Beetje vanalles, men relatie, zoontje, mijn zorgen en wensen

Wil eens ff men gedachtengang opschrijven in deze blog (doordat het geschreven is op men iPhone is het een tekst aan 1 stuk, niet prettig om te lezen). Zowel mooie dingen als minder mooie dingen. Eerst ff iets leuk, heb eergisteren via de facebookpagina van babybytes een boek gewonnen! Was een onverwachte en aangename verrassing. Heb vorige week zaterdag express gereden naar Lille, Frankrijk, om mijn iPhone 6s te halen, kon niet wachten tot hij beschikbaar was in België. Men zoontje Noah (18m) wandeld nu eindelijk goed al een kleine maand ongeveer. Hij deed er wat lang over om goed te wandelen, heb hem niet geforceerd, en opeens uit zichzelf wandelde hij alsof hij al heel zijn leven niks anders deed. En het praten begint komen. Wat minder leuke dingen.. Ik denk bijna continu aan de dood. Niet in een suïcidale manier. Omgekeerd eerder. Ben doodsbang om te sterven. Alhoewel mijn leven tot nu toe meer downs dan ups heeft gekend, al is mijn leven al 12 jaar een hel (van de 22j dat ik al leef), ik leef graag en wil niet sterven. Ik weet dat het ooit aan mij gaat zijn. Niemand ontsnapt er aan. Maar heb moeite om dat te aanvaarden. En ik denk daar dagelijks aan. Ik heb er geen controle over. Ik wil niet elke dag daar aan denken. Ik wil genieten van mijn leven hoe moeilijk het soms ook is. Maar het feit dat ik ga sterven is nog niet mijn grootste angst. Ik ben bang om jong te sterven. Ik ben bang dat ik nooit de kans ga gehad hebben om een gelukkig leven te hebben. Ik heb nu een grote 2 maand een relatie, en wanneer hij bij me is zijn die gedachten verdwenen. Ik ben nog nooit in mijn leven zo gelukkig geweest bij iemand. Maar we zien elkaar alleen in het weekend en ik ga er aan kapot. Mijn hartje wil dat ik zo snel mogelijk bij hem ga wonen, een gezinnetje beginnen, enz... Mijn verstand houd me tegen. Gewoon omdat ik weet dat het moraal gezien nog te vroeg is. Het voelt wel aan alsof we al veel langer een relatie hebben dan die grote 2 maand. Maar we proberen van vol te houden en te wachten tot we zo'n 6 maand een relatie hebben. En dan misschien beginnen kijken om tesamen te wonen. Even verdiepen over mijn relatie. Zoals ik al zei ben ik nog nooit zo gelukkog geweest bij iemand. We begrijpen elkaar. Hij heeft voor het eerst in zijn leven het wat moeilijker financieel. En ik ben opgegroeid met zo'n situaties. Hij durfde er eerst niet over praten, bang dat ik hem niet meer ging willen. Maar ik help hem juist. Samen met hem kijk ik waar hij geld kan besparen. Ik vind het de meest doodnormale zaak om elkaar te helpen als je van elkaar houdt. Maar blijkbaar ben ik de eerste in zijn leven die dat doet. Nochtans is hij 10jaar ouder dan ik en heeft hij al relaties gehad met dames ouder dan mij. We passen heel goed bij elkaar. We passen goed bij elkaar. Ik heb me nog nooit eerder zo kunnen openstellen voor iemand. Dingen waar ik anders maanden voor nodig had om over te praten of te doen, kon ik bij hem al na enkele weken. En zelfs na al wat moeilijkheden in onze relatie (ja al in die 2 maand tijd problemen gehad, slecht zelfbeeld en onzekerheid van beide kanten zorgde ff voor een korte down in onze relatie) zijn wel alleen maar meer van elkaar gaan houden. Mijn grootmoeder, de dement aan het worden is, toen we samen bij haar waren, zei opeens tegen mij: 'je bent heel gelukkig hé bij hem, ik zie het aan jou, je hebt nog nooit zo gestraald als nu'. Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ze dat zei.