Weeral eens iets... Kan er nie meer tegen

Voelde me weer eens ff goed... Mocht weer niet blijven duren... Alhoewel ik en men (ex)vriend nog maar pas uit elkaar zijn, voelde ik mij goed in mijn vel. Ik was relaxed en miek me minder zorgen. Begon zelfs mezelf mooier te vinden en das extreem moeilijk voor mij, kan je niet inbeelden hoe moeilijk dat is voor mij.. Om de 1 of andere reden kon ik ermee leven dat mijn vriend me niet meer graag zag. Maar ik was er van overtuigd dat zelfs al zag hij me misschien niet graag, hij wel trouw blijf, door zijn cultuur enz... Bleek ik verkeerd. Had hij een dubbel leven.
En dat verandert op zich niet veel aan de situatie, maar wetende dat hij dingen voor me verborg, loog tegen mij en wss vreemdging heeft me gewoon weer helemaal gebroken. En er is niemand die me steunt... Hoe moet ik het zo volhouden? Ik sleur mezelf al zo lang door alles en ben gewoon op nu. Ik voel me zo'n verschrikkelijke moeder want toen Noah geboren was, dat is het beste in men leven, maar ik was destijds doodongelukkig. Ik kon nie eens geen emoties meer voelen. Is zo moeilijk om uit te leggen... Je bent diep vanbinnen blij dat hij er is maar bent tegelijk gevoelloos. Het heeft me bijna 10 maand geduurt om mezelf daar weer uit te sleuren. Heb me dan een maand beter gevoeld en dan weer iets. Weer een tijd mezelf eruit proberen sleuren, weer korte tijd goed en dan weer iets. Het geeft geen hoop. Het enige dat ik wil is eens minder tegenslag altijd, en gelukkig kunnen zijn... Leven met gedachten zoals: ik ga nooit gelukkig zijn; mijn zoontje gaat me haten omdat ik zen vader verlaten heb; wie gaat mij ooit echt graag zien?; ik ben het niet waard; ik ben lelijk en dik; enz... Een ware hel. Deze morgen werd ik wakker en dacht: 'ik ben zo lelijk en dik niet' vond het een hele grote vooruitgang. Tegen dat het avond was, was ik weer bij af... Het heeft geen dag mogen duren. En gelijk hoeveel ik schreeuw om steun, ik krijg alleen maar negativiteit en slechte commentaar. Ik zou gewoon eens zo graag niet mezelf eens door alles moeten sleuren... Alleen kan ik het niet meer maar word vaak alleen dieper de grond in geboord

29 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Moederx

    Mensen die je negatief behandelen snappen jou niet of willen jou niet snappen. Ik zou wat hier al gezegt is toch met professionele mensen over praten en kijken wst ze voor jou kunnen betekenen. Een blije moeder is een blij kind!

  • Maja31

    Misschien moet je eens om professionele hulp vragen, iemand die kan helpen om die negatieve gedachten om te zetten in positieve gedachten. En mensen die vervelend tegen je doen, moet je gewoon laten vallen. Die zijn jouw aandacht en tijd niet waard. Je bent het waard om gelukkig te zijn en je geliefd te voelen. Het leven is niet altijd makkelijk of leuk, maar het moet niet één diep dal zijn. Je komt er wel, maar vraag om hulp, bij de juiste mensen!

  • nina88

    Waarom krijg je zoveel negatieve commentaar dan? Toen ik bij mijn ex wegging voelde ik me ook lelijk en nutteloos. Ik ging weer bij mijn ouders wonen en elke keer als ik voor de spiegel stond riep mijn moeder: Wat zie je nu? Ik snapte hem niet. Tot ik na 1,5 maand zei. Ik voel me goed, ik ben mooi zoals ik ben. Kost moeite en het veranderd dagelijks. Tot de knop om ging, ik echt voor mezelf koos en vocht en ik besloot dat ik gelukkig kon zijn. Dat heeft me bijna een jaar gekost. Tiss heel moeilijk, maar geloof in jezelf. Je zoontje haat je niet, hij houd onvoorwaardelijk van je. Jij moet alleen ook weer van jezelf leren houden. Alles en iedereen om je heen doet er niet toe... Jij bent belangrijk voor jou en je zoontje. Ga straks als je wakker bent voor de spiegel staan en zeg dan gewoon hardop ik ben mooi. (Ja ookal vind je dat zelf niet) en doe dit elke dag. Het helpt echt. Zo ga je positief denken en daarvan ga je echt opknappen. Sterkte, gun jezelf de tijd. En zie je het echt niet meer zitten, ga dan met iemand praten, dat wil ook altijd wel helpen...

  • -prettymom-

    je bent PRACHTIG