Bevallingsverhaal

Hier is mijn bevallingsverhaal. Ook al was het een heftige bevalling, ik kijk er heel positief op terug en besefte me meteen dat ik dit ooit nog een keer mee wil maken.

In de nacht van 24 op 25 december, braken om 3 uur 's nachts mijn vliezen in bed. Ik voelde iets lopen en besefte me meteen dat dit het was. Ik heb wat opgevangen in een emmetje en het zag er helder uit met kleine witte vlokjes. Daarna ben ik weer in bed gaan liggen, het zou nog uren kunnen duren.

Een half uurtje later voelde ik een lichte kramp over mijn hele buik gaan, en een kwartier later weer een. Daarna bleven ze ieder kwartier komen en ik heb niet meer geslapen. Het was prima uit te houden. In de morgen heb ik de VK gebeld en om half 12 was ze er. Inmiddels waren de weeën al een stuk krachtiger geworden.

Na een onderzoekje bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. We spraken af dat ze er om 4 uur weer was. De weeën werden daarna nog krachtiger maar ik kon ze goed opvangen. Toen om 4 uur de VK er was, was er maar een halve cm bij. Op het moment dat zij en mijn vriend even nog een kop koffie namen, kreeg ik een weeënstorm, op handen en knieën met mijn hoofd in de kussens ving ik ze op. Een uur lang bleef ze bij me in de hoop dat de ontsluiting ook op zou gaan schieten, ik was inmiddels al ruim 14 uur bezig. Die bleek 4,5 cm te zijn.

Het schoot dus nog steeds niet op. We besloten naar het ziekenhuis te gaan. In de auto wist ik niet waar ik het zoeken moest. En in het ziekenhuis heb ik om een ruggenprik gevraagd. Die kreeg ik gelukkig. En wat een enorme opluchting was dat!! Ik kon weer praten, lachen en zelfs mijn moeder even bellen. Op het scherm zag ik heel mooi dat mijn weeën mooi bleven komen, alleen schoot de ontsluiting nog steeds niet op en ik kreeg koorts, ook bleek tijdens een echo dat ik een sterrenkijker had. Ik kreeg weeënopwekkers die steeds verder werder opgevoerd. Om 3 uur in de nacht, 24 uur na  mijn eerste wee, had ik 9,5 cm. De ruggenprik werd uitgezet en het wachten op de volledige ontsluitng en persweeën waren begonnen.

Alleen... ik bleek wel erg goed verdoofd. 2 uur later werd besloten dat ik maar moest gaan persen, ook al voelde ik zelf niet wanneer ik een wee had. Ik werd beroerd, en moest na iedere perswee overgeven. Ook al had ik niks gegeten, ik heb minimaal 20 van die bakjes ondergespuugd. Mijn arme vriend hield steeds een bakje onder mijn mond, zo lief en zorgzaam, ook hielp hij me enorm goed tijdens het persen, hij drukte mijn hoofd naar voor en op mijn kin en bleef maar zeggen hoe trots hij op me was.

Na een uur en een kwartier kei- en keihard persen, kwam onze zoon, op het laatst draaide hij zijn hoofd goed, en kwam tevoorschijn, helaas wel met zijn hand naast zijn hoofdje. Ik scheurde ver in, maar net niet tot mijn kringspier. Ik voelde hier helemaal niks van gelukkig.

Daarna werd er een klein glibberig lijfje op mijn buik gelegt en ik was alles vergeten. Wat een prachtig mooi ventje! De placenta kwam er ook heel makkelijk uit. Hechten was pijnlijker, maar met mijn zoontje op mijn buik, hield ik dat ook best vol.

Na 27 uur was mijn kindje er eindelijk, op 2e kerstdag, ons prachtige kerstkindje. Pas na alles kwam ik erachter dat het een heftige bevalling is geweest en dat de gyn meerder keren op het punt heeft gestaan om een keizersnede te doen. Uiteindelijk ben ik heel erg blij dat dit niet nodig is geweest. Het is heftig, maar het mooiste wat me is overkomen! Ik kijk heel positief op de bevalling terug.