Mijn bevallingsverhaal

Mijn bevallingsverhaal

Zaterdag 8 juli, 37 weken zwanger.

Rond de middag kreeg ik wat krampjes, omdat ik de dag erna binnen moest voor de inleiding hoopte ik dat het wat voorweeën waren. Wilde graag met mijn eigen gyne bevallen.

Vriendlief ging werken om 14 00 uur en ik zei hem al zijn gsm in de gaten te houden.

Rond 1500 uur kwamen de krampen heviger en vaker, dus de weeën timer erbij.
Ze kwamen om de 15 minuten en duurde ongeveer 50 seconden.

Ik ging me even douchen om te kijken of ze afzakten.. Niet dus.

Ik zat heerlijk in de tuin te genieten van het weer en mijn zus kwam nog ff op bezoek.
Ik liet niks merken maar ze vond ineens mijn gezicht anders hihi

Na het bezoekje kwamen de weeën om de 7 minuten, nog steeds een 50 seconden.
Ik wist dat het echt begonnen was en vond het heerlijk dat ik alleen was.

Ik kon de weeën goed opvangen en er tussenin  goed ontspannen. Ik stuurde mijn vriend een update en hij vond het ook spannend maar dacht ook dat ik me misschien de kop gek aan het maken was, omdat ik de dag erna zou worden ingeleid.

Zelf wist ik wel beter en maakte de laatste dingetjes in orde want ik wist zeker dat we de komende dagen niet thuis waren.

Rond 19 uur waren de weeën inmiddels om de 5 minuten en duurde een minuut ongeveer.
Nog steeds voelde ik mij top en ontspannen.
Ik zat lkkr in de tuin en genoot van de muziek van een feestje wat verder op.

Ik stuurde mijn vriend nog een update, hij vroeg of hij naar huis moest komen. Maar dat vond ik nog niet nodig. Ik wilde graag zonder epidurale bevallen en wilde dus zolang mogelijk thuis blijven.

De kleine trapte flink tussen de weeën dus die deed het ook nog prima, ik genoot ervan. Gewoon instinctief meewerken met mijn lichaam en het opvangen ging ook nog prima.

Om 22 uur was mijn vriend klaar met werken en bij thuiskomst vroeg hij of we moesten vertrekken. Ik zei hem nog rustig te douchen en ff bij te komen van het werk.

Vond het zo een fijne ervaring tot nu toe en wilde het blijven uitstellen om te vertrekken. Rond 23 uur zijn we mijn paard nog wat hooi gaan geven en richting ziekenhuis vertrokken.

We hebben flink lol gehad in de auto en mijn vriend had zich in de spanning nog verreden, hij reed richting McDonald's ipv ziekenhuis haha. Tja daar gingen we zo vaak heen in de zwangerschap dat ie dat automatisch deed haha.

Het opvangen in de auto was wat lastiger maar we hbb flink gelachen, met 20 over de mega slechte wegen in België omdat het zo hobbelen.. En ik maar kronkelen lol

Onderweg had ik gebeld naar de materniteit om te zeggen dat we eraan kwamen, ze vonden me zo relax klinken dat ze niet ervan uitgingen dat het al zover was.

Voor de deur van het ziekenhuis hebben we nog een leuke selfie gemaakt en daar gingen we dan, de spoed binnen.

Omdat ik een risico zwangerschap had waren de vroedvrouwen op de hoogte van  mijn situatie en wisten ze meteen wie ik was.

Hup aan de monitor, de vroedvrouw vond het super knap dat ik zo ontspannen was en mijn bloeddruk en hartslag waren perfect. En ik had al een 6 a 7 centimeter ontsluiting, ik was zo trots als een pauw!

De hartslag van onze kleine man daalde na iedere wee en was wat laag, en toen begon het. Monitor tript dus gewisseld van apparaat.

Mijn vliezen werden doorgeprikt en toen waren de weeën echt heftig. Vooral de rug weeën kreeg ik slecht opgevangen.

Ze wilde een censor op het hoofdje plakken, maar die deed het niet.. Nieuwe kabel.. Nog steeds niet, nog es proberen.. Jeetje wat een rot pijn!

De vroedvrouwen waren flink in de stress en hoe meer ik bewoog hoe meet gefrunik van hun aan de monitor ed.. Verschrikkelijk irritant en heb ze op een gegeven ogenblik gewoon weggeduwd. Wat een stress en gefluister en paniek om mij heen... Zo wilde ik het niet ervaren!

