Met gillende sirenes naar Maastricht voor operatie
Na een rustige ochtend en een kort middagslaapje besluit ik dinsdag nog even bij de meisjes te kijken.
Net wanneer ik mijn spullen wil pakken gaat mijn telefoon, het is de NICU. De situatie van L.inn is flink verslechterd, er is een foto gemaakt van haar buik en het ziet er niet goed uit… Ze zal met spoed worden overgeplaatst naar een ander ziekenhuis of ik direct kan komen voor verdere toelichting en om haar even te zien. Ik ben totaal van slag, bel direct mijn man en vertel met dikke stem dat hij nu naar Veldhoven moet komen.
Aangekomen op de kamer staat de transportcouveuse al klaar en de kamer staat vol verpleging en artsen. De haast en lichte paniek is ook bij hen voelbaar. De buik van L.inn die de afgelopen dagen nauwlettend in de gaten is gehouden zag er vanmiddag toch weer slechter uit. Daarom is er weer een foto gemaakt en daarbij bleek lucht in haar buikholte te zitten. Een teken dat er sprake is van een darmperforatie die, wanneer er niet onmiddellijk wordt ingegrepen, levensbedreigend is. Er is gebeld naar andere ziekenhuizen om te kijken waar er plaats is en waar vanavond nog een chirurgisch team in huis is en L.inn gaat naar Maastricht. Binnen 20 minuten ligt ons kleine , breekbare, doodzieke meisje in de transport couveuse. Bij het verleggen zie ik haar gezicht vertrekken van de pijn, ondanks de toegediende morfine. Tot die tijd zit ik met mijn hand op haar hoofd, heel voorzichtig om vooral die blauwe buik niet aan te raken aan haar couveuse te huilen. Het ging net zo goed, de rust leek terug te keren en nu dit. De ambulancebroeders komen binnen en ze gaat met hen, een verpleegkundige en neonatoloog met hoogste spoed naar Maastricht.
Mijn man en ik volgen wat later en spreken in Maastricht een arts. Hij heeft de foto’s bekeken en constateert dat ons meisje direct geopereerd moet worden. Het team is opgeroepen en is de operatie aan het voorbereiden en zal binnen 1 uur starten. Hij bespreekt met ons welke zware operatie haar te wachten staat. Dan gaan we terug naar het Ronald McDonald huis om het telefoontje af te wachten na de operatie.
We zijn beide zwaar vermoed, maar kunnen niet slapen. Om 23.40 gaat de telefoon. De operatie is geslaagd en we kunnen langskomen. De chirurg die de ingreep heeft uitgevoerd praat ons bij.
Nu rest een lang en pittig herstel. De arts geeft aan dat de eerste 48 uur kritiek zijn, de eerste week kans op abcesvorming (vanwege achtergebleven vuil) en ook spannend omdat ze stabiel moet blijven. Daarna gaat het herstel verder: kijken of stoma zich goed houdt, afbouwen van pijnmedicatie, opbouwen voeding et cetera.
De stomas houdt zij minimaal 6 weken, waarna er sprake kan zijn van een hersteloperatie met vervolgens minimaal 10 dagen herstel.
Laten we hopen dat ze zich de komende periode goed herstelt en zij eindelijk van ons en wij van haar kunnen gaan genieten.
reacties (0)