Mijn bevallingsverhaal; Schreeuwen tijdens je bevalling? Gênant!

Ik lag in bed te denken aan morgen. Ik zou gestript worden. Tijdens mijn zwangerschap heb ik altijd geroepen dat ik vast rond 38 week wel zou bevallen. In ieder geval wel voor de 40 week! Volgens de verloskundige zou ik een grote baby krijgen, dus die zou zich dan vast wel eerder aandienen toch? En daar lag ik dan. Op één nacht na een week overtijd.

Strippen... Het leek me nogal een ongemakkelijke bedoening. Ik ben behoorlijk onzeker over mijn lichaam en het leek me nogal awkward om daar met m'n benen wijd te liggen. De boel zag er namelijk ook niet meer zo florisant uit down under. Scheren is sowieso een kunst als je niet meer ziet wat je doet. Maargoed, ze zou wel wat gewend zijn.

Eigenlijk had ik ook al bevallen moeten zijn. Een week ervoor had ik mijn wekelijkse controle bij de verloskundige en zoals altijd was mijn bloeddruk hoog. Ik kan er niks aan doen maar zodra ik aan de beurt ben bij de verloskundige en weet dat mijn bloeddruk gemeten gaat worden word ik zenuwachtig en ja, dan schiet die bloeddruk wel omhoog. Maar dit keer was mijn onderdruk ook behoorlijk hoog en de verloskundige zei dat ze me zou doorsturen naar het ziekenhuis. Of ik over een halfuur in het ziekenhuis kon zijn. Je kan je vluchttas maar beter meenemen zei ze met een knipoog. Misschien heb je vanavond wel een baby! 

Prompt schoot ik in de stress! Een baby? Vanavond? Opzich een logisch gevolg van negen maanden zwangerschap maar ineens kwam het te dichtbij. Ik was blij, verdrietig en boos. Ik wilde niet ingeleid worden maar ik wilde wel bevallen. Ook spookten er gelijk horror verhalen door m'n hoofd over ballonkatheters.

Mijn man was nog op zijn werk dus ben ik alleen met mijn boedeltje naar het ziekenhuis gereden. Ik was zo zenuwachtig. Maar in het ziekenhuis bleek na het maken van een ctg dat de baby het goed deed en ook mijn bloeddruk was weer lager. Dus kon ik zonder baby en met buik weer terug naar huis.

Ik lag nog steeds in bed. Mijn man lag al te slapen. Die moest er 's morgens vroeg weer uit. Ineens voelde ik een soort menstruatie pijn die weer wegzakte. Voelde ik dit echt? Verbeelde ik het me? Mijn hart klopte in mijn keel. En ja hoor, vijf minuten later voelde ik het weer. Ik kon wel janken. Zou het dan echt beginnen? Ik had mijn telefoon er bij gepakt. Het was 01:00 uur. Ik zou het een uurtje aankijken en de weeën timen voor ik mijn man zou wakker maken. Ze kwamen trouw elke vijf minuten en na een klein uurtje vond ik het al niet zo leuk meer. Nadat ik mijn man had wakker gemaakt hebben we de verloskundige gebeld. Ze was er binnen 20 minuten.

Ze wilde inwendig onderzoek doen. Ik vond het allemaal prima. Twee centimeter ontsluiting. Oké, ik had gehoopt op meer. Maargoed, het begin was er. Voor zover ze kon voelen waren de vliezen nog niet gebroken. Ze zou om 06:00 uur terugkomen. Ik wilde poliklinisch bevallen, dus dan hadden we nog tijd genoeg om naar het ziekenhuis te gaan.

Ik herinnerde mij de voorlichting van de verloskundigenpraktijk nog. 'Als je een tijdje weeën hebt denk je bij jezelf, dit is echt pijnlijk, maar neem van ons aan, het is nog niks in vergelijking met wat er nog komen gaat.'
Good to know!

