als hij er maar blij mee is. Vaak koppelen we dan terug dat hij een keuze had en heeft gemaakt en die de volgende keer dan misschien toch anders zou kunnen maken. Praten kort (soms wel antwoord soms niet) en door naar het volgende. Als we een dag hebben met weinig autonomie in wat we gaan doen zoals een uitje waar hij niet naar toe wil zoeken we iets wat hem kan helpen voor we gaan en bespreken dat we het fijn vinden dat hij zich klaar heeft gemaakt zonder ruzie etc. Veel aandacht op zijn proces (soms vermoeiend maar werkt wel beste hier)

Het is alsof je het over mijn 7-jarige zoon hebt. Mijn 9 jarige dochter is totaal anders. Hier geen autisme of iets dergelijks, gewoon een heel onzeker jongetje die vaak op zijn tenen moet lopen. Wij hadden dat eerlijk gezegd eerst niet zo door, maar omdat hij de jongste is moet hij vaak mee in een tempo dat eigenlijk iets te hoog voor hem is. En hij is echt gevoelig en soms wat angstig, dat helpt niet mee natuurlijk. Als hij dus in de oppositie zit (zo noemen wij zijn tegendraadse gedrag) dan is dat een signaal aan ons dat wij te snel gaan, te veel van hem vragen of dat hij ergens als een berg tegenop kijkt. Ik hoop dat jullie ook de trigger van jullie zoontje vinden! Veel succes en liefs

Meer verantwoordelijkheid geven misschien? Ik weet niet hoe oud je kind is, maar in de reacties lees ik 7 jaar? Als je hem wat meer zelf laat doen, heb je kans dat hij opeens wel wat neutraler wordt. Omdat hij meer grip/macht krijgt op zijn eigen leven. Verantwoordelijkheid kunnen de meeste kinderen niet nemen. Maar als je het ze geeft, en aanleert. Dan knappen ze er vaak wel van op. Een stukje zelfverzekerdheid ook. Je hebt zelf gelijk een reden om complimentjes te geven (wat fijn dat je helpt met tafel afruimen!) En daarmee kweek je ook positiviteit.

En ook niet onbelangrijk: hoe sta je zelf in het leven? En je partner (als je die hebt)? Mijn man was enorm negatief in het leven, omdat zijn ouders dat ook waren. Naar elkaar toe, onbewust ook altijd commentaar over iedereen. Ook al zijn ze gewoon lief en vriendelijk naar de kinderen toe. Het heeft hem 5 jaar van zijn volwassen leven gekost om een positieve instelling te krijgen. Maar ik ben blij dat we dat hebben kunnen breken van generatie op generatie. Want ons zoontje staat enorm positief en dankbaar in het leven, en dat kopieert hij echt van papa. Dus soms is het ook gewoon aangeleerd.

Als het echt autisme is heb ik er geen ervaring mee en kan ik je niet helpen/tips geven. Maar wat mij opvalt is hoe jij op hem reageer (en andere moedere blijkbaar ook). Negeer het! Volgens mij hoort dit ook bij de leeftijd. 'Er zit te weinig chips in het bakje'. NIKS antwoorden. Negatief gedrag negeren (behalve ongehoorzaam gedrag, dat vind ik weer wat anders), positief gedrag benoemen en zeggen dat je het fijn vind. Ik ben totaal niet van de softe positieve opvoeding, maar je gaat toch niet met een 7 jarige een discussie aan over een bakje chips? Of sokken.. kan die toch zelf pakken? Brood smeren... kan een 7 jarige toch wel zelf?

Ik wil niet zeggen dat dit de oplossing is en ik wil ook niet zeggen dat er niet meer aan de hand is, ik ken je zoon namelijk niet, maar probeer die negatieve spiraal te doorbreken.

