Huisartsenpost

Nounou, ik hoop dat mijn volgende blog weer over iets leuks gaat..

Gisteravond had ik heerlijk even een avondje weg. Ik ging met mijn zus en schoonzus lekker een hapje eten (zij passen op, maar willen er niks voor hebben dus doen we het zo). Na die dramatische nachten vond ik het wel even lekker om weg te zijn. Het huilen van Mees zat gewoon in mn oor. Dus manlief bleef alleen thuis met Meesje. Voordat ik wegging sliep Mees, maar het ging nog niet veel beter. Van de huisarts mochten we hem 3x paracetamol geven op een dag. En wij dachten dus een 's morgens, een 's middags en eentje voor het slapen gