Update!

Zo ff weer een blogje tijd...

Pff heb de afgelopen 2/3 weken flink wat voor de kiezen gehad.. Natuurlijk zit ik voor 100% ziektewet ivm met de bekkeninstabiliteit.. En net of het niet zo mag zijn kreeg ik ineens nog een vervelendere klacht erbij... Het begon 2 weken geleden al, met een stijf been wakker worden en er niet op kunnen staan, ik ben bekend met spataderen in zowel de buikholte als in de benen..

Mijn been leek 3x zo dik, maar volgens de HA moest ik meer bewegen, eh tja zover het lukt met een BI, maar deed elke dag nog eventjes klein stukje wandelen met de honden.. Ook op advies van de fysio is het goed bij BI om te blijven bewegen, en je pijngrens te verleggen, ook zo bij gedaan bij de zwangerschap van mijn zoon, en na de bevalling was ik vrij snel van de BI af door medische training etc..

Nu afgelopen zondag ik had de hele nacht op de kop gestaan van de pijn, maar ditmaal mijn re-been die op de been van een olifant leek, ik kon niet maar staan lopen of zitten... Verschrikkelijk!!! Uiteindelijk heeft mijn moeder de dienstdoende huisarts gebeld, en zij zag het probleem direct, een uitstulping van een spatader op mijn been, vlak onder mijn li-bil, en aan rechts zat deze blijkbaar ook (waar ik toen dus zo'n last van had).. 

Werd dus per abuis doorgestuurd naar de SEH voor verder onderzoek en wat te doen en of ik niet trombose had.. Na ruim anderhalf uur gewacht te hebben kwam daar een SEH-arts, en de chirurg, er moet meteen gehandeld worden! Het was nog net geen trombose, maar zat er niet ver vanaf.... De ader moest verwijderd want er zat een flinke bloedstolsel in, en dat kon niet doormiddel van een plaatselijke verdoving, maar moest operatief!

Ik mocht kiezen; Of een plaatselijke verdoving, met als gevolg dat ik alles zou voelen alsnog en alleen het oppervlakkig was verdoofd, of algehele narcose, maar dan gaat de baby ook in slaap (kunstmatig).. Of een ruggenprik, anders dan de epidurale dus een soort van plaatselijke verdoving, en ja er komt natuurlijk altijd iets via de placenta bij je ukkie... Toch maar voor het laatste gekozen, en dat vonden ze zelf ook een straks plan, want moord en brand schreeuwen leek ze niet zo'n goed plan.. 

Om 4 uur in de middag waren we op de afdeling gynaecologie omdat ik zwanger ben, en natuurlijk werd eerst uitvoerig door middel van een CTG de baby in de gaten gehouden hoe hij/zij het deed.. En na afloop na de operatie zouden ze dat ook weer doen.. Ukkie deed het beide keren prima, dus neem aan dat hij/zij niets van die ruggenprik heeft meegekregen.. Om kwart over 8 in de avond was het zover de operatie die maar even duurde.. Heerlijk ff zo'n ruggenprik want de BI voel je dan ook niet meer hahaha... Ukkie voelde ik gedurende behandeling continue bezig... En ik zelf lag daar volop als een mafkees te kletsen hahahahaha... 

A fijn, eenmaal alles gehad, dacht ik lekker te kunnen slapen, was doodop van die nacht ervoor.. Tot half 2 s'nachts... Ruggenprik helemaal uitgewerkt, hmm draaien en doen.. Beetje kreunen en steunen klagen en doen... Uiteindelijk AUW!! Op het knoppie gebeld.. nachtbroeder aan mijn bed, degene die ook had bij de bevalling van mijn zoon.. Ik stond werkelijk op de kop van de pijn overgeven en alles kwam erbij... VERSCHRIKKELIJK!! Deze pijn gun je werkelijk je ergste vijand niet.. Verpleging wist niet zo goed wat ze moesten doen, en zelfs de VK was ten einde raad... Nou lekker.... Pff...

