Intens verdriet

hallo lieve meiden,

jah intens verdriet is wat ik nu voel..
Ik heb me er bij neer gelegd dat mijn familie nooit meer zo zou zijn als dat ik
me kan herinneren van vroeger..
En weet je? Het doet me zown zeer..
Jaren verspilt omdat ik dacht dat het allemaal wel goed zou komen...
Jaren gedacht..niemand hoeft hun hele leven op de knieen voor fouten,
Blijkbaar dacht ik fout..
Ik kan wel zo denken maar helaas denken anderen er niet zo over..
Iedereen zegt nu tegen me de pijn en het verdriet wordt minder..
Ook ik weet dat..maar jeetje wat ben ik verdrietig..
Ik heb niet alleen mijn broer en zus nu kwijt,maar ook mijn schoonzus en mijn
bijzondere nichtje..
Ik vind het zo moeilijk te accepteren dat ik niet goed genoeg ben..
In hun ogen dan..Waar ik al 2 jaar mee bezig ben..me bewijzen voor anderen..
Bleek dus wel zo te zijn..alleen volgens hun heb ik me niet genoeg bewezen..
Het is zo jammer dat ze alleen de donkere kanten bewaren in hun kop..
En niet de dingen die ik juist wel goed doe...Ik voel me erg alleen...
Want de mensen waarvan ik dacht die altijd achter me stonden,laten
me vallen als oud vuil..Ik ben beter als dat.. Maar ik krijg ik
niet uit me kop..Wat heb ik toch fout gedaan?? Waarom mag ik niet zeggen wat
ik van vindt? Waarom moet ik steeds me mond houden als er mensen pijn gedaan wordt...
Het ergste vind ik nog dat ze zeggen dat ik geen bordeline heb...maar alleen maar
dramatisch doe en dat het nooit bewezen is dat ik borderline heb.. waarom loop dan al jaren
bij het ggz? Waarom moest het amk ons dan in de gaten houden in het begin??
Ik wou dat het waar was...dat ik me alleen maar aanstelde...
Maar zo is het nou eenmaal niet..Soms stroomt alles over in mijn hoofd,
en heb ik dagen dat ik helemaal niks waard ben..Gewoon omdat alles te veel is..
Nu ook mijn lieve oma.. Waarom moet dit nu allemaal tegelijk gebeuren??
Ik verlies straks iemand waar ik enorm veel van houdt,en heb ondertussen al afscheid moeten
nemen van mensen waar ik van dacht dat ze van mij hielden..
alsof iedereen weg gaat.. de zon niet meer zo mooi schijnt,en er alleen maar donkere wolken aankomen..
de bloemen ruiken niet meer zo lekker als vorige week..
Alles lijkt een beetje doder..ja een zeurblog...puur omdat ik hier wel durf te schrijven..
Ik voel me zo enorm alleen...ook al heb ik nog genoeg mensen om me heen..
Ik heb me eerlijk gezegd nog nooit zo eenzaam gevoelt als nu..
Ik sta op het beste punt van me leven,moeder en ik ga trouwen..
maar alles lijkt nu zo donker.. alsof niets me nog gegund is..
Ja lieverds ik weet tijden worden beter,maar waarom altijd maar even??
Waarom mogen we dan altijd maar even gelukkig zijn??
En stormt het daarna weer jaren? Wanneer stopt het nou eens voor ons...
bedankt voor het lezen lieverds....
moest het gewoon weer even kwijt..
liefs meek