Ik ben bang dat ik er alleen kom voor te staan

Hier ook ongepland zwanger. Baby was wel welkom voor ons maar onze relatie liep helemaal stuk! Dus ben er toch alleen voor komen te staan.

Hier was ik ongepland zwanger. Mijn nu inmiddels man was erg geschrokken, wilde het niet. Ik heb gezegd dat ik het niet weg ging laten halen. Daarna kwam een redelijk onverschillige oké, dan gaan we er voor.

Ik heb alles op zijn tempo gedaan. Eerst echo met 8 weken. Hij vond het niks, zag niks, deed hem niks. Daarna ben ik opgenomen in het ziekenhuis met bijna 12 weken. Smoes verzonnen voor familie, echo was goed maar hij wilde echt tot die 12 weken wachten. Na de echo met 12 weken bekend gemaakt aan familie. Hij heeft hij eigenlijk iedereen verteld! Hij kwam toen wel trots over! Maar thuis merkte ik daar weinig van.

Hij wilde het geslacht wel weten. Dus met 16 weken een echo laten maken. Een zoon! En trots dat hij was! Voor hem leek het nu ook meer op een baby en werd het gevoel meer echt.

Heb ik daarna nog echt veel aan hem gehad in de zwangerschap? Nee, we zijn samen 1x kleertjes gaan kopen. De rest heb ik zelf uitgezocht. Ik heb de kamer in orde gemaakt. Mijn buik aaien, zwangerschapsyoga of wat dan ook was niet aan hem besteed. Maar na de geboorte een hele trotste en een geweldige papa die zelfs een traantje moest laten toen zijn zoon er was! Af en toe heeft hij nog moeite om zijn eigen planning aan te passen op die van de kinderen, maar hij doet het geweldig! Ik ben blij dat ik hem op zijn tempo heb laten wennen. Voor een vrouw is het meteen heel echt, je hebt kwaaltjes, waarschijnlijk veel gelezen, het groeit in jouw buik en als vrouw zijnde met je er met de eerste positieve test al aan gehecht. Mannen niet, en ergens is dat wel logisch toch? Op een echo lijkt het nu ook meer op een stipje of boontje dan op een baby. Alleen het gegeven dat een baby komt is er, en dat zorgt ook voor onrust.

och meis, wat naar. Gingen jullie samen voor de zwangerschap, of is het een ongelukje?

Ik weet niet of het je helpt, maar even (hopelijk in het kort) mijn verhaal.

Mijn man en ik zijn gaan trouwen, omdat wij heel graag kinderen wilde; sterker nog hij heeft mij overgehaald, ik wilde liever een 'carriere'. Na ons trouwen direct zwanger; vanaf toen begon de "ellende". mijn man had er weinig interesse in, wilde elders gaan wonen (3 uur rijden afstand, en dan op zaterdag ochtend naar mij komen en zondag avond weer weg, voor een nieuwe baan). Dit en meer; kortom ik was bang er alleen voor te staan. Wij zijn bijna gaan scheiden. (we waren net enkele maanden getrouwd, en al JAREN samen). en hij wilde het ooit echt. Hij kreeg een bepaalde vorm van bindingsangst..... Maar na de geboorte is het uitendelijk goed gekomen (vanaf een maand of 4-5). Toen gingen we voor een tweede, en weer van voor af aan. Hij vond mijn buik niet interessant. Keek tijdens controles liever op zijn telefoon etc. Maar nu de kleine er is, gaat het behoorlijk goed (al baalt hij van huiluurtje, maar ok dat is legitiem). Wat ik hier mee wil zeggen; er verandert ineens een hele hoop, en iedereen gaat daar anders mee om. Soms is het echt het einde; en dan ben je hem liever kwijt dan rijk lijkt me. Maa rhij kan ook echt bijdraaien. Probeer begrip voor zijn situatie te vinden (en niet ja maar ik ben zwanger, nee jullie zijn samen in verwachting en dat doet ook met hem dingen.

Ik heb ongeveer hetzelfde gevoel hierover als NogEven hieronder ergens. Ik denk dat hij bang en onzeker is. Bang dat er niet genoeg geld is, dat hij.er veel voor moet opgeven, kortom hij is bang voor de verantwoordelijkheid die op hem af komt, onzeker of hij die wel aankan. Dat denk.ik, afgaand op wat jij schrijft. Veel sterkte.

Ik begrijp even zijn reactie niet helemaal, je bent toch samen voor een kindje bezig? Lijkt me dat je er bewust samen voor kiest, waarom zou hij dit doen als hij er niet blij mee is?

Dat is kut zeg.

Ik denk dat je zo snel mogelijk met hem moet praten.

Hij is net zo verantwoordelijk voor deze zwangerschap als jij en het is niet eerlijk dat hij je zo'n rot gevoel geeft.

Nou meid volgens mij heb je al een kind en helaas lijkt t op een enorm verwend en jaloers kind. Wat een kinderachtige reactie, dat je geschrokken bent oké maar er zijn wel grenzen. Waarom vraagt hij hoe "jij" dit gaat betalen etc ? Het moet "wij" zijn vind je ook niet? Ik zou je vriend één kans geven en de keus om.mee te gaan. Wilt hij dit niet? Dan hoop ik dat je voor jezelf en je kindje kiest (je kunt het goed alleen en voor alles.is een oplossing) en dat je vriend eerst maar eens wat ballen krijgt, hij heeft hier ook meegewerkt!

Wat heftig zeg.

Ik wil je een ding mee geven, als hij niet bijtrekt, kies alsjeblieft voor je kindje!!!!!

Je kindje zal altijd van je houden en als je vriend je laat kiezen tussen het kindje en hem dan houd hij niet “echt” van je.

Heel veel succes verder.

Ik snap niet wat voor emotie die moet hebben.. Hij komt uit een heel warm nest, is verwend, goede band met ouders.. Terwijl ik het met mijn familie moet doen en telefonisch contact met me zusje.. Maar goed.. Heftig is het zeker.. Hij hoef te bellen naar zn ouders of iets anders.. En hij krijg het bijvoorbeeld.. Terwijl ik er voor moet knokken bij wijze van spreke.. Bedankt voor je reactie, we gaan gewoon door.. Als of het zo moet zijn dan he.. Hij kijkt zeker mee vanaf daarboven :)

Wat vervelend voor je om mee te maken. Lijkt me een klap in t gezicht als je dit zo hoort. Maar toch, probeer (met spanningen of niet) toch je vriend mee te krijgen met de echo. Zo'n bijzonder moment. Wellicht realiseert hij zich dan (of met de volgende echo) dat het leven is... En dat hij daar ook zijn verantwoording voor heeft. Sterkte.