Je was zo welkom...

13 augustus 2019 zou ik 10 weken zwanger zijn.
Maar helaas op die dag begon mijn grootste nachtmerrie.
Ik voelde was bloed en bij naar het toilet gaan bleek het waar te zijn.
Ik belde gelijk de verloskundige en aan de hand van wat vragen leek het er op dat het op oud bloed zou gaan.
Maar omdat ik het niet vertrouwde mog ik de volgende dag toch even komen, gezien het ook al laat op de dag was.
Bij aankomst in de praktijk ging er gelijk een echo bij. Ze kon het kindje via de buikje niet meer zo goed meten als bij de vorige keer.
Via een vaginale echt wert er beter gekeken. En kreeg ik te horen dat het kindje z’n hardje niet meer klopte het was gekrompen terug naar 7weken

De wereld leek wel te verdwijnen. Ik voel me boos verdrietig leeg. Waarom gebeurde dit....
Me lichaam is gelijk onderzocht nee het licht niet aan mij. Maar het helpt niet waarom...
Als ik slaap lijkt het even als of het een boze droom is.
Maar als ik wakker word beleeft ik weer de intense verdriet.
Ik snap het gewoon niet.

Je was niet volledig geplant kleintje maar zo ontzettend welkom!
Je grote zus keek zo uit om met jou te pronken op het school plein na je geboorte.
Ook al zit je nog altijd in me buik, het voelt heel leeg nu.
Ik kan alleen maar huilen en niets lijkt me te kunnen troosten.
Jou papa denkt dat je een meisje was en geeft je de naam lieve...
Mama en je zussen denken dat je een jongen was en we geven je de naam Robin

Lieve-Robin vanaf nu zal je bij je grote broer Lucas zijn.
En hoop ik dat deze pijn ooit draagbaar zal zijn.
Dag mooi kleine nieuw ster aan de hemel
Veel te vroeg ben je gegaan! Mama houd van jou...

Tot ooit lieve-Robin