Even voorstellen

Oké, laten we beginnen bij het begin.

Toen ik 26 was, besloot ik dat het wel eens tijd was voor een kindje.

3 maanden later…

positieve zwangerschapstest.

Wauw, wat snel!

Vlagen van paniek braken aan bij manlief (niet getrouwd overigens). Maar al snel na het zien van onze kleine erwt op de eerste echo, begon het idee toch echt wel door te dringen.

Ik vond het toch echt wel een dingetje om het grote nieuws te vertellen aan onze ouders. Niemand wist dat we ‘bezig’ waren met het proberen een kindje te krijgen. Best wel een shock dus voor alle partijen.
Zeker omdat mijn schoonmoeder, toen we net wisten zwanger te zijn, opperde dat we beter een hond konden nemen dan een kind. Oeps!

Ze waren overigens allemaal wel blij met het nieuws. De schoonmoeder dus ook!
Zorgen gemaakt om niets dus.

Al snel kregen we te horen dat we een jongetje kregen. Wauw, wat was dat even schakelen. Ik dacht vroeger altijd dat ik een meisjesmoeder zou zijn.
Daar dacht deze baby dus anders over!

Geen lieve schattige jurkjes, maar stoere kleertjes. Natuurlijk ook super leuk!

Op 39weken besloot onze kleine man dat het tijd was om bij ons te komen vertoeven.

We hadden overigens altijd wel een gevoel gehad dat hij iets vroeger ging komen, wat hij dus ook deed.

De bevalling? Die verliep echt super vlot. Geen epidurale, weinig pijn en een mooie zoon achteraf! We zaten helemaal op onze roze wolk!

Benieuwd hoe we onze zoon genoemd hebben en welke andere kanshebbers het net niet geworden zijn? Dat vertel ik jullie graag in mijn volgende blog!

Tot snel,

Moederkloek.

https://moederkloek.home.blog/