Zo vermoeiend altijd! Hier is het vooral om elkaar te irriteren. Ze zijn 4 en 7. Wil de een graag naar buiten wil de ander dat precies niet. Wil je lekker naar het zwembad willen ze precies allebei een ander zwembad en anders niet. Hoe vaak ik al van huis ben weggelopen, omdat ik even tot 100.000 moet tellen. Het kost zoveel energie en leuke dingen doen heb ik vaak geen zin in. Maar ze willen ook allebei mama en niet papa. Hier is het een stukje jaloezie en zien ze vooral wat de ander wel krijgt terwijl zij inschikken. Ik maak zichtbaar wanneer we iets voor de een doen en wanneer iets voor de ander. Ik moedig aan wanneer ze aangeven wat ze willen en wanneer daar eventueel tijd voor is. Nee het werkt niet altijd, maar vaak is het wel leuk in huis.

Ik lees dat hij bijna 7 is, mijn kinderen hebben dit ook wel, denk ergens wel normaal voor de ontwikkeling. Op gegeven moment ben ik het zat, als hij gaat zeuren dan mag hij het bakje laten staan en dan krijgt hij niks. Sorry.. je mag wensen aangeven maar niet op zon manier, vind dat zo ondankbaar en verwend.

Hier een jongetje met het vermoeden van ass (en adhd). Ze vinden hem nog te jong om te testen, maar wij leren nu wel hoe we met hem om moeten gaan. Het belangrijkste waar we al vanaf zijn 2e mee bezig zijn is ‘pik jour bettles’ b.v. heb ik de verkeerde sokken gepakt, pak je zelf andere. Zijn ze allemaal verkeerd dan heb je geen sokken aan (zijn probleem niet de mijne). Verder moet alles voorspelbaar zijn. Wij bereiden alles voor vertellen vooraf wat we gaan doen (maar ook wanneer hij een keertje iets extra’s krijgt zoals chips en wat/hoeveel getransporteerd gaat zijn). Soms gaat het dan nog niet helemaal goed, zo zouden we van de week naar het opluchtmuseum en hij dacht dat we het spoorwegmuseum bedoelde (tram en trein wordt nog door elkaar gehaald). Het was dus ook niet leuk en hij heeft alleen maar gemopperd. Door het weer hebben zijn we uiteindelijk iets eerder weer naar huis gegaan en hebben we de speeltuin over geslagen. Een dag later duidelijk aangegeven dat we nog een poging gingen wagen voor de speeltuin (museumkaart). We hebben een duidelijk plan gemaakt met wat we gingen doen en nu was het opeens wel weer een leuk museum.

Verder proberen wij prikkelgevoelige plekken zoveel mogelijk te mijden. Harde geluiden kan hij bijvoorbeeld niet tegen, dus dat is geen leuk uitje (voor allemaal). Daarnaast zien wij steeds beter wanneer hij overprikkeld raakt. Dan mag hij even op de tablet (dat geeft hem rust). Als hij weer rustig is, kunnen we ook beter met hem praten.

Maar vooral de voorspelbaarheid is bij ons heel belangrijk. Nu we op vakantie zijn, mist er een stukje routine. Voor hem is dit moeilijk en dat merken wij. Het ene moment is de vakantie ‘echt leuk’ (zijn woorden) en het volgende moment is alles stom en wil hij naar huis.

Wanneer hij erin zou blijven hangen, best maar dan even op zijn eigen kamer? Wanneer de bui voorbij is en hij weer mee kan doen zonder te mopperen mag hij terug komen. Werkte wel bij de boze buien van onze dochter. In het begin zat ze langer op haar kamer. Nu is ze eigenlijk heel snel weer terug.

En ik zou bijvoorbeeld echt beginnen om de chips te eten. Eens kijken wat er dan gebeurt. Vraagt wel tijd en geduld om zijn gedrag te spiegelen, maar kan wel werken.

Ik moest leren dat ze zelf ook keuzes wilden maken. Bijvoorbeeld in wat ze willen dragen. Blijft lastig.

Hier geen autisme, geen verwend nest, geen chagrijnig kind, maar het glas is áltijd half leeg. Echt een negatieve kijk op de wereld. Bij alles wat er gebeurt, is het eerst: nee ik hoef niet, geen zin, etc. En 7 van de 10 x doet hij uiteindelijk toch mee (al dan niet onder lichte dwang) en vindt het dan gewoon leuk. Als je vraagt hoe iets was, komen eerst alle klachten en dan pas de leuke dingen. Hij heeft het niet bij zoiets als broodbeleg, maar wel al bij iets alledaags als buitenspelen. Hij gaat ook niet perse tegen ons in, maar weigert gewoon koppig vooruit te komen zeg maar.

