9 maanden af

Hallo allemaal, is wel weer tijd voor een blog! Onze jongste is nu 9 maand, en waarvan ik dacht dat hij een gigantische luie baby was, valt het ineens behoorlijk mee. Met 7 maanden begon hij pas met wat rollen, en aan zitten, staan of lopen dachten we überhaupt helemaal niet aan. Nu waren mijn oudste en middelste met kruipen, zelf zitten, staan en lopen sneller dan gemiddeld. Maar goed, onze jongste deed met 6/7 maand rollen niet eens laat staan kruipen hahaha. Maar erg vond ik het niet, aangezien hij echt onze laatste is, dus genieten van de babytijd vond ik nu heerlijk juist. Tot ruim een maand geleden, ineens begon meneer steeds meer op te rekken aan de boxranden, en daarna had hij ineens door hoe hij kon gaan zitten. En voor ik er erg in had, stond hij ook, en sinds een week loopt hij ook de box heen, kruipt de hele kamer en loopt rondom de tafel! Schrok er een beetje van hoor! Ineens gaat hij van baby, naar lopende baby! Super trots natuurlijk, maar ook best een beetje lastig hoor voor mij als mama... Want daardoor geeft meneer een eigen willetje gekregen, en is dat geknuffel wel een beetje einde nu... Pff ze worden zo snel groot! En dan te bedenken dat over iets meer dan 2.5 maand alweer baby af is en dan een dreumes is... Zie mezelf nog zitten vorig jaar met een gigantische toeter en ik nog meer dan 2.5 maand moest doorbuffelen. A fijn, ik heb wel de 9 maanden afd gehad nu. Merk dat qua hormonen alles ook rustiger word. En alles gewoon lekker zijn gangetje gaat. Vorige week zijn we thuis gekomen van vakantie, ook dat hebben we doorstaan met gemak en ontzettend genoten! Helaas wel vorige week bij thuis komt afgelopen zaterdag meteen dus dag daarna een begrafenis van een hele speciale oom. Dat was minder, hij mocht slechts 55 jaar worden. Mijn oom had vanaf zijn geboorte zuurstoftekort gehad, en was daardoor een zorgenkindje gew9rden, die op 6 jarige leeftijd uit huis ging om in een instelling opgenomen te worden, gezien zijn verstandelijke beperking. We wisten dat hij niet oud zou worden, maar zo jong was gewoon vreselijk. Vooral voor mijn oma, dat ze haar kind heeft moeten overleven, grijpt me nog dagelijks aan. Vorige jaar haar man mijn opa en nu haar zoon. Zo zie ik maar hoeveel ik in mijn handen mag knijpen en mijn zegeningen behoor te tellen. En vooral genieten van alle momenten die er zijn.

Liefs van mij