Mijn verhaal , Bbz

Hallo allemaal,
Lig ik hier midden in de nacht op mijn ziekenhuis bedje en voel de behoefte om even alles van me af te schrijven.
Om jullie te laten weten hoe belangrijk het is te luisteren naar je eigen lichaam.

Begin juli 2019...na 2 jaar proberen, eindelijk een positieve zwangerschapstest.
Ik blijf op dat moment voorzichtig en kan niet echt genieten van dat mooie streepje. Het kan nog alle kanten opgaan is mijn ervaring na een eerdere miskraam in 2012.
Als snel kom ik er achter dat het niet voelt zoals mijn eerdere zwanger schap van mijn zoontje die in 2013 geboren werd.
Waar blijven mijn hormonen. Mijn pijnlijke borsten en dat misselijke gevoel? Maar kom op...niet te negatief. Iedere zwangerschap is anders. Stiekem de hoop dat dit een meisje werd ...dus een andere zwangerschap hoorde daarbij. Toch maar even een testje voor de zekerheid en nog steeds een hele lichte streep...dan moet je realistisch zijn en wist ik dat ik er van uit kon gaan dat het waarschijnlijk toch een miskraam werd. Jammer maar ergens ook positief, want na 2 jaar was het dan toch gelukt... een beetje meer hoop dat het toch nog op de natuurlijke manier zou lukken.
We wachten af en vertrekken ondertussen op vakantie in eigen land. Lekker fietsen en uitwaaien aan zee. Tot ik van de fiets af stap en ineens wel een heel vervelend gevoel krijg aan mijn linker kant van mijn buik. Ik fiets nog even door naar huis en besef dan dat het toch beter is om lekker op bed te gaan liggen...misschien komt de miskraam op gang, dus we doen het rustig aan die avond.
Maar die nacht lig ik te draaien van de pijn en weet ik niet hoe ik moet gaan liggen.
De volgende dag op zoek naar een verloskundige in de buurt en ik mag meteen komen, ondertussen ook een apparte bloeding gekregen, die anders is dan een menstruatie of beginnen miskraam.
Ze maakt een echo en ziet niks in de baarmoeder...Ze raadt me aan om bloed te gaan prikken zodat mijn hormonen kunnen worden gemeten.
Onbekende stad, onbekend ziek huis...flinke pijn, maar heel blij dat ze me serieus nemen en ik daar meteen terecht kan.mijn Hcg waarde rond de 500
We besluiten de vakantie af te kappen en naar huis te rijden , waar ik bedrust houd en na 2 dagen weer bloed moet prikken.
Mijn Hcg waarde weer 500. Signalen voor een Bbz worden uit gesproken...wel een hele lange waarde, want een bbz uit zich volgens de arts meestal met waarde van 1500, maar voor een miskraam zouden mijn waarde moeten zakken. Op de echo is niks geks te zien dus kom over 2 dagen nog eens terug om bloed te prikken.
Ik spreek uit dat ik aan de pijn en aan mijn gevoel weet dat het fout zit, maar goed ik ben geen arts dus we vertrekken weer.
En wat een nare pijn... na 2 dagen zit ik er dan ook echt doorheen. Ik laat bloed prikken en op de echo kijk ik mee? Wat is dat vraag ik aan de arts...ja zegt ze: dit ziet er verdacht uit. Ik wacht op de waarde in mijn bloed: weer rond de 500.
De puzzelstukjes vallen in elkaar en eindelijk durft ook de gynaecologen eraan te geloven ondanks mijn lage hormonen in mijn bloed.
Ik krijg een keuze...medicijnen of een kijkoperatie en de eileider weg halen.
Ik kies voor het laatste.

Emoties worden me even de baas...heel verdrietig. Een stukje van mijn vrouw zijn gaat weg. Maar al snel schakel ik door naar de positieve gedachte ... we hebben een gezonde zoon. Ik heb nog een eileider en na deze operatie is dat gedeelte weg wat niet goed werkte...nieuwe ronde , nieuwe kansen voor eileider 2.
Ik besluit dan ook om mijn lichaam de kans te geven weer op een natuurlijke manier zwanger te worden.