De andere twee hier zijn compleet anders. Springen overal enthousiast in en zijn juist heel positief ingesteld. Ik heb me er bij neergelegd dat hij de wereld anders bekijkt dan ik, en laat hem dan ook maar eerst klagen voor ik de leuke dingen hoor. En we gaan er gewoon vanuit dat hij bijvoorbeeld op vakantie de eerste dagen het zwembad niet in wil, want we weten dat hij er daarna niet uit te krijgen is. En als hij niet wil buiten spelen, dan niet, dan doet hij maar even niks. Dan gaat hij meestal vanzelf toch wel.

We proberen vooral het te benoemen als we zien dat hij wel enthousiast wordt, zo van: wat goed om te zien, wat fijn dat je het leuk vindt, zoiets.

En laat hem vooral veel zelf doen en uitzoeken. Eigen brood smeren, eigen sokken pakken. En grenzen stellen. Te weinig lekkers? Jammer dan, dat bepaalt mama. Zeuren? Dan het bakje helemaal inleveren, morgen weer een dag.

Onze oudste van 7 is bezig met een diagnostiek traject voor autisme en hij is precies zo. Alles is een discussie, niks is goed, etc. Reageert in sommige gevallen ook echt agressief als hij niet mee wil.

Heel lastig gedrag. Wij hopen handvatten te krijgen na de diagnostiek.

Eerlijk, het gedrag lijkt erg op dat van onze dochter die gediagnosticeerd is met autisme. Heel snel gaan dingen of zijn dingen anders dan zij in haar hoofd had en is het dus niet goed. Het is geen verwend gedrag, maar dingen kloppen niet met de voorstelling en dan dus kortsluiting. Ik leer het steeds beter, dingen voor zijn, incalculeren. In haar geval leren we gewenst gedrag aan, je zegt dankjewel, ook als je het cadeautje niet leuk vindt. Moeilijk voor jullie, zulk gedrag is echt zwaar he.

Ik ben hier heel makkelijk in:

-We eten wat de pot schaft (niet goed? Dan heb je niet geboft vandaag)

-Ja is ja en nee is nee

-We zijn in ons huis dankbaar voor wat we hebben, we bedanken Allah daarvoor.

-Over alles valt te praten, maar we doen normaal

Er valt overal over te praten, we luisteren naar elkaar. Iedereen heeft welleens zijn dag niet, helemaal prima. maar is het de hele tijd structureel zeuren, negatief doen en de sfeer verpesten? Nee. Dan ga je maar naar je kamer. Als we ergens heengaan, dan doe je beleefd en gewoon, of we gaan niet en dan heb ik nog wel wat oersaaie klusjes in huis. Het is het één of het ander.

Goed gedrag en gehoorzaamheid wordt beloond, vervelend gedrag en geklier niet.

Bij mijn zoon is algehele chagrijnigheid en commentaar op alles een teken dat ie moe is. Verder verwacht ik geen dankbaarheid oid. Dat wij voor onze kinderen zorgen is heel vanzelfsprekend en dat is maar goed ook. Dat ze daar dankbaar voor zijn komt wel als ze 25 zijn ofzo ;)

Hoe oud is hij?

Hoe oud is hij? Onze oudste dochter is 3 en ik herken wel wat dingen. Ze krijgt keuzes en dan blijft het ook bij hetgeen ze kiest. Ze is heel dankbaar als ze iets krijgt, maar zeker met dat brood enzo herken ik wel

Bespreek van te voren wat jullie gaan doen. Betrek hem ook bij de tas inpakken. Als er iets niet goed is dan kunnen jullie dat mee nemen voor de volgende keer. Ik zou toch dag de proberen positief af te sluiten met dit vond ik leuk wat vond jij leuk