Rollercoaster

al bijna zeven maanden geniet ik van onze kleine vent! De tijd is voorbij gevlogen. Het ene moment tel je de weken af tot aan 'de bevalling' en kunnen de weken niet snel genoeg gaan. Vervolgens ligt de kleine in je armen. Het duurde nog geen 24uur voor ik van mijn roze wolk af donderde. Een golf aan emoties kreeg ik over mij heen. Gevoelens waarvan ik nooit geweten had die te hebben. Wat heb ik gehuild zeg, niet te stoppen. Mijn huwelijk heeft flink wat klappen moeten vangen maar we zijn we heelhuids doorheen gekomen.
Overigens was mijn zwangerschap alles behalve zwaar, behalve de laatste weken. Maar vooralsnog mag ik niet klagen. Die verdomde hormonen ook, wat moest ik er mee! De liefde voor onze kleine man is zo groot dat de gevoelens alleen maar bijzaak waren, maar ik was niet meer de oude. Althans zo voelde het. Tijd drong voorbij en het werd wat rustiger in mijn hoofd en ik kon weer tot 10 tellen. En toen....een positieve test! Mijn man door het dolle heen en ik had alleen een bitterzoet momentje; de angst weer te dealen met die complete chaos in mijn hoofd. Gelukkig kan ik dit makkelijk met manlief bespreken en probeert hij het te begrijpen.
Uiteraard is een tweede mini enorm gewild maar die emotionelerollercoaster liever nog eventjes niet ...