Nu in juni 2020 toch maar besloten een afspraak te maken met de gynaecoloog om te praten over verdere opties, nu we weer een jaar verder zijn en mijn lichaam het op de een of andere manier zelf niet lukt. En een dag voor de afspraak, tot mijn grote verbazing dan eindelijke weer de positieve test...dat wordt een leuk vaderdag kado! Ik hou het daarom nog even voor mezelf...maar al snel weer hetzelfde gevoel. We blijven realistisch en wachten af...al is de kinderwens er wel zodat je al wel gaat kijken wanneer je uitgerekend zou zijn, wat het volgens de geslachtskalender zou worden en hoe we het ons zoontje gaan vertellen.
Ik ga alleen naar de afspraak en leg de gynaecoloog uit dat de plannen misschien wijzigen , maar dat ik er geen gerust gevoel over heb, mijn intuïtie zegt me dat het mis gaat. Hij legt uit dat het nog heel pril is en we wachten af.
Maar weer voel ik geen bruisende hormonen...weer voel ik al snel de kleine steekjes in mijn rechterkant en een zeurende pijn.
Met een prille miskraam , daar kan ik goed mee om gaan, waar andere zich terecht verloren voelen stap ik daar makkelijk overheen. Ik zie het al snel als iets positiefs want mijn lichaam geeft dan aan dat het kan, dus het geeft me hoop. Eens zal het goed raak zijn denk ik dan.
Maar dit voelde anders....ik test mijn hormonen zelf en deze nemen toe.
Ik krijg een bloeding, maar geen menstruatie. De pijn....alarmbellen gaan bij mij af en ik besluit het niet zo ver te laten komen. De volgende dag maak ik een afspraak. Ik zou ongeveer 5.2 weken zijn. Ze ziet geen vruchtje in de baarmoeder. De hormonen zijn te laag voor een goede zwangerschap.
Ik spreek mijn zorgen uit over een mogelijke bbz, maar daar kan ze nog niks over zeggen.
Volgende week ( vandaag dus) mag ik terug komen.

Sinds gisteren verga ik van de pijn en deze pijn is vandaag weer toegenomen. Gelukkig had ik een afspraak staan en hoe eigenwijs ik ben...breng ik mijn zoontje naar school, ga 2 uur op een stoel zitten en rij zelf naar het ziekenhuis. Ik strompel over de gang en bij aankomt op de afdeling krijg ik gelukkig even voorrang van een gynaecoloog die het niet vertrouwd. Er wordt bloed geprikt Hcg waarde 200....is dus gestegen van de 100 van vorige week.
Nog steeds geen vruchtje in de baarmoeder. Vocht in de baarmoeder en een onverklaarbare vlek die ze niet kan plaatsen. Mijn eigen gynaecoloog wordt erbij gehaald. Mijn pijnklachten geven de doorslag en we gaan weer voor een kijkoperatie.
Daarbij wordt gezegd dat het nog Zo klein kan zijn dat het niet te zien is.
Ik geef aan dat ik snap dat hun feiten op tafel willen, maar dat ik aan alles voel dat het echt zo is. Fijn dat ze me serieus nemen en ineens gaat alles heel snel.

Mentaal was ik hier al een week mee bezig....ik wist het al. Mijn tas stond thuis al klaar. Mama gebeld , die niet kon begrijpen waarom ik haar niet gevraagd had mee te gaan. Ik weet het eigenlijk ook niet.

Nu onder het mes geweest en inderdaad.
Een Bbz en al een bloeding.
Godzijdank heb ik naar mijn eigen gevoel geluisterd en op tijd aan de bel getrokken. Anders zat ik misschien nu nog in onderzoeken en bloed prikken om de dag.

Mijn eileiders zijn eruit ...ik word van nature geen moeder meer...dat is even slikken en die emotie komt echt wel om de hoek kijken....
maar dan kijk ik naar mijn zoontje van 6...hoe gelukkig en gezond.
Wetende dat de medische kant nog mogelijkheden bied en het idee dat er ergere dingen zijn op de wereld.
Er zijn jonge moeders die vechten tegen hun ziek zijn. Die horen dat ze niet lang meer te leven hebben of moeders die hun kind verliezen.

Iedereen maakt vervelende dingen mee in het leven.... dit is even vervelend...ik laat een traan en ben uit eindelijke weer dankbaar voor al het moois wat me al wel gegeven is.
Maar luister altijd naar je eigen gevoel.