Alsof er een deel van mij geamputeerd is....
Jochem is gistermiddag opgenomen.. eergisteren was voor mij de druppel.. het overmatig huilen.. met geen mogelijkheid stil te krijgen.. krijsen aan 1 stuk door... Het ging mij door merg en been, maar raakte ook helemaal uitgeput.. Ik werk normaal 20 uur p/w en hield het amper vol.. dus eergisteren de huisarts gebeld en we konden gisteren komen manlief ook mee en alles uitgelegd..
We komen maar niet uit die vicieuze cirkel.. Ik zit de hheledag door met Jochem op schoot weer.. mijn huisarts heeft mijn kinderarts gebeld en geadviseerd om Jochem op te laten nemen, per direct.. Ik mocht gisteren alleen overleggen met mijn man over hoelaat we hem konden brengen in het ziekenhuis...
Ik heb zo ontzettend gehuild... Ik mis hem zo.. maar dit kon niet langer.. ons hele gezin raakte op en gefrustreerd... De kinderarts gaf aan dat wij het heel lang zo goed hebben volgehouden... Tja dat doe je... Of ik het gevoel heb dat ik faal als moeder, ja zeker... Dat Ik mijn kind niet tevreden kan krijgen doet me zoveel verdriet...
Ik mis hem zo!! Maar het is voor een goed doel... Bij hem blijven is geen optie hij moet geobserveerd worden eerst... Een week lang moet hij blijven... Ben benieuwd.. Ik voel mij zo leeg en zo verdrietig.. Ik mis hem zo... Wij allemaal...
reacties (0)