Over 1 week

Volgende week zaterdag, is het alweer 1 jaar geleden dat ik op 18december me ouders vertelde dat ze opa en oma werden..

Met volle spanning, ging ik naar de wc om de test te doen om echt zeker te weten of het zo waar was.

Want ik voelde gewoon aan alles zonder enkele test te doen dat ik zwanger was, me ongi bleef uit, ik was misselijk noem het maar op.

Eenmaal de test gedaan, was het zeer overduidelijk, Ik ben zwanger!!!

Maar hoe vertel je je ouders dit, als de relatie net voorbij is met de vader van je kindje.. Ik had toen alle moed bij elkaar verzamelt, om het bekend te maken bij me ouders, want ja vanaf dag 1 heb je toch echt steun nodig van een persoon.

Eenmaal bij me ouders, kwamen de eerste tranen, want ik had ook niet alles netjes in orde.. Mam, Pap, moet jullie wat vertellen, uhm uhm uhm.. ja.. uhm uhm uhm.. Ik ben uhmm zwanger...

eerste reactie van me moeder was mandyyyy, waarom,, hoe kan dit,, enz.. maarja me moeder was totaal overdondert, want ja ze wist dat het eigenlijk ook niet zo goed met mij ging enzo.

Na ongeveer 15 min was me moeder er weer bij, en nam me in haar armen, en zei, mama gaat je helpen, mama zal een oma zijn voor hetgene wat in jou groeit. Maar je zult er hard voor moeten knokken...

Want een kind heeft heel veel liefde en warmte nodig.. En ook omdat ik dit alleen moest gaan doen, moest ik zeker knokken..

Me moeder stelde enorm veel voorwaardens:

-normale huisvestiging, niet particuliertjes die me leegtrokken.

-uitkering, dat er wel inkomsten binnen komen..

-en het belangrijkste: VOLWASSEN WORDEN!!!

nou ik ging er echt voor 8 maanden heb ik geknokt voor me kind, ik ging weg bij de mensen waar ik tijdelijk woonde, ik kreeg een eigen woning, via een makelaar.. ik regelde me zaakjes dat er inkomsten kwamen. Via mn vk kwam ik bij een stichting HOPE voor vrouwen zoals mij..

Kinderkamer kreeg ik van de stichting, met vele andere spullen..

Me moeder kocht vele kledingstukken, kinderwagen en maakte de babykamer enorm mooi (zie foto's)

Elke dag meer ging ik sterker in me schoenen staan, met hulp en steun van me moeder en stiefvader van me beste vriendin en broertjes..

Daarom wil ik jullie me hele leven lang bedanken...

Nu vandaag 11 december 2010 een jaar geleden wist ik nog niet met zekerheid of ik mama werd, maar 1 week later was het duidelijk volgende week is dit 1 jaar geleden.. maar wat heb ik veel voor elkaar gekregen in 1 jaar tijd.

Ben onlangs verhuist naar een grotere woning, met een tuin die zo groot is dat ik niet eens weet wat ik er mee moet doen.. Ben gelukkig, verliefd, en hou van aantal personen enorm veel, mama papa, broertjes, me beste dinnie,, en ondanks alles ben ik weer samen met de stiefpapa van mn kleine meid..!! maar deze personen zorgen er voor dat ik kan lachen en genieten in het leven.,

Nu ben ik zover, ik kan en wil niet meer afdalen, ik wil alleen nog maar hoger klimmen.. En met behulp van me psyg ga ik per 24 dec (helaas op kerstavond ) een start maken, om te leren hoe ik het verleden kan en ga vergeten.. Want het is al lastig genoeg geweest,, en nee het zit niet tussen de oren maar PTSS is een gemene klacht waar men moeilijk vanaf komt. Maar ik wil hiervoor hard knokke, dat ik ooit weer gezond word verklaart, en zeker nog meer kan genieten van alles

IK HOU VAN JULLIE, GERMAINE JESSLEYN, MAMA, STIEFPA, BROERTJES, ME DINNIEJ, EN ME VRIEND JEREMI