Zo Zielig!

Week 1:

Vandaag ben ik één week oud. Wat is dit een schitterende wereld waarin ik terechtgekomen ben ! 

Maand 01:

Mijn mama past heel goed op me, ze is een schitterend voorbeeld 

Maand 02:

Vandaag

hebben ze me bij mama weggehaald. Ze was erg onrustig, en met haar ogen

zei ze me 'tot ziens'. Ik hoop dat mijn nieuwe ?menselijke familie? net

zo goed voor me zorgt, als zij gedaan zou hebben. 

Maand 04:

Ik

ben snel gegroeid, alles is interessant voor me. Er zijn een paar

kinderen in huis, en voor mij zijn ze als "broertjes". Ze zijn erg

onrustig, ze trekken aan mijn staart en ik ga ze spelenderwijs bijten 

Maand 05:

Vandaag op mijn donder gekregen. 
Baasje

was kwaad omdat ik binnen geplast had, maar ze hebben me nooit gezegd

waar ik het moet doen. Ik moest trouwens in de andere kamer slapen en ik

hield het niet meer! 

Maand 12:

Vandaag

ben ik één jaar oud geworden. Ik ben volwassen. Mijn baasjes hebben

gezegd dat ik groter ben dan ze verwacht hadden. Wat zullen ze trots op

me zijn 

Maand 13:

Wat

voel ik me slecht vandaag. Mijn "broertje" had mijn bal afgenomen. Ik

blijf altijd van zijn spullen af. Dus pakte ik hem weer terug. Maar mijn

kaken zijn erg sterk, dus heb ik hem, zonder het te willen, pijn

gedaan. Na de schrik hebben ze me zo aan de ketting gelegd, dat ik niet

eens in de zon kan liggen. Ze zeggen dat ze me in de gaten zullen

houden, de ondankbare. Ik begrijp er helemaal niets van. 

Maand 15:

Niets

is meer zoals vroeger ... ik leef in het hok. Ik voel me erg alleen,

mijn familie houdt niet meer van me. Soms vergeten ze zelfs dat ik

honger en dorst heb. Als het regent, heb ik niet eens een dak om onder

te schuilen. 

Maand 16: 
Vandaag

hebben ze me binnen gehaald. Zeker heeft mijn familie me vergeven, en

ik was zo content dat ik vreugdesprongen maakte. Mijn staart leek wel

een vlag in de wind. Beter nog zelfs, ze nemen me mee in de auto. We

rijden en ineens stoppen ze. Ze maken de deur open en ik eruit, leuk een

dagje met mijn familie op het platteland. Ik snap niet waarom ze de

deur dichtdeden en gingen. "Hé, luister, wacht! Jullie ... jullie

vergeten me!" Ik rende met al mijn kracht achter de auto aan. Mijn angst

steeg toen mijn krachten minder werden en zij niet stopten: ze hadden

me vergeten 

Maand 17:

Ik

heb geprobeerd de weg terug naar huis te vinden, tevergeefs. Ik ben

verloren. Op mijn weg zijn mensen met een goed hart, die me verdrietig

aankijken en me wat te eten geven. Ik bedank ze uit de grond van hart

met mijn lieve blik. Ik zou willen dat ze me adopteren en ik zou de

trouwste hond van allemaal zijn. Maar ze zeggen alleen maar "arme hond",

hij zal de weg wel kwijt zijn. 

Maand 18:

Een

van deze dagen kwam ik langs een school, en ik zag veel kinderen en

jongeren, net als mijn "broertjes". Ik ging wat dichterbij, en een

groepje, lachend, gooide stenen naar me, om te zien wie het beste

gooide?. Één van deze stenen raakte mijn oog, en sinds die tijd kan ik

er niets meer mee zien. 

Maand 19:

Het

lijkt gelogen, maar toen ik er nog wat beter uitzag, hadden de mensen

eerder medelijden met me. Nu ben ik mager, mijn uitzien is veranderd. Ik

heb mijn oog verloren en de mensen jagen me met een bezem weg, terwijl

ik toch alleen maar even in een beetje schaduw wil liggen. 

Maand 20:

Ik

kan me bijna niet meer bewegen. Vandaag probeerde ik de straat over te

steken. Volgens mij was ik toch op een veilige plaats, genaamd "de

goot", maar ik zal nooit de tevreden blik van de chauffeur vergeten die

zelfs extra bijstuurde om me maar niet te missen. Had hij me maar

doodgereden, maar hij heeft me alleen maar de heup ontwricht. De pijn is

verschrikkelijk, mijn achterpoten reageren niet meer, en met moeite heb

ik me op een beetje gras langs de weg kunnen slepen. 

Maand 21:

Ik

zit nu al 10 dagen in de zon, de regen en de kou, zonder te eten. Ik

kan me niet meer bewegen, de pijn is ondraaglijk. Ik voel me slecht, ik

lig op een vochtige plaats, en het lijkt wel of zelfs mijn haren

uitvallen. Sommige mensen die voorbijkomen, zien me niet eens; anderen

zeggen "blijf daar maar bij weg." Ik ben bijna bewusteloos, maar een

vreemde kracht liet me mijn ogen nog één keer openen. De zachtheid in

haar stem deed me reageren. "Arme hond, kijk nou eens hoe ze je hebben

achtergelaten." zei ze. Bij haar was een meneer in een witte jas, hij

begon aan me te voelen en zei: "Het spijt me mevrouw, maar voor hem is

het al te laat, het is beter hem uit zijn lijden te verlossen." De

vriendelijke dame begon te huilen en knikte alleen maar. Met mijn

laatste kracht bewoog ik mijn staart en ik keek haar dankend aan, zij

die me zou helpen te gaan rusten. Ik voelde een klein prikje van de

injectie en toen sliep ik, voor altijd eraan denkend waarom ik geboren

was als toch niemand van me hield 

Een hond is geen voorwerp die je zomaar op straat kan zetten. 
Dieren hebben ook een leven en gevoel. 
Ben jij ook geraakt door dit ? 
Zet het dan ook op je BABYBYTES