Verwerken miskraam

Hoi lieve mensen,

Dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal deel middels een blog. Normaal gesproken doe ik dit nooit, maar ik heb het in deze bizarre tijd ontzettend moeilijk met de miskraam die ik 2 weken geleden (op natuurlijke wijze) heb gehad. Hopelijk is er iemand die zich misschien herkent in dit verhaal en wat tips zou kunnen geven hoe ik met het verdriet/verlies om kan gaan, want het voelt echt als een verlies. 

Ten eerste heb ik de pijn en alles wat erbij kwam kijken zwaar onderschat en vond ik het allemaal best heftig en verdrietig. Zeker gezien de gekke tijd i.v.m. het coronavirus. Dit begon al bij de tweede echo waar ik alleen naartoe moest gaan (mijn vriend moest in de auto blijven). Het hartje klopte helaas niet meer. Ik was 9 weken zwanger. Op dat moment vond ik het echt heel moeilijk om dit alleen te moeten doen. De verloskundige was gelukkig erg lief en begripvol. Na de miskraam heb ik ook geen contole echo gekregen i.v.m. de huidige situatie in de zorg (woon in Noord-Brabant).

Het is nu twee weken geleden gebeurd en ik probeer me zoveel mogelijk aan de richtlijnen van het RIVM te houden en dus ook zoveel mogelijk thuis te blijven. Ik heb wel steun vanuit mijn omgeving gekregen, maar dit hebben we bijna alleen maar via de telefoon kunnen doen. Ik kan er wel met mijn vriend over praten, maar ik merk toch (hoor ik ook van anderen) dat mannen hier anders in staan. Het voelt echt alsof iedereen gewoon doorgaat, maar bij mij alles stil staat. Voel me af en toe zo intens verdrietig.
Er zijn weinig vrouwen in mijn omgeving die dit hebben meegemaakt. Ze proberen mij op te vrolijken met positieve woorden, maar eigenlijk doen ze op dit moment meer pijn dan dat ze helpen ("Je bent nog zo jong" of "Het was eigenlijk nog niet echt een baby"). Daarnaast heeft de buurvrouw een dag na mijn miskraam een prachtige dochter gekregen. Begrijp me niet verkeerd. Ik gun haar al het geluk van de wereld, maar het is zo confronterend om iedere dag het bord met de naam in de voortuin te zien staan.

Het liefst zou ik nu een dag of weekendje weg willen gaan, om even ergens anders te zijn en wat afleiding te hebben.
Helaas gaat dat in deze situatie niet, omdat vrijwel alles nu gesloten is en wordt gevraagd om zoveel mogelijk thuis te blijven. Ik snap heel goed dat dit nu nodig is, maar ik weet gewoon echt niet waar ik de afleiding nu kan zoeken. Gelukkig is het wel mooi weer en zitten/werken we vaak in de tuin of lopen we een stukje. Natuurlijk is het ook goed om af en toe bij het verdriet/verlies stil te staan, maar wat afleiding is ook zeer welkom. 

Heeft iemand tips? En indien iemand dit ook heeft meegemaakt, hoe ben je hiermee omgegaan? 

Hopelijk willen jullie tips en ervaringen met mij delen. Dat zou me echt enorm kunnen helpen. :) 

1251 x gelezen, 0

In Overig

reacties (21)


  • Shiva1995

    Oh jeetje wat ontzettend verdrietig dit. Ik begrijp hoe je je voeld. Bij mijn miskramen zeiden mensen elke keer: je weet nu in ieder geval dat je zwanger kúnt worden. Ik dacht dan: jaa leuk maar ik wil zwanger blijven.

    Het is nu een heel verdrietige tijd voor jullie en je hebt wel een beetje gelijk over je vriend. Ze voelen het niet zoals jij het voelt aangezien jij echt het kindje gedragen hebt en in je zat. Dat wil niet zeggen dat hij geen pijn voeld of verdriet over het verlies van het kindje. En mannen gaan er vaak anders mee om.

