39 weken en 2 dagen

Lieve Leden,
Omdat ik niet weet waar ik het zoeken moet wil ik mijn verhaal hier delen... ik doe dit in de hoop dat het schrijven en delen hier van voor een stukje opluchting zorgt en wie weet leest iemand wel mee die ook in een soort gelijke situatie heeft gezeten. Ik hoop natuurlijk dat niemand dit overkomt maar heb helaas zelf ondervonden dat hoe verschikkelijk ook, het toch gebeurt.

Het begon allemaal op 15 september, mijn verjaardag. Ik was 39 weken en 2 dagen zwanger van onze 2e dochter. Ik was onder controle van het ziekenhuis omdat ik bij de eerste zwangerschapsvergiftiging had maar tot nu toe verliep alles vlekkeloos. Ik had al weken veel harde buiken, zo ook die dag. Gedurende de middag besefte ik mij dat ik haar niet voelde. Ik dacht aan het feit dat zij nu minder ruimte had, dat beweging ook minder mochten worden en dat het ook oké is als zij wat rustiger worden wanneer de bevalling er aan zit te komen. De avond er voor was zo nog onwijs druk, dus ik probeerde mij niet druk te maken. Ik dacht terug aan de controle een week ervoor en dat alles er perfect uit had gezien. Maar nadat ik even had gelegen, voelde ik nog niks. Ik besloot het ziekenhuis te bellen, ik mocht om 17.30 bij het observatorium langs om even te checken. Toen mijn man thuis kwam, ging ik naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen werd mijn bloeddruk opgemeten, deze was oké, dat leek een geruststelling met zwangerschapsvergiftiging in ons achter hoofd. Ivm drukte zou er eerst een echo worden gemaakt en zou ik daarna aan de ctg aangesloten worden, normaliter ging dat anders om. De arts die dienst had kwam binnen met het echo apparaat. Al snel werd het stil, ik zag haar zoeken, ik keek naar het scherm, zag ons kindje maar geen knipperend lichtje... de arts had het over shaduw bij de ribbetjes en dat zij een collega erbij moest halen. Mijn hart ging tekeer, ik hoopte dat het niet waar was maar ik had al lang gezien dat dit niet was wat ik normaal op beeld zag. Daar lag ik dan, alleen en verstijfd van de zenuwen, hopend dat het niet zo zou zijn. De 2e arts kwam binnen, het echo apparaat werd weer op mijn buik gezet. 'Het spijt me maar ik vrees dat mijn collega gelijk had, ik zie geen hart activiteit'. Mijn wereld stortte in. 'Is er iemand die je kan bellen?'. Ik moest mijn man opbellen, om hem te vertellen dat zijn ongeboren dochtertje overleden was. Dat hij naar mij toe moest komen omdat zij niet meer leefde.