Eventjes van mij afschrijven

Al vanaf het eerste moment dat mijn zoon geboren werd heb ik er met niemand over kunnen praten want vanaf het eerste moment dat hij op deze wereld kwam heb ik 'iets' gemist.
Ik schrijf deze blog om het van mij af te schrijven en ik denk dat meer moeders er last van hebben gehad.

Mijn zoon Luuk wilde na 41 weken nog niet komen, ik werd met 41 en 1 dag ingeleid en uiteindelijk is hij met 41 weken en 3 dagen gehaald, met een keizersnee. Vanaf toen heb ik al iets gemist. Zij hebben hem gehaald en direct meegenomen naar een kamertje. Ik had hem nog niet eens gezien het enige wat ik hoorde was hem daar huilen.
Ik was zo nieuwsgierig naar mijn kindje maar ik heb hem een kwartier later pas vast gehouden. Mijn man had hem al wel al gezien en allang vast gehouden.
Ik had een doek voor mij hangen zonder 'raampje' ik kon dus niet mee kijken. Zij hebben hem ook niet voor me gehouden. Je zou denken dat dit niet erg is, maar toch doet dit iets met je. Zelfs zijn apgar score hebben ze nooit verteld. Daar sta je zelf niet bij stil omdat te vragen. We zijn het ziekenhuis verlaten en we weten het nu nog steeds niet
Gelukkig heeft 1 van de zusters foto's gemaakt en die bekijk ik dan ook regelmatig terug.

Verder zijn de eerste weken voorbij gevlogen.
Nu 7 weken later besef ik pas hoeveel inpakt dit toch heeft gehad. Ik was van de week bezig met het maken van een fotoboek. Zo 1 als vroeger met afgedrukte foto's.
Daar ben je toch even langer mee bezig en sta je meer stil over wat er in al die weken is gebeurd.
Dan kom je er achter dat je er nog maar vrij weinig van weet.
Ik weet niets meer van dat wij Luuk voor het eerst in het badje deden. Ik weet niets meer van hoe klein hij was. Onze eerste uitstapje met de auto. Ik weet dat we dit gedaan hebben omdat er wel foto's van zijn gelukkig. Zo zijn er nog een aantal dingen die ik mij niet meer kan herinneren.

De eerste 4 weken was ik druk bezig met andere, ik wilde niet laten merken dat ik dingen niet kon. Mijn man had vakantie die wilde ik ook tevreden stellen en leuke dingen voor hem en samen doen terwijl ik dit lichamelijk helemaal niet aan kon.
Ik heb mijzelf verwaarloosd terwijl mijn lichaam keihard bezig was met herstellen en ontzwangeren.
Laten we vooral de dagelijkse visites niet vergeten! Ik wilde leuk en gezellig voor ze zijn. Ik was veelste druk met andere dan dat ik heb kunnen genieten van mijn kleine man.
Want als ik dan niemand hoefde te plezieren was ik kapot en wilde ik niets lievers dan slapen. Dit ging natuurlijk niet want Luuk wilde om de 2 uur eten dus aan rust kwam ik ook nooit toe.
Op de automatische piloot, en maar doorgaan zodat andere maar niets aan mij zien en vragen want dan brak ik en dat wilde ik natuurlijk niet. Zelfs niet tegen mijn man. Nu nog steeds niet trouwens

Door het maken van het fotoboek speelt dit nu al een hele week in mijn hoofd en ben ik er best verdrietig om want deze tijd kan nooit meer terug gedraaid worden.

Gelukkig besef ik dit nu en voel ik mij weer fit en hebben wij geen visites meer, nu geniet ik vollop van mijn zoontje.

Ik denk dat ik niet de enige ben waarbij de eerste maand langs zich heen heeft laten gaan.

Dit lucht wel eventjes op, 'kraam'tranen 7 weken later hahah want ook die heb ik niet gehad.