    Ik probeerde mezelf af te leiden. Dat was super moeilijk en er waren ook momenten dat ik even instortte, maar dat mag ook! Het is toch echt iets wat je moet verwerken en het gevoel mag er zijn!

    Ik maak muziek en ook al kan ik niet echt goed zingen, zong ik hele depressieve liedjes mee op mijn gitaar. Tot alle frustratie eruit was en dan ging ik netflixen of slapen.

    Probeer vooral positieve dingen weer op te pakken maar vergeet niet dit ook echt te verwerken

  • MolliePip

    Ja, die ene zin... Heb ik ook al meerdere keren gehoord. Ze bedoelen het echt allemaal goed, maar je weet pas hoe pijn die zin kan doen als je het zelf hebt meegemaakt. Maar ik ben ook wel weer blij voor ze dat ze het niet mee hebben gemaakt of hoop ik dat ze het nooit mee gaan maken, want dit gun ik niemand.

    Muziek maken helpt me ook altijd goed. Misschien dat ik daar iets mee kan gaan doen. Dank je voor de tip. :)

  • Lama94

    Wat ontzettend verdrietig voor jullie!

    Ik heb helaas twee miskramen gehad, één met 5 weken en één met 8 weken. In die tijd beviel mijn ene schoonzusje en was de nieuwe vriendin van mijn zwager 'oeps zwanger'.

    Heel moeilijk, blij moeten zijn maar zo ontzettend verdrietig zijn.

    Ik heb niet echt goede tips om met je verdriet om te gaan. Veel mensen bedoelen het goed maar hun opmerkingen doen echt pijn.

    Het hielp mij om regelmatig flink te huilen. Mijn man bleef mij de eerste weken maar troosten.

    Ik heb een mooi doosje gemaakt met de echo foto's, de felicitatie kaarten, de zelf gehaakte slofjes en de 'we denken aan jullie' kaarten. Deze staat nu op zolder en ik haal af en toe alles er rustig uit en geef mijn verdriet de ruimte.

    Mijn tweede miskraam was in de winter en ik heb een troostkonijn gehaald uit een oeps nestje. Mijn twee andere konijnen zitten buiten en haal ik in de winter niet naar binnen. Het troostkonijn heeft de hele winter binnen gezeten en heb ik plat geknuffeld. Gelukkig is het een aanhankelijk konijn en vond ie het wel best. Nu huppelt hij alweer een jaar vrolijk bij de andere konijnen.

    Zoals ik al zei, echt tips heb ik niet voor je. Iedereen verwerkt het anders. Zo liet mijn man zijn verdriet niet zien, hij bleef sterk voor mij. Maar ook hij was er kapot van.

    Ik wens je heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd!

  • MolliePip

    Dank je voor de reactie.

    Dieren helpen me ook altijd enorm. We hebben drie katten en de oudste kwam op de eerste dag dat ik bloed verloren had op mijn buik liggen (dat doet ze anders nooit) en daarna naast me met één pootje dat ze steeds op mijn buik liet liggen. Echt heel lief.

    Het scheelt wel enorm wanneer ik weer een huilbui heb gehad, alsof het er allemaal echt even 'uit' moet. Lucht heel erg op. Denk ook dat we het de tijd moeten geven.

  • Lama94

    Dieren kunnen zo lief zijn en op hun eigen manier zo veel troost bieden.

    Het heeft zeker de tijd nodig en je mag het ook de tijd geven.

    Ondertussen heb ik het een plekje kunnen geven, maar ik heb er nog steeds verdriet om. Nu kan ik met het verdriet omgaan en neemt het niet meer mijn leven over.

    Nogmaals sterkte.

  • Aapjeguppie

    Zoek iets waar jij je in kan vinden. Ga samen met je vriend naar een stuk bos of andere natuur waar jullie graag komen (en dit proberen om op een rustig tijdstip te doen om anderen te vermijden). Neem de tijd om samen te zitten en afscheid te nemen van jullie kleine wonder wat niet groter heeft mogen worden.

