Nog 9 dagen..

Hey dames..

Het gaat hier goed Elhamdulillah.. We zijn bijna klaar met al onze werkzaamheden binnenshuis.
Ik heb een vrij klein huis (46 vierkantemeter) dus het was echt passen en meten met alles. Aangezien we 2 kamers hebben moeten beide kindjes bij ons op de kamer.
Niet bepaald gezond, maar wij zijn allang blij dat wij gezegend zijn met een dak boven ons hoofd. Het is voor veel mensen misschien vanzelfsprekend, maar voor ons zeker niet. Elke keer als ik bijna ga klagen over de ruimte, moet ik aan de mensen denken die helemaaal niks hebben..

Maar goed, ik dwaal weer af =D
We hadden een garderobe voor onszelf, die is dus EINDELIJK in elkaar gezet. Plus een nieuw linnenkast voor de beebjes. Mijn man heeft de hele nacht niet geslapen om die ook gauw in elkaar te zetten zodat ik eindelijk aan de slag kon met de kleertjes. Ook het ledikantje staat nu kant en klaar op zijn plaats. Matras, dekbed en overtrekset moeten nog komen. Aangezien ik niet meer veel durf te lopen, hebben we dat maar via internet besteld. Gewoon hetzelfde wat we voor Hamza Enes hadden gekocht.

Vandaag heb ik alle kleertjes voor de kleine gewassen en opgehangen. Ik weet het, ik ben er erg laat mee. Maar we hadden nog geen kast om het er in te doen, dus heb ik maar de tijd genomen hahaha.
Ook heb ik net mijn ziekenhuiskoffer ingepakt. Kleertjes krijgt de baby in het ziekenhuis. Ik moet alleen hetgene meenemen wat hij bij vertrek uit het ziekenhuis aan zal trekken insaAllah. Eigen kleertjes mogen niet, omdat ze daar bij behoefte door de zusters omgekleed worden enz. Dan kunnen ze niet nog een keer extra rekening houden met de kleertjes van iedereen. Elk moeder heeft een eigen kastje vol met rompers en pakjes (roze of blauwe) sokjes en mutsjes. En aangezien ik pas na 6 (!) dagen het ziekenhuis mag verlaten heb ik ook geen zin om een hele garderobe voor de baby mee te nemen. Wel gewoon alles voor mezelf ingepakt.
Vandaag (op een zondag!) belde mijn gynaecoloog om te vragen hoe het met me ging. Ik was eigenlijk best geschrokken omdat het een zondag is hahaha Ik ging meteen uit van het slechtste =)
Maar ze was gewoon benieuwd hoe het met me ging aangezien ik al 3 weken enorm veel hardebuiken heb.
Ze vroeg ook of ik mijn ziekenhuiskoffer had ingepakt. Ik zei doodleuk: nee hoor, doe ik vanavond denk ik. Ze zei: Ben je helemaal gek geworden?! En wat als je vliezen straks breken?? hahaha
Dus daarom heb ik er maar ff haast achter gezet. En voor het geval dat er snachts wat gebeurd, maak ik ook een tas klaar voor Hamza Enes, met zijn flesje en papjes, kleertjes etc. Zo kan ik dan gelijk beide "vluchtkoffers" meenemen mocht er eerder dan de geplande afspraak iets gebeuren.

Voor de rest had mijn man letterlijk BERGEN papierwerk wat gearchiveerd moest worden. Zelfs dat heeft hij bijna af.  (Sinds de 3 en een half jaar dat we getrouwd zijn, is hij er EINDELIJK aan begonnen)
Hij stelde het elke keer uit, waardoor er meer bergen aan papierwerk ontstonden. En gelukkig zijn we daar nu voorgoed  (InsaAllah) van verlost.
Ik heb eigenlijk niet veel meer te doen. Ik ga nog ff de ramen lappen en de deuren zien er na zoveel "bouwwerk" ook niet meer  uit. Dus die moeten ook ff onder handen genomen worden. Daarna ben ik helemaal klaar insaAllah =)
Ik ben zo blij dat mijn man herfstvakantie had (wat voorheen niet bestond in Oostenrijk) Zo konden wij gelukkig alles doen.

8 November komt mijn moeder. Ahmet brengt mij eerst naar het ziekenhuis en daarna gaat hij gelijk samen met Hamza Enes door naar het vliegveld in München om mijn moeder op te halen. Anderhalf uur rijden is dat. En de volgende ochtend om 8 uur (of toch om 10 uur) wordt mijn beebje dus gehaald.

Als alles goed gaat, mag ik zondagmiddag het ziekenhuis verlaten. Ik vind het best lang, maar aan de andere kant zie ik ook het positieve ervan in. Ik ga proberen om zoveel mogelijk uit te rusten in het ziekenhuis. Ik besef dat ik dat echt moet gebruiken om beter op de been te kunnen zijn wanneer mijn moeder weer vertrokken is.

Momenteel heb ik ontzettend veel harde buiken. Ook heb ik sinds een paar daagjes "weeen" (ik noem ze maar zo, want zo lijken ze wel)
Aanstaande dinsdag heb ik een afspraak in het ziekenhuis, dus ik wacht nog ff geduldig af tot onze afspraak. Mijn buik staat echt vaak op springen. Soms zo erg dat ik amper kan bewegen. Vandaar dat ik ook steeds de angst heb dat mijn vliezen onverwachts breken.
Mocht dat gebeuren mogen we niet met de auto naar het ziekenhuis. We moeten een ambulance bestellen zei de gynaecologe. (ziekenhuis is op anderhalf minuut rijafstand, dus ik denk niet dat we een ambulance roepen hahaha)

Ik ben echt gespannen meiden.. Nog 9 dagen! Net iets meer als een weekje. Maar ik heb vaak het gevoel dat ik zelfs VOOR die tijd nog moet bevallen. Heel raar gevoel is het =) InsaAllah komt alles goed.
Nu alles bijna klaar is aan huishoudwerkzaamheden ben ik meer gerust hahaha

Ook Hamza Enes gedraagt zich voorbeeldig! Echt waar. Hij is soms UREN zoet, zonder dat ik er omkijken naar heb. Als hij honger heeft, komt ie aan mijn rok trekken zegt hij: Mam, mam, mam hahahah en als hij wil slapen komt hij ook aan mijn rok trekken en zegt hij: Nen, nen, nen hahahah
Ik ben zoooooooooo trots op hem. Ik hoop en bid echt dat zijn broertje net zo voorbeeldig zal zijn als hij =D
Wanneer ik aan het schoonmaken ben, is hij wel steeds bij mij in de buurt, maar speelt helemaal alleen. Hij wilt alleen maar in de buurt zijn en voor de rest vind hij alles best =)

Ook mijn man gedraagt zich voorbeeldig hahaha. Wat een schatje is het. Hij probeert echt alles in zijn eentje te doen. Hij zorgt zelfs meer voor Hamza Enes als ik, terwijl hij het zo ontzettend druk heeft nu. Hij heeft me wel verboden om langen afstanden te lopen aangezien ik steeds harde buiken en heuppijn heb. Hij voelt zich zo hulpeloos namelijk als ik pijn heb =)
Ook is hij bang dat ik vroegtijdig moet bevallen.
Voorlopig zit ik dus thuis dames =) Vanaf dinsdag insAllah elke dag met een boek en een bakje thee in mijn handen =D

Veel liefs,

M.