Inmiddels was mijn moeder ook gearriveerd, ze zou bij de bevalling zijn. De pijn werd al snel behoorlijk heftig en we hebben op aandringen van mijn moeder (daar zijn moeders voor) toch maar eerder de verloskundige weer gebeld. Om 04:15 uur was ze er. Weer deed ze inwendig onderzoek. Ik had drie centimeter ontsluiting. Wel een hele centimeter meer. Omdat we nog een halfuur naar het ziekenhuis moesten rijden zijn we rond 04:45 uur die kant op gegaan. Daar aangekomen ben ik gelijk in bed gaan liggen met mijn ogen dicht. Zoek het allemaal maar uit.

Ik vond het heerlijk om tijdens mijn verlof naar one born every minute te kijken op TLC. Wat reageerden die vrouwen toch allemaal heftig. Zo erg kon het toch niet zijn? En dan vooral die vrouwen die tijdens hun bevalling aan het schreeuwen waren, gênant! Overdreven ook vooral. Dat zou ik dus nooit doen.

En daar lag ik dan. Te schreeuwen dat ik onder narcose wilde. HOEZO KAN DAT NIET? Op den duur wist ik van gekkigheid niet waar ik het zoeken moest. Ik heb geschreeuwd en geknepen. Ik heb zelfs geprobeerd het bed kapot te maken. Gelukkig is dat niet gelukt.

Bij de derde keer inwendig onderzoek had ik zeven centimeter. Gelukkig wat vooruitgang geboekt, maar nog drie lange centimeters te gaan.

Op den duur kon ik de pijn echt niet meer goed aan en wilde ik pijnbestrijding. Ik ging er vanuit dat dit voor de volgende wee wel geregeld kon worden. Helaas was het niet zo'n feest.. Een kwartier later kwam iemand uitleg geven over de verschillende soorten pijnbestrijding. Bij de eerste mogelijkheid riep ik gelijk al: 'DOE DIE MAAR!' Maar ik moest eerst braaf luisteren naar de opties en risico's etc.
Uiteindelijk werd het een pca-pomp. Ik kon zelf op een knopje drukken en vervolgens werd er een kleine hoeveelheid van een bepaald middel in mijn bloed gespoten via een infuus. Hierdoor gingen de scherpe randjes er een beetje af.

Toen de pca-pomp werd aangesloten had ik al negen centimeter ontsluiting. Lang heb ik hier dus helaas niet van kunnen genieten.

En toen mocht ik gaan persen. Ik weet nog van de voorlichting dat het maximaal twee uur mocht duren. Dus ik riep gelijk: IK GA NIET TWEE UUR PERSEN! Bij elke week heb ik geperst alsof mijn leven er vanaf hing. Wat waren die weeën naar.. Ik wilde er vanaf.
Na een paar keer persen zag de verloskundige haar.. Onze baby had dus haar.
Ze vroeg of ik mee wilde kijken met een spiegeltje. Alsjeblieft.. De pijn voelen was genoeg, ik hoefde het echt niet óók nog te zien.

En toen, na nog een perswee kwam hij eruit, om 09:28 uur werd onze kleine man geboren.  Wat was ik opgelucht. Het is voorbij.
Alsof je een hardloopwedstrijd rent waarvan het niet bekend is waar de finish is. Niet alleen fysiek maar ook psychisch best zwaar.

Onze kleine man deed het gelukkig geweldig en wilde gelijk drinken. Helaas moest ik wel gehecht worden. Dat was na de bevalling nog wel een domper. Maar wat doet het er nog toe. Ik heb een baby op de wereld gezet.

Ik heb denk ik tijdens de bevalling wel 10 keer geroepen dat ik nooit meer een kind wil. En ik denk dat ik nu al wel 10 keer heb geroepen dat ik nog wel 10 van zulke baby's wil als die van ons. Wat is het geweldig om moeder te zijn en wat ben ik verliefd op onze zoon!

Voor alle vrouwen die een bevalling hebben meegemaakt: wat een topprestatie!
En schreeuwen tijdens een bevalling is misschien gênant, maar o zo fijn om te doen! ;-)