Jaa daar is ze dan

Onze lieve kleine dochter is geboren! 26 maart om iets voor 2 smiddags met 38,5 week.
Waar ik in mijn vorige blog schreef over voorweeen, nou het waren dus blijkbaar goede weeen.
Om iets voor 12 kwamen de weeen om de 2 a 3 minuten maar ze waren best kort. 30 sec.
Ja ze deden pijn maar nog had ik niet verwacht dat de ontsluiting ver was.
Ik belde het ziekenhuis, ik mocht langskomen voor een ctg op de verlosafdeling.
Manlief kwam thuis en toen ging het ineens super snel. Ik kreeg meer pijn. Werd ineens zo misselijk.
Snel in de auto naar het ziekenhuis. Nou dat was me wel een ritje, was vergeten hoe naar het was om in de auto te zitten met weeen.
De ene wee was beter op te vangen dan de ander. Nog kwamen ze onregelmatig en het was niet perse zo dat de volgende elke keer pijnlijker en of langer was.
Nou eindelijk in het ziekenhuis. Mijn man wist zo goed waar de afdeling was.. nou 1x in de lift.. oh toch niet hier.. nog een keer in de lift.. ohh hier is het ook niet.
Toch weer 1 terug naar beneden. Eenmaal aangekomen bij de balie moesten we maar in de wachkamer wachten.
Hier nog 2 a 3 weeen gehad. Pff waarom duurde het zo lang? Eindelijk kwam iemand me ophalen.
Bracht me naar een kamertje, voor alleen een ctg. Ik kreeg ondertussen weer pijnlijke weeen, was helemaal in mezelf gekeerd. Ze zag aan me dat het echt begonnen was en regelde eigenlijk dat ik gelijk naar een verloskamer kon.
Daar eenmaal aangekomen waren ze het bed nog aan het verschonen en opmaken voor mij.
De verpleegkundige wreef over mijn been en zei dat ik zo kon liggen.
Ik kon alleen maar denken zit aub niet aan me.
Ik weet niet meer hoe ik het bed ben opgekomen. Wou ze de ctg om me heen doen waarop ik nu dus zei nee, en aub niet aan me zitten.
Dat stomme ding moest toch echt om mijn buik.
Of ze zag aan mij dat de weeen heftig waren of aan de ctg, ik hoorde alleen dat ze de vk gelijk ging bellen.
De verloskundige kwam gelijk de kamer in. Het was mijn eigen vk, zo fijn! Ik zei dat ik het niet trok, mijn bekken deed zo'n pijn ook, ik wou iets voor de pijn.
Ze moest toch echt even eerst voelen hoever ik was zei ze, want zoals het eruit zag dacht ze dat ik ver was en niks meer mocht hebben voor de pijn.
Ik dacht nog dat ik niet zo ver was dus ik geloofde haar niet. Ze voelde en keek mijn man aan. Ze zei, als ik.nu je vliezen breek heb je binnen een paar weeen je kindje vast.
Ze vroeg of ze mijn vliezen mocht breken waarop ik eerst zei nee en daarna toch ja ja ja doe maar (hahah ). Ze brak mijn vliezen en 3 weeen later is onze dochter geboren.
Een half uurtje later dan dat ik me in het ziekenhuis melde.bij de balie.
Het was zo onwerkelijk. Kan het nog steeds niet bevatten hoe snel.het gegaan is.
Omdat dochter.in het vruchtwater gepoept had moesten we ter observatie blijven.
Nu dus nog in het ziekenhuis en morgenochtemd/vandaag aangezien het al half 4 snachts is naar huis.

Grote broer en zus zijn langsgeweest, zo trots. Helaas hebben ze ook heel erg gehuild toen ze weggingen omdat ze het er zo moeilijk mee hadden dat mama moest blijven.
Mijn lieve schatten. Wat hou ik toch veel van ze. Kan niet wachten totdat we thuis zijn, lekker met zijn 5jes.
Wat een rijkdom ❤🥰