Pfff... Emo...Klagen

Pfff wat moet ik nou.. We gingen weer lekker bergopwaarts in onze relatie maar vallen nu weer keihard van de klif. Het is echt een schat van een vent maar ik snap helemaal niks van hem en mag dan ook niet om duidelijkheid vragen of advies geven.
Ik loop tegen keuzes van hem aan wat betreft de opvoeding van Nora. Als ik vraag aan hem waarom hij dat op die manier doet en of hij het nier beter zus of zo kan doen, dan moet ik mn mond houden en hij doet het toch hoe hij het zelf wilt doen of hij doet het (heel kinderachtig) de volgende keer expres op de manier hoe hij het wilt of altijd doet.
Hij zit ook nog eens met zichzelf in de knoop waarvoor hij (ook om onze relatie te redden) voor naar de huisarts zou gaan om een doorverwijzing te krijgen voor therapie. Maar omdat ik dat een tijd geleden heb gezegd tegen mn ouders en jongste zusje dat hij in therapie zou gaan, heeft hij vanochtend de afspraak afgezegd want ik had dat niet tegen hun mogen zeggen.
Oke, misschien stom dat ik dat heb gezegd en het hem niet zelf had laten vertellen, maar het was ook een beetje uit opluchting/trots dat ik dat vertelde omdat ik blij was dat ook hij een steentje bij wilde dragen aan zichzelf en tegelijkertijd onze relatie. Hierdoor zit ik ook enorm in tweestrijd wat betreft her zwanger worden. Op de goede momenten heb ik zoveel liefde voor hem en wil ik, willen wij, dolgraag een tweede. Maar als het dit soort momenten zijn voel ik me egoïstisch en wil ik eigenlijk helemaal geen tweede kindje met hem.
Dan is het ook verstandig om geen tweede te nemen als ik zo in tweestrijd zit. Ik ben nu nog steeds niet ongesteld geworden. Dus je zal het natuurlijk altijd zien dat het nu dus wel raak is.
Ik zal dit kindje dan ook met alle liefde ontvangen, ga echt geen abortus doen. Het zit dan niet helemaal in de gezonde planning, maar om nu voor deze reden abortus te plegen vind ik niet de juiste reden. Sowieso ben ik een beetje tegen abortus (mijn mening is ieder voor zich en laat ook ieder in zn waarde). Mijn enige optie waardoor ik abortus zou plegen is als ik dmv bijvoorbeeld een verkrachting zwanger zou zijn geraakt. Heb ook altijd als jong meisje gezegd dat als ik als tiener zwanger zou worden, ik de verantwoording ook op me zou nemen.
Maar goed, even terug naar het vorige onderwerp, ik weet nier hoe deze relatie gaat eindigen. Zal het eindigen met onze trouwbelofte: 'Tot de dood ons scheid' of zou het eerder eindigen omdat het gewoon echt niet gezond is en we elkaar alleen maar ongelukkig maken? Met 1 of 2 kinderen? Ik word er erg verdrietig van als ik hier over nadenk. Ik wil hem ook niet verlaten omdat we ook zoveel goede momenten hebben. Ik wil hem ook niet verlaten omdat ik de liefde van hem zie voor Nora en dat mijn hart ook weer sneller doet kloppen. En ik wil hem ook niet verlaten omdat ik toch nog regelmatig zijn liefde voor mij zie.
Ik weet echt niet waar ik goed aan doe. Wil best met hem in therapie maar wil eigenlijk ook eerst dat hij aan zichzelf werkt. Dat zal waarschijnlijk al een hoop schelen.