Ruim een jaar geleden had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Helemaal blij, niet helemaal zorgeloos, begon ik aan mijn zwangerschap. Als vanzelfsprekend deden wij bij 11 weken de NIPT test, misschien naïef, maar ook omdat ik geloof in meten is weten en we ook wisten dat we een zwangerschap van een ernstig gehandicapt kindje niet zouden voldragen. Ongeveer een week na bloedafname kreeg ik telefoon: test was mislukt, er was te weinig foetale fractie in het sample.
Mijn reactie was niet verbaasd. Ik heb een medische achtergrond en dacht: kan gebeuren. Ik plande een nieuwe afspraak en dacht er eigenlijk verder niet aan. Een week of twee later kreeg ik weer een telefoontje van de doktersassistente. Eigenlijk zelfs een beetje vergeten dat de uitslag nog moest komen nam ik de telefoon op. Ik was op dat moment aan het werk en nam het nieuws vrij gemakkelijk op. Ok, voor een tweede keer geen uitslag vanwege te weinig foetale fractie. Prima, maar wat nu?
Pas toen ik meer informatie verzamelde en te horen kreeg (vruchtwaterpunctie, te laat voor nekplooimeting, medische echo bij 20 weken, vlokkentest, verhoogde kans op genetische afwijking etc..) begonnen bij mij de zorgen. Ik ging van een blije gezonde zwangerschap op een leeftijd van 28 jaar, met a priori een relatief lage kans op een genetische afwijking naar ineens een verhoogd risico op 'een afwijking'. Door het afnemen van bloed, maar zonder dat er echt een negatieve uitslag was.
Ik heb mij suf gegoogeld en gelezen. In wetenschappelijke literatuur, maar ook op forums zoals deze, op zoek naar iemand die zou schrijven: zo zit het en je baby is heus gezond. Die vond ik soms, maar onze situatie leek toch weinig voor te komen. De onderzoeken rondom de NIPT werd ik niet veel wijzer van: percentages, statistiek, extrapolatie en gemiddelden. Wat het nu precies voor mijn baby betekende bleef onduidelijk. We waren te laat voor andere niet invasieve opties en ik wilde het liefst geen vruchtwaterpunctie ivm kans op miskraam. Het idee was simpel: we wachtten tot 20 weken voor een uitgebreide echo. Inmiddels door al het wachten waren we daar tenslotte al bijna (16wk), en die laatste weken konden er ook wel bij. We hebben een uitgebreide echo gehad bij 17 weken en daarop waren geen extra aanwijzingen gevonden, dus afwachten.
Echt heel ingewikkeld vond ik het. Ga ik het enthousiast aan vrienden, familie en werk vertellen als het misschien helemaal niet goed is? Moet ik mij al hechten en uitgaan van een baby als het misschien nog mis gaat? Ik nam mezelf voor om na een goede GUO bij 20 weken blij te zijn en te stoppen met piekeren. Heel rationeel.
Echo was bij 20 weken ook helemaal goed. Maar zoals overal gezegd wordt: geen 100% garantie. Ik deed blij want dat had ik mezelf voorgenomen. We wilden geen vruchtwaterpunctie bij een goede GUO en ons kind was gewoon gezond. Punt.
Maar zo werkt het niet. De hele zwangerschap heb ik bij vlagen gedacht: wat als het toch een syndroom is? Wat als er iets mis is? Hoe vaak ik mezelf ook toesprak: - wat wil je dan nu doen? -het is toch al te laat voor iets. -de test verandert niks aan de chromosomen van de baby, die er al veel langer is. - een kindje met een afwijking is ook altijd welkom - het komt veel vaker voor, de kans op een afwijking is heel klein, daar verandert een test niets aan - veel vrienden hadden geen NIPT gedaan, die kinderen zijn ook gezond - de uitslag van de NIPT kan wel goed zijn, maar dat betekent niet dat je baby gezond is etc etc. Ik kon mezelf gewoon niet gerust stellen.
En dat door die stomme test, notabene zonder uitslag.
Afgelopen augustus ben ik bevallen van de allerliefste en vrolijkste baby die er is. Een super kind. Waar helemaal niets mis mee is. Tot in de puntjes perfect.
Het allereerste wat ik aan mijn vriend vroeg toen geboren was: is ze gezond? Zo diep zat de angst en twijfel. Door die stomme -niet gekregen- 'uitslag' van de nipt. En zelfs na een paar weken vroeg ik in een postnataal dipje nog wel eens aan m'n vriend: je kunt toch geen downsyndroom hebben en dat je dat pas later ontdekt??
Ik heb speciaal een account aangemaakt om dit verhaal te delen. Deels als informatie over de 'vanzelfsprekende' NIPT, zodat je misschien beter nadenkt over de gevolgen dan ik heb gedaan. Maar ook omdat er misschien mensen zijn die ook een mislukte NIPT test met zonder uitslag hebben gekregen. Die misschien ook, net als ik, veel nachtelijke uurtjes aan het googelen zijn op zoek naar succesverhalen.
Dit is er een! Een mislukte test, ontzettend veel zorgen, maar een geweldig kind. Zorgen voor niets. En waarom mijn foetale fractie zo laag was? Geen idee. Ik ben inderdaad ook lang en 80+ kg. Maar wat nu precies de oorzaak, of dus gevolg voor m'n dochter is. Geen idee. Of je door het lezen van dit verhaal minder zorgen hebt? Vast niet. Maar ik had dit toen die tijd nodig en dus hoop ik dat je het hebt kunnen vinden.
reacties (18)