Angst

Dag dames
Het is al een hele tijd geleden dat ik wat geschreven heb. Maar heb er nu toch even nood aan.
M'n kleine meisje doet het super, groeit goed, lacht veel, is een heel happy kindje! Ik geniet enorm van het mama zijn!
Maar nu zit ik met het volgende: angst!
Enorme angst om mijn dochter te verliezen op een of andere manier.. een auto-ongeluk, een ziekte, ontvoering,... je kan het zo gek niet bedenken! Ik kan geen films, series, nieuws aanzien waarin kindjes verdwijnen, pijn hebben, enzovoort..
Plots denk ik dan, er zal toch geen andere peuter of baby, mijn dochtertje pijn doen in de opvang.. wat als ze in slaap valt met d'r mondje in de matras en ze zien het daar niet? Of ze wordt lang niet ververst en zit lang in haar kaka/pipi en krijgt een rood poepje?
Hoe ga ik hier mee om?? Hulp gevraagd!!

930 x gelezen, 4

In Baby

reacties (13)


  • Afwachten0

    Ja herkenbaar. Maar ik had de angst in de eerste 4 maanden en toen is het langzaam aan weg gegaan. Mijn angst was vooral dat hij zal slapen met de neus in de matras. Oh wat was ik bang. Ik controleerde altijd of zijn neus vrij lag. Mijn moeder zei altijd tegen me dat hij zelf zijn hoofd zal verplaatsen als hij geen zuurstof krijgt. Ik kon het gewoon niet geloven. Het ging bij mij niet in. Met als gevolg dat ik bij de middag dutjes vaak bij hem ging kijken naar de neus. Haha. Een keer kwam ik de kamer binnen en op dat moment deed hij zijn neus in de matras. (Hij was 4 maanden oud). Ik schrok enorm maar ik liet hem liggen. Ik begon de seconden te tellen en ik dacht als het lang duurt, ga ik hem draaien. Na ong 5 seconden draaide hij zijn neus vrij en ik was erg opgelucht haha. Sindsdien vertrouw ik echt dat hij het echt zelf kan oplossen. ( ik was op bezoek bij mijn moeder 6 weken bij haar logeren en daarom hadden we geen aero matras)

    Maar angst van de opvang wat je hebt, heb ik ook. Ik ben meer bang dat hij geen 1 op 1 aandacht zal krijgen net als thuis. (Dit is reel angst) dus ik ben blij dat ik veel thuis ben om voor hem te zorgen. Ik werk maar 2 dagen als papa thuis is. Zo hoeft hij niet naar de opvang.

  • Mimi92

    Héél mijn verhaal dat ik lees bij jou! Ik check nog zo vaak bij haar door m’n hand aan haar neusje te houden.. warme lucht; oef, ze leeft nog..

    Ook wel een goeie tip, eens kijken hoe ze het zelf oplossen! Vandaag heeft ze dit ook gedaan, ze had zichzelf op de buik gedraaid, lag vast, ik liet ze wenen want ik dacht zolang ze weent, ademt ze. En 10 sec later kreeg ze zichzelf terug op de rug.

    De opvang heb ik minder en minder last omdat ik zie dat m’n meisje toekomt met een lach en weggaat met een lach, en ze zou heel happy zijn daar. Dus, loslaten is de boodschap nu voor mij!

    Dankje voor je berichtje

  • Mimi92

    Héél mijn verhaal dat ik lees bij jou! Ik check nog zo vaak bij haar door m’n hand aan haar neusje te houden.. warme lucht; oef, ze leeft nog..

    Ook wel een goeie tip, eens kijken hoe ze het zelf oplossen! Vandaag heeft ze dit ook gedaan, ze had zichzelf op de buik gedraaid, lag vast, ik liet ze wenen want ik dacht zolang ze weent, ademt ze. En 10 sec later kreeg ze zichzelf terug op de rug.

    De opvang heb ik minder en minder last omdat ik zie dat m’n meisje toekomt met een lach en weggaat met een lach, en ze zou heel happy zijn daar. Dus, loslaten is de boodschap nu voor mij!

    Dankje voor je berichtje

  • Beukenblaadje

    Supervervelend zulke gedachtes, en ook wel vrij normaal en herkenbaar. Als je moeder wordt, vergroot het deel van je brein dat angst registreert en daarop reageert tijdelijk. Hartstikke handig als je 24/7 voor een klein babytje zorgt, en er buiten rondom je grot poema's lopen. Erg irritant als er helemaal geen wilde poema's zijn, maar je toch dat gevoel hebt! Een bepaalde mate van angst is dus niet gek. Wat helpt is ademhalings- en grondingsoefeningen, dat je focust op het hier & nu waardoor je weer beseft: er is nu niks engs. Ga naar buiten, benoem 10 voorwerpen die je om je heen ziet, hoort of ruikt, praat even met iemand. Je kan zo'n "wat als..." gedachte proberen te beantwoorden met: "dan zou dat heeeel vervelend zijn, gelukkig is er nu niks aan de hand!". In het boek "Perfecte moeders bestaan niet" van Diane Koster staan nog meer voorbeelden, tips en oefeningen, ik kan die erg aanraden.

    Weet dat je echt niet de enige bent. Invasieve gedachtes, zo heten de gedachtes als je opeens iets heel ergs voor je ziet. Ik zag steeds hoe mijn dochter van de commode zou rollen en op de vloer stuk zou vallen. Sommige moeders zien zelfs voor zich hoe ze zelf hun kind iets aan doen, dat willen ze helemaal niet, maar het is een verwrongen waarschuwingsmechanisme.

