Beetje verdrietig
jah, alweer een blog van mij...
Alles is voor de rest goed hier alleen ben ik wel verdrietig..
me meisje is nu net 2 jaar..
De tijd ging zo snel, en er is zoveel gebeurd..
In mijn blogs over haar verjaardag wilde ik er niet over schrijven.,.
maar ik miste een aantal personen heel erg tijdens het vieren van haar verjaardag..
Zoals natuurlijk mijn lieve oma, zo jammer dat ze dit niet meer heeft mee kunnen maken,
en dan natuurlijk mijn broer, ik wilde hem er niet bij hebben hoor, maar miste hem wel..
Weet ook dat als hij toch gekomen was er ruzie was gekomen, maar het doet
me echt verdriet.. Ook mijn oudste zus blijft voor mij een pijnlijk voorval..
Ze koos voor mijn broer, zonder te weten wat er was..
Mijn boosheid was ongekend, en heb haar verbannen uit me leven..
Zij wilt het misschien allemaal achter haar laten, want ze stuurt wel een kaart met me meisje der verjaardag maar ik was er alles behalve blij mee..
Eerlijk gezegd ben ik woedend... En stuur de kaart dan ook morgen gelijk terug..
Ze wilde geen deel van ons leven uitmaken, dan ben ik zo dan moet ik ook alles laten vallen...
Me meisje heeft niks fout gedaan, maar ik wil geen mensen in haar leven hebben die haar moeder steeds slecht behandelen.. Ik moet toch voor haar kiezen??
Het is gewoon op dit moment weer ff moeilijk.. Het is een hoogtepunt voor een moeder vind ik..
het feit dat je kindje jarig is..maarja..
Sorry hoor wederom voor mijn klaagblog..maar dit is echt het enige plekje waar ik nog mijn hart kan luchten, of durf te luchten..
Ik wou dat ze wisten hoeveel pijn en verdriet ze me hiermee doen,
en dan het liefste wilde ik dat hun hetzelfde voelden..
En wetende dat dit niet zo is..doet me misschien gewoon wel het meeste verdriet..
Pfff familie.. het is wat...
Nog ff doorbijten want ooit moet ik er overheen zijn.. En het een plekje hebben kunnen geven..
Wel weet ik als die tijd is aangebroken, er niks meer veranderd word..
Dan wil ik ook totaal nooit meer iets van ze weten,
Mijn hoofd springt heen en weer... Ik wil graag me broer terug maar aan de andere kant ook niet meer..
Ik zit ook al weken dat ik hem een mail wil sturen maar ik durf niet meer..
Het is nu al bijna 6 maanden geleden en heb in al die tijd mijn broer niet meer gezien of gesproken, alleen op de begrafenis van me oma heb ik me zus nog gezien..
Die deed alsof alles normaal was.. heb haar geknuffeld met in mijn achterhoofd dat dit de laatste keer was.. afscheid van mijn oma en tegelijk van mijn zus..
Heb haar nu dus bijna 4 maanden niet gezien of gesproken..
Het breekt me echt.. merk dat ik er toch stiekem iedere dag wel mee bezig ben.
Terwijl ik dit typt rollen de tranen weer over me wangen en lijkt het gevoel van onmacht me weer te grijpen..
Ben zo klaar met dit verdriet maar het verdriet nog niet met mij...
Wat denken jullie? Moet ik nu weer gaan plakken? Dus mijn excusses gaan aanbieden of moet ik het laten? Ik weet het nu gewoon niet meer...
Ik mis ze gewoon zo..maarja.. ze zijn 21 jaar lang mijn broer en zus geweest...
nu is het niets meer als een blurr.. ik ken ze zo niet.. maar ik weet dat ze beter zijn als dit...
Pfff ik ga maar weer ff stoppen want ik wordt er niet minder verdrietig om..
Bedankt voor het lezen... reacties zijn zeer welkom..
aangezien ik het ff allemaal kwijt ben:(
reacties (0)