    Een zwangerschap is een baby, gevoelsmatig is het een kindje van jullie. Of het nu heel pril was of enkele weken later, het verdriet om het verlies van het kindje wat zou mogen groeien is nu eenmaal echt. Iedereen verwerkt het op de eigen manier zo ook jullie.

    Veel sterkte met je verlies.

  • MolliePip

    Dank je voor de reactie. Goed plan om even lekker te wandelen. Gelukkig wordt het dit weekend mooi weer. :)

  • First-born

    Vreselijk voor je. Kan het mij goed voorstellen hoe je je voelt. Maakt niet uit hoever je was in je zwangerschap, het blijft een miskraam wat ontzettend erg is. Hier mag je natuurlijk verdriet om hebben en bij stil staan.

    Ik was ook intens verdrietig en had het er alleen met mijn man over. Een paar rondes verder raakte ik weer zwanger en is mijn zoon nu bijna 2 jaar.

    Mijn zus heeft veel miskramen gehad. Zij schreef een brief voor de kleine en heeft zelfs een tattoo laten zetten.

    Zij heeft gelukkig een gezond kindje mogen krijgen.

    Je denkt er nog steeds aan, maar het slijt.

    Na de geboorte van mijn zoon heb ik het wel aan mensen verteld en kon er later wel goed over praten.

    Veel sterkte met dit verlies!

  • MolliePip

    Dank je voor de reactie.

    Gelukkig was je na de miskraam weer snel zwanger en is het allemaal goed gegaan. Mag ik vragen of dit jou heeft geholpen om het verlies sneller te verwerken? Of is dit toch anders?

    Hoop ook zo dat dat bij ons ook gaat gebeuren, maar dat zullen we moeten afwachten. Nu eerst het verlies verwerken.

    En lijkt me heel heftig voor je zus om zoveel miskramen mee te maken. En wat fijn voor haar dat ze toch een gezond kindje heeft gekregen.

    Een tattoo is inderdaad ook iets moois om het verlies een plekje te kunnen geven.

  • First-born

    Ik denk dat het ook wel heeft geholpen om het verlies te verzachten. Het was er nog wel, maar je focust meer op de zwangerschap. Ik denk dat ik er meer last van had als ik meer rondes nodig had om zwanger te worden.

    Hoop voor je dat je het snel een plekje kan geven en een gezond kindje mag krijgen!

  • Zeldawarrior

    Heel veel sterkte. Neem vooral ook de tijd om dit te verwerken, want het verdriet gaat diep. Wij hebben in mei ook een miskraam gehad met 9 weken. We hebben ons kindje een naam gegeven en een afscheidsritueel gemaakt waarin we bloemen in zee hebben gegooid en de naam van ons kindje in de vloedlijn hebben geschreven en laten wegwassen door de zee. Daar hebben we ook foto's van gemaakt. Zo hebben we toch, naast de echofoto's, nog tastbare herinneringen. Dat heeft geholpen bij het verwerken van het verdriet omdat we geen kindje konden begraven en niet wisten of we ooit nog zwanger zouden worden. Dit eerste kindje zal altijd een speciaal plekje hebben in ons hart, zelfs al is het nooit in onze armen gekomen.

  • MolliePip

    Dank je voor de reactie.

    En wat mooi dat jullie er een afscheidsritueel van hebben gemaakt. Daar heb ik nog niet eens bij stil gestaan. Lijkt me inderdaad ook een mooie manier om het verlies een plekje te kunnen geven (in hoeverre dat dat kan).