Er werd overlegd met de gynaecoloog, ik mocht een diclofenac, ik meende zelf dat je die rommel nooit mocht tijdens de zwangerschap, maar goed ik vertrouwde op hun.. tja, als ik datpilletje nou es wegkreeg, maar helaas... Ik moest overgeven, en pilletje kwam eruit.. Ga dan maar ff onder de douche zei de VK, misschien met warm/lauwwater dat het dan afzakt... Hmm okeuj... baad het niet dan schaad het niet.. Maar werd gewoon werkelijk beroerd van de pijn..

Na het douchen ben ik mn bed weer in gekropen, maar helaas dat douchen was van korte tijd, ik heb zowat het hele wilhelmus bij elkaar gevloekt in het ZH en gejankt... Voor morfine ben ik allergisch, dus werd er besloten om z.s.m het APS-team overlegd (pijnbestrijdingteam).. Ik ben immers zwanger dus heel beperkt wat je wel en niet mag tijdens de zwangerschap.. Inmiddels 5 uur s'nachts, ik heb gebid en gesmeekt en gebeld als een idioot dat ze opschoten want ik kon niet meer... Ik was op en had zo'n ongelovelijke pijn.. Werkelijk, ik BEVAL liever!!

Eindelijk om kwart voor 6, kwam daar de broerder aan met een Pethidine injectie.. (gebruiken ze ook vaak bij vrouwen die bevallen op het eind, of voor vrouwen die 'ff' (zoals mij) gekalmeerd moeten worden mwuahahahah).. Na een kwatier begon deze eindelijk te werken en kon ik slapen.... Ze zeiden dat hoogstes de baby hier wat suffige van kon worden maar geen schade van kan ondervinden.. Tja ik moest toch wat, eindelijk kon ik ff rusten en slapen tot 8 uur a half 9... En toen weer een gigantische pijn.. Niet zo erg als, maar toch erg vervelend.. IIk heb wat afgejankt dames... Verschrikkelijk... Vervolgens werd ik wel naar huis gestuurd, zal wel protocol zijn, en kreeg een verdovingszalfje mee en dat er steeds op te smeren, en zoveel mogelijk bewegen als advies...

Dacht die zuster van de ochtend ook nog ff dat ik een soort van robot was ofzo, met dr; DUS JE BENT JE SPULLEN AL AAN HET INPAKKEN?? Toen zei ik; tja ik ben een robot die alles weer kan, ik ren straks de afdeling af, en spring zo hup de auto in... Dat zeggend terwijl ik van de pijn aan het overgeven was.. Oja en paracetamol kreeg ik mee, of euh zou ik meekrijgen en diclofenac... NO WAY zei ik... Paracetamol kan ik niet over word daar goed ziek van, en diclofenac dagelijks gebruiken vertrouw ik gewoon niet... Ik bijt er wel doorheen..

A fijn, nu is het dag 3, en voel me nog steeds niet helemaal, nog veel pijn, en mijn man en moeder helpen mij flink om mij te ontlasten.. Nu was het gisteren alleen zo, dat mijn re-been ook weer lijkt op te spelen, maar is zoals het nu lijkt weer afgezakt.. Ik durf ook gewoon niet weer onder mes, en tja trombose zit je ook niet op te wachten, maar toe maar we wachten af... Ben alleen bang voor weer een ruggenprik etc terwijl ik zwanger ben.. Wat ellende weer BAH!.. Ben zo verdrietig, net of het niet mag ofzo het zwanger zijn, of het mij niet gegund word.. 

Probeer ondanks alles zoveel mogelijk te genieten, maar baal wel en zoals ik al zie maakt het mij soms behoorlijk verdrietig.. Ik heb nog steeds veel pijn en weet soms geen houding te vinden.. Ik hoop dat het snel bijtrekt allemaal...

Het is niet zo'n leuke blog sorry... Maar moest het van mij afschrijven... 

Liefs! X