Voel me zo eenzaam.. Ik ben ook eenzaam!!
He dames..
Ff een klaagblogje van mij..
Sinds 2 dagen zit ik weer met dat eenzame gevoel. Eigenlijk verdwijnt het nooit helemaal. Maar soms lukt het me wel om het te onderdrukken.
Zoals jullie weten woon ik heeeeel ver van mijn familie. En mijn "vriendinnen". Vriendinnen schrijf ik tussen aanhalingstekens, omdat ze mij niet eens 1 keer hebben gebeld of gesmst.. Wanneer ik naar NL ga, stuurde ik ze altijd een sms met de mededeling dat ik naar NL ga, en dan sturen ze een smsje terug dat ik moet aanbellen als ik in Amsterdam kom! Tjah, daaaaaagg.. Ik kom 1000 km. Dan kan jij toch wel 20 km naar Nieuw-Vennep komen? Nee, niet dus.
Blijkbaar ben ik niet zo een goede vriendin geweest als ik zelf dacht te zijn. Het kan toch geen toeval zijn dat geen 1 maar heeft gebeld?
Mijn man heeft ook helemaal geen familie hier. Alleen 1 broer. Diens vrouw en 4 kinderen. Die komen dus bijna nooit op bezoek bij ons. Laatste keer was 1 week na mijn bevalling. Wij gaan wel om de 2 weken en soms elke week. Niet dat hij een slecht broer ofzo heeft, echt een topmens integendeel. Maar het is nou eenmaal niet zo een hechte familie zoals bij ons..
Ouders van mijn man zijn met pensioen en zijn een jaar terug naar Turkije vertrokken. Ben ik ook blij om, want het zijn nogal bemoeials geweest. En hebben mij veel pijn gedaan. Dat ter zijde.. Zelfs hen mis ik soms zo erg. Zelfs wanneer ik hen aan de lijn heb, moet ik soms huilen. Laat staan mijn eigen ouders. Al 3 weken wil ik mijn moeder bellen, maar al bij het draaien van hun telefoonnummer barst ik in huilen uit. Vanochtend heb ik dan maar gebeld en spraken niet zo lang.
Wat betreft mijn familie.. Al mijn ooms en tantes wonen in NL. Dus elk weekend waren wij ergens of waren zij bij ons. We waren echt heel hecht. En dat mis ik hier zo enorm.
Ook vrienden van mijn ouders waren net familie voor ons. En hier is dat zooo anders. Echt mensen zijn zo overdreven geindividualiseerd. Niemand belt elkaar op om te vragen hoe het gaat of gewoon ff op de koffie te komen of uit te nodigen. Alleen ik bel soms om ze uit te nodigen voor een ontbijtje, koffie o.i.d. En het antwoord is bijna altijd hetzelfde: Misschien een andere keer, heb ff geen tijd. Zo zijn de mensen hier tegen iedereen. Niemand mag elkaar, niemand gaat met elkaar om..
En daarbij is mijn man ook zo vaak onderweg, waardoor ik me ook nog sterker eenzaam voel.
Heb helemaal geen eetlust meer. Gisteren heb ik de hele dag nisk gegeten, had er niet eens aan gedacht. Pas om 9 uur in de avond voelde ik mijn maag klagen. Ik kreeg alleen maar een klein kommetje soep binnen, meer niet. Vandaag alweer niet. Heb wel uiteindelijk om 6 uur een tosti gemaakt omdat ik duizeligheid voelde.
Mijn man is er niet, dus helemaal geen zin om te koken. Óok wanneer hij er WEL is en ik wel kook, eet ik niet zo veel.. Eigenlijk net zoals mijn vorige zwangerschap. Ben alweer 3 kilo afgevallen. Ik doe het echt niet express of bewust.. Het gaat gewoon niet.
Gelukkig heb ik jullie. Daarom ben ik ook de hele dag hier op BB eigenlijk. Omdat ik gewoon helemaal niemand anders heb. Heb wel vriendinnen hier, maar het is niet zoals vroeger. Toch afstandelijker dan de "vriendinnen" in NL..
Sorry voor mijn lange klagen dames... Hou van jullie.. =(
reacties (0)