Bah bah bah!!

Iedere keer als ik durf te ontspannen en genieten is er wel weer iets!
Gisteren zijn we ons kapot geschrokken en het laat me nu niet meer los.

We moesten naar de vaatspecialist voor de onderzoeken die ik heb ivm eclampsie.
Vorige keer waarschuwde hij al dat mijn doorbloeding echt slecht is in mijn hele lichaam en dat dit grote gevolgen kan gaan hebben voor mijn hart.. Maar goed dat wist ik al.
Deze keer was het nog slechter geworden en toen ik hem vertelde van mijn kwalen en het feit dat mij hoofd helemaal opgezwollen was die ochtend, sloeg het om.

Ivmet het zwellen en moeite met mond bewegen was hij bang dat ik een Tia had gehad, hij was ook enorm bang voor eclampsie de komende weken. Mijn bloeddruk wat ik 2x per dag meet is geen richtlijn meer. Want mijn bloeddruk is altijd mooi maar dit staat ivm de slechte doorbloeding niet realistisch
Hij had moeite met de doorbloeding in de baarmoeder te meten. Maar gelukkig doet de kleine het wel nog goed.

Ik moest met spoed door naar de neuroloog.. Wij naar spoed, 3 uur gezeten, 10 minuten met de neuroloog gesproken, bloed geprikt en ik mocht gaan! De neuroloog zag er geen Tia in en omdat mijn epilepsie stress gerelateerd was en nu al een jaar niet meer is gebeurd, zag ze dat ook niet als dreiging.
Ik werd gefrustreerd, wilde naar huis, en dacht ja fuck it dan zien we wel zeker.

En nu... Nu zit ik met 100 gedachten...
Wat als ik nu toch een aanval krijg.. De laatste weken het nog mis laten gaan.. Ik moet er niet aan denken..

Waarom ziet de gyne altijd een mooie doorbloeding in de baarmoeder en placenta en hij niet?

Als het zo slecht gaat waarom groeit onze uk dan zo goed! Dan was er nu toch al eerder wat mis gegaan?

Nu voel ik natuurlijk weer vanalles en heb ik weer veel angst en onzekerheid, kunnen ze daar niet wat tactvoller mee omgaan? Is niet voor niks post traumatisch stresssyndroom genoemd. Pff

Ik snap er gewoon niks meer van, en weet ook niet wat er nu mee miet. Overdrijft de professor of is de neuroloog te nonchalant.. Je zal het pas weten als er wat gebeurt.. Verschrikkelijk.

De professor zegt de kleine doet het nu nog goed en we gaan zorgen dat hij nog 3 weken blijft zitten.

Donderdag mag ik naar mijn gyne, ze zal dan ook alle verslagen hebben. Hopelijk kan ze mij wat geruststellen. Ook ga ik dan toch maar vragen om een inleiding tss de 37 en 38 weken.. Hij loopt meer risico in mijn buik dan daarbuiten. Ik wil dit koste wat kost goed laten gaan. Hoe graag ik ook alles eens zou willen laten gebeuren en thuis mijn weeën af te wachten.

Wat een verschrikkelijke dag, ik moet dit weer allemaal verwerken en een plaatsje geven. Het gaan nog lange zware weken worden want mijn vertrouwen in mijn lichaam is ver te zoeken.
Ik baal er misschien nog wel het meeste van dat mijn laatste weken zijn verpest, net nu ik er echt van genoot. Ik troost me maar met het feit dat de kleine goed groeit en actief is. Daar doen we het voor, maar ik kan niet wachten om te mogen bevallen en de rollercoaster van het zwanger zijn achter me te laten.
Maar proberen te ontspannen en extra rustig aan te doen. Nog ff doorbijten.