    Het is wel goed om in de gaten te houden of het je gevoel en je gedrag niet teveel beheerst. Slaap je er slecht door? Krijg je echt fysieke angstklachten (hartkloppingen, zweten, trillen)? Durf je niet meer naar buiten of je kind niet alleen te laten? Dan is het wel goed om daar eens met iemand over te praten want misschien is er meer aan de hand en heb je net meer ondersteuning nodig om eruit te komen.

  • Mimi92

    Wauw ik haal echt heel wat uit jouw berichtje! Allemaal zo herkenbaar, ook het deeltje van zelf iets zien doen aan mijn eigen kind. Ik dacht echt dat ik een psychopaat was.. terwijl ik m’n kindje nooooit zou pijn willen doen. Wist niet dat dit vanuit een waarschuwingsmechanisme kwam. Dit lezen, doet me letterlijk opgelucht ademhalen!

    Jouw tip zal ik zéker proberen.

    Het is niet in die mate dat ik fysieke angstklachten heb, gelukkig maar!

    Het ding is ook gewoon, ik had een heel zware weg om zwanger te worden, zwanger te blijven, heel zware zwangerschap en als kers op de taart een loodzware bevalling. Misschien werkt dit allemaal wat posttraumatisch?

    Alvast hartelijk bedankt voor jouw berichtje ❤️

  • Mimi92

    Wauw ik haal echt heel wat uit jouw berichtje! Allemaal zo herkenbaar, ook het deeltje van zelf iets zien doen aan mijn eigen kind. Ik dacht echt dat ik een psychopaat was.. terwijl ik m’n kindje nooooit zou pijn willen doen. Wist niet dat dit vanuit een waarschuwingsmechanisme kwam. Dit lezen, doet me letterlijk opgelucht ademhalen!

    Jouw tip zal ik zéker proberen.

    Het is niet in die mate dat ik fysieke angstklachten heb, gelukkig maar!

    Het ding is ook gewoon, ik had een heel zware weg om zwanger te worden, zwanger te blijven, heel zware zwangerschap en als kers op de taart een loodzware bevalling. Misschien werkt dit allemaal wat posttraumatisch?

    Alvast hartelijk bedankt voor jouw berichtje ❤️

  • Beukenblaadje

    Fijn dat het oplucht! Ik vind het zo jammer dat we (vriendinnen/familie onder elkaar, maar ook verloskundigen, kraamhulp etc) hier niet meer over praten terwijl het zo vaak voorkomt!

    Zo te lezen heb je echt een heel zware tijd achter de rug, kan me zeker voorstellen dat dat er in hakt. Je hebt gewoon veel te verwerken en dat heeft tijd nodig, en kan ook echt maken dat je nog wat eerder angst/stress ervaart. Hoop dat t ook met de tijd beter gaat. Bij trauma horen vaak ook herbelevingen, nachtmerries, fysieke klachten, etc dus als je dat merkt, zeker aan de bel trekken. Maar ook als het niet zo "zwaar" als een trauma of depressie is kan je er fiks last van hebben en mag je altijd wat ondersteuning zoeken! Je zou eens kunnen googlen op "geboorte in kaart", dat is een manier om samen (met een coach oid) je bevalling doornemen en zo een beetje verwerken.

  • Mijndraakjes

    Ik denk dat iedere ouder dit in mindere mate wel heeft. De angst om je kleintje te verliezen. Maar ik denk ook dat in bijna alle gevallen de ouder wel helder kan blijven nadenken. Ik merk aan jouw verhaal dat je niet meer helder en rationeel kunt denken. Daar zou ik hulp bij zoeken, voor de angst overslaat op je dochter.

  • Mamasgirls

    Over praten en uiten van je angst hielp hier. Ik zat in de auto en dan op eens wat als we een ongeluk kregen or droomde dat we aangereden werden. Zijn normale dromen en bedachten is je angst en hoort bij moederschap. Bij mij duurde het een paar weken en toen nam het af naar mate Ze wat ouder werdt.

  • Charliecharlie

    Over praten, en loslaten. Zeg tegen je man of de juf van de opvang dat je je heel druk maakt en dat je weet wat het niet rationeel is, maar laat het vervolgens gewoon gebeuren. Dat is de enige manier om te zien dat het niet gebeurt :)

    En als het je echt in beslag neemt eens met psycholoog gaan praten voor tips.

  • CWD88

    Herken deels je zorgen als in je zorgeloze leven is voorbij en gevaren die er hiervoor niet waren liggen ineens op de loer, maar denk dat het bij jou wel wat te ver doordraait.

    Misschien eens kijken of je met iemand kunt praten zodat je kunt relativeren?

    Je hormonen zijn het eerste jaar echt nog wel van slag en dat kan gekke dingen met je doen.

    Sterkte en hopelijk vind j e een oplossing zodat je weer kunt genieten ipv bang zijn.

  • Tweede83

    Soms ook even helder nadenken misschien? Waarom zouden ze op de opvang niet goed voor je kind zorgen? En ja andere kinderen kunnen jou kind pijn doen, maar omgekeerd kan het ook. Dat hoort er ook bij.

    En te beschermend lijkt me niet gezond. Dat je erover nadenkt is niet erg, maar het moet niet zijn eigen leven gaan leiden. Ga afleiding zoeken en eventueel een professional. Zet hem op!

  • Vlindermoeder

    Ik zou daar professionele hulp voor gaan zoeken. Ik denk dat iedere ouder in een bepaalde mate wel angstig is om zijn kind te verliezen, maar als je al angst hebt voor rode billen, dan gaat dat vrij ver. En ja, er zal een keer een kind zijn dat jouw kind pijn gaat doen. Op de opvang, op school of gewoon tijdens het spelen buiten. Het klinkt alsof de angst je leven beheerst en dan is het tijd voor hulp.

    Succes!