Volg je hart♥️

Soms gebeurt er iets in je leven waardoor alles even stil staat.
We haalden onze kinderen op van school en er was een feestje gaande op het schoolplein.
Ondanks dat iedereen genoot van de gezelligheid, vrolijke dansjes en de muziek was het stil van binnen.
Letterlijk.

Onze dochter rende op ons af en werd gelijk emotioneel. Ze wist niet waarom ze moest huilen en klampte zich aan ons vast, ik gaf haar een stevige knuffel..
Ik wist het wel.

De ochtend dat er in het ziekenhuis werd bevestigd dat onze zwangerschap voorbij was betekende dit ook een nieuwe periode in ons leven. De dagen en weken na de bevalling waren verdrietig maar ook mooi. We leefden in het hier en nu.
Serene rust heerste over ons gezin heen, zo puur, al was dat gevuld met verdriet maar ook met een hoop liefde en zegeningen.
Ik wilde dit gevoel niet kwijtraken, het bracht ons dichter bij onszelf.
Het verdriet zou slijten met de tijd maar deze ervaring moest een reden krijgen, een betekenis en een boodschap.
Anders bleef er alleen maar leegte achter en daar kon ik maar moeilijk mee leren leven.

Het is verbazingwekkend hoe snel je alles weer oppakt en verder gaat. Met een gezin van drie meiden en een drukke baan is het niet gek dat die knop op moest op een gegeven moment.
Al hield ik me wel voor in mijn achterhoofd dat ik zou werken aan de belofte die ik toen had gemaakt. Het leven was te kwetsbaar en te kort om niet je hart te volgen.

Mijn hart wilde schrijven, al sinds mijn vierde maar mijn onzekerheid door dyslexie en perfectionisme zat al jaren in de weg om te durven schrijven.

Een dag zoals vandaag, twee jaar later wordt je herinnerd aan dat ene gevoel.
Het gevoel dat je alles aan durft en niks te verliezen hebt omdat je al wat bent verloren.

Na 16 weken zwangerschap werd het kleinste mannetje geboren. Hij leerde ons om ons hart te volgen♥️