  • Anna-76

    Op de dag dat ik mijn eerste missed abortion opwekte met cytotec beviel mijn nichtje met 29 weken van haar oudste kindje. Wat een bizarre dag.... Mijn eigen verdriet en zorgen om het kindje van mijn nichtje. Ik hield vanaf begin van mijn zwangerschap een soort dagboekje bij. Dat heb ik nog steeds. De echofoto' s heb ik er bijgedaan. Daarna heb ik nog een paar miskramen gekregen. Ik heb ergens een mooie foto gevonden van een glazen pot waar vlinders uitvliegen. Die heb ik laten ontwikkelen en staat symbool voor de vlinders die ik moest laten gaan. Ik kijk er graag naar. Op pinterest heb ik een bord aangemaakt waar ik alles op verzamel wat ik nodig heb om de miskramen een plekje te geven. Kan een schilderij, beeld, gedicht of liedje zijn. Af en toe kijk ik daar dan na.

    Veel sterkte😘🍀

  • MolliePip

    Dank je voor de reactie en de tips! :)

    En lijkt me inderdaad heel bizar, als zo iets gebeurt op dezelfde dag. Hopelijk is alles goed gekomen.

  • Anna-76

    Ja, ze heeft een hersenbloeding gehad toen ze prematuur was en is daardoor spastisch ( alleen benen) en heeft een paar x een insult gehad. Verder een pientere meid

  • Grumble2.1

    Voel wat je voelt .. heb verdriet en kijk ook op de goeie momenten terug .. niemand kan je iets vertellen denk ik echt .. doe wat jij denkt dat goed is

  • Elien_

    Erg veel sterkte.

    Ik was na mijn miskraam een weekje thuis van het werk. Ik heb volledig toegegeven aan het verdriet dat ik had en heb enorm veel gehuild. Net zoals hier al beschreven stond mijn man er anders in dusja de verwerking doe je toch grotendeels alleen dan.

    Als ik je verhaal lees heb jij liever wat afleiding nu en het lijkt me dan ook verschrikkelijk om dan net nu in die corona tijd te zitten.

  • MolliePip

    Dank je!

    Ja, de coronacrisis... Dat is nu ook een beetje het probleem. Je kunt wel naar buiten, maar alleen in de buurt of in je eigen tuin. Ik snap heel goed dat het nu nodig is, maar die afleiding zoeken (naast het verdrietig zijn) vind ik nu heel moeilijk. Ik probeer de juiste balans te vinden, maar dat lukt nog niet zo goed. Gelukkig heb ik hier al wel wat tips gekregen waar ik zeker iets mee kan. :)

  • Elien_

    Zie het wat aan van dag tot dag en wees niet te streng voor jezelf.

  • ALK93

    Wat ontzettend naar dat je een miskraam hebt gehad. Het is zeker een verlies, wat je gewoon ruimte mag geven.

    Zelf heb ik twee miskramen vlak achter elkaar gehad. Met name de eerste vond ik ontzettend zwaar, omdat ik toen al 8 weken was. Qua lichamelijke pijn viel het mee. Ik ben gecuretteerd en daarna was die pijn weg. Hoewel ik het eigenlijk super eng vond, aangezien het mijn eerste keer onder narcose was. Ik dacht voor de operatie dat ik emotioneel wel in orde was, zover dat kon. Maar toen het infuus werd geprikt begon ik echt heel hard te huilen om het verlies van ons kindje, en ben ook niet meer gestopt tot ik onder narcose was.

    Zelf heb ik een paar dagen vrij van werk genomen en gewoon in huis zitten rouwen. Heb best nog veel gehuild daarna. Mijn man was ook verdrietig, maar het was inderdaad anders voor hem. Ik heb er verder met niemand over kunnen spreken. Geprobeerd die dagen veel afleiding te zoeken, maar ik merkte dat ik na 3 dagen liever weer aan het werk ging.

    Mijn advies zou zijn: gooi het eruit, rouw om het verlies. Daarna kan je altijd nog iets leuks gaan doen in huis, of juist lekker niksen tot je je iets beter voelt.

    Sterkte 💚💙

  • MolliePip

    Dank je!

    Poeh, twee miskramen achter elkaar... Dat lijkt me ook heftig. Ik probeer nu ook om "het eruit te gooien". Het lucht wel echt op!