Inmiddels zat ik aan de 10 centimeter e' kwam de gyne. Wat een ongevoelig, verschrikkelijk mens!  Ik werd beveeld te persen maar had nog geen persweeën, volgens haar wel. Het laatste randje werd weggemasseerd.. Nou ja masseren was het niet.

Er werd totaal niet naar mij geluisterd en ook niks gecommuniceerd,
Ik was de controle en regie helemaal kwijt en werd ontzettend boos en gefrustreerd. Zo wilde ik mijn bevalling niet ervaren en wat miste ik mijn eigen gyne op dat moment.

Ik moest nu persen, persdag of niet. Ik was inmiddels behoorlijk uitgeput en wilde niet meer. Die streed had me de das omgedaan. Et was niks natuurlijk meer aan.

Het jaren paardrijden had mijn onderkant zo gespierd dat er geen rek in zat. Er werd een volle schaar ingeknipt,een bootje schaar zei de gyne, mijn vriend werd ook boos inmiddels!  Met 2 handen werd de boel open getrokken, ik perste met alle kracht wat ik had en daar kwam het hoofdje.

Nog een keer of 4 persen en hij kwam eruit, de navelstreng zat om zijn nekje dat werd losgemaakt en hij was er! Die eerste huil dat deed me zo goed, na alle ellende van eerdere zwangerschappen had ik mijn baby eindelijk.

Om 3.07 uur op zondag 9 juli. Hij woog 2555 gram en was 46,5 cm.. En een volle kop haar, wat was hij volmaakt.

Ik had me alleen maar gefrustreerd en boos gevoeld en de geboorte waar ik mij 7 jaar op verheugd had had ik niet eens echt bewust meegemaakt.. Wat een verdriet en pijn voelde ik.

Mijn mooie mannetje huilde meteen en werd op mijn borst gelegd. Maar ik voelde helemaal niet wat alle mamma's omschrijven..

Ik was boos, gefrustreerd en verdrietig.. Wat was het heftig en onnatuurlijk. Zo had ik het niet gewild.

En toen werd ik nog gehecht, 2 spuiten verdoving maar ik bleef het voelen. Dat had de gyne nog niet vaak meegemaakt.

Mijn kereltje werd gewassen en zijn apgarscore  was 9. Dat deed me dan weer goed. Pappa hielp met het aankleden en was super trots.. Mama was gelukkig maar gebroken..

Vol adreline gingen wij  naar de kamer, daar ging het wat beter en konden wij rustig kennismaken met onze Declan.

Omdat ik tegen niemand iets gezegd had, stuurde wij sochtends een bericht met foto naar de familie, dat verrassingseffect was echt leuk en langzaam werd ik wat trotser op mezelf. Op mijn kleine man was ik natuurlijk super trots en ook begon het echte geluk gevoel nu.

Ondanks de pijn van de knip en scheur waren we echt aan het genieten met ons drietjes. Wat een mooi kereltje.

Om 11 uur stonden de oma's en opa's trots te glunderen. En ook mamma en pappa waren trots, gelukkig en voldaan.

Naar mate de dagen verstreken merkte ik dat de bevalling een diepe impact had gemaakt en niet echt meehielp aan mijn posttraumatisch stresssyndroom. Ik kreeg het moeilijk verwerkt.

Mijn vriend en eigen super lieve gyne luisterde naar me en daar had ik veel aan. Wat was ze trots mijn gyne en ze glunderde even hard als pappa en mamma. Maar wat was het jammer dat we dit niet samen hadden kunnen doen.

Nu zijn we een ruime week verder, ik geniet met volle teugen, de bevalling moet ik rustig verwerken.. Want voel me niet trots op mezelf, maar de liefde van mijn grote en kleine man maken zoveel goed en we genieten met volle teugen!

Misschien dat ik ooit in de toekomst nog de kans krijg het nog eens te doen en dan eindelijk een bevalling te krijgen die wel normaal verloopt.

Maar voor nu ben ik verliefd op mijn kleine Declan en zou ik me niet meer kunnen voorstellen wat ik zonder hem moest. Ook mijn vriend is een super pappa, wat zijn we gelukkig en compleet!