Opeens even een onrustig idee..

Waarom weet ik niet, maar ik betrap mezelf erop dat ik een soort van angstig ben..Het is overigens helemaal níet terecht, er is namelijk helemaal niets aan de hand..geen gekkigheid..maar toch..Misschien komt het door de nekplooimeting in het verschiet, opeens ben ik bang dat er misschien wel eens iets mis kan zijn met ons hummeltje..dat soort dingen spoken dus door mijn hoofd. Die hormonen..MEN, wat is dat soms lastig..Ik merk aan mezelf dat het nu soms niet eens voor mezelf te handelen is (laat staan voor manlief..sorry schatje)..Vandaag naar het kerkhof geweest, om net als ieder jaar een kerststukje bij mijn inmiddels bijna 9 jaar overleden moeder neer te zetten. En opeens kwam het, tranen met tuiten..het wilde maar niet stoppen..Opeens voelde ik me zó alleen en kwam toch het besef dat mijn moeder nooit mijn kinderen zal zien. Hopelijk vanaf een andere plek wel, maar niet lijfelijk..zoals het toch gemoeten had..Ik kon gewoon niet meer ophouden, lekker...Het is absoluut niet zo dat ik van mezelf niet "mag" huilen maar het is gewoon al zo'n tijd geleden dat ik er zo bewust bij stil heb gestaan..dat ik er zelf een beetje van schrok. Het nadeel van dit alles is dat je de hele dag met zo'n hamer-gevoel in je hoofd loopt en het gevoel hebt dat je ogen zo dik zijn dat de heeeele wereld kan zien dat jij een potje heb lopen janken..Misschien komt de angstigheid daar wel vandaan, sinds het overlijden van mijn moeder is er een soort angst overgebleven..bang om te verliezen wat je lief hebt. Iedereen is natuurlijk bang om te verliezen wat je lief hebt, maar ik kan er soms gewoon niet van slapen en ga dan wel 10 keer uit mn bed om te kijken of Mees nog wel goed ligt bijvoorbeeld..

Naja, laten we het allemaal maar op die Hormonen schuiven..overigens heb ik ook heel erg gelachen vandaag. Of Mees het aanvoelt hangt hij al de hele dag de clown uit, heb me rot gelachen vanmiddag dat hij zich stond uit te sloven op harde muziek..en hijzelf ook trouwens..Dus dat maakt gelukkig weer een hoop goed.

Hopelijk is 7 januari a.s. (hopelijk gaat de tijd ook snel) alles gewoon goed met ons ó-zo-welkome hummeltje..en kunnen we eigenlijk gewoon gaan genieten van de echo.

Enne, oja..die buik groeit! Niet NORMAAL...ik was zo dik van Mees rond 16/17 weken..nu ben ik 11w1d en het is niet meer te verbergen. Is ook niet nodig, maar toch..heel apart om opeens weer zo'n duidelijk buikie te hebben. Trouwens wel fijn dat dat voor mij dan een soort van bevestiging is dat daar van binnen alles lekker doorgroeit.

Nou bedankt voor het lezen..

Liefs