Van wachtbankje naar niks :(

Vrijdag 15 september had ik weer een echo om 16:15 en moest die ochtend eerst weer hcg laten prikken.
Super zenuwachtig naar de afspraak, liggen en inwendige echo, niks te zien behalve baarmoederslijmvlies die zat te wachten op een vruchtje.
Wat er daarna gebeurde is allemaal zo snel gegaan, de gynaecoloog legde mij uit dat mijn hcg verhoogd was naar boven de 4000 dus dat ze echt wat had moeten zien en nu voor 98% zeker wist dat het een bbz was en ik al over de 6 weken zwanger was het nu zaak was om snel te handelen en goed voor mij te gaan zorgen.
Dat betekende dat zij mij meteen wilde opnemen en zo gauw er een OK vrij kwam ik geopereerd zou worden. Gelukkig mocht ik nog wel even snel naar huis om spullen te pakken en oppas te regelen voor mijn zoontje. Die avond lukte de operatie niet maar zaterdagmiddag om half 3 werd ik opgehaald en hebben ze mijn linker eileider moeten verwijderen.
Zondagmiddag mocht ik naar huis, wat een aanslag op je lichaam en wat een verdriet, hoopte ik zo dat het dit keer goed zou gaan omdat mijn hcg bleef stijgen en zo lig je op de operatie tafel en ben je je kindje en eileider kwijt :(
Ben nu anderhalve week later nog steeds aan het herstellen, lichamelijk gaat het elke dag wat beter maar psychisch vind ik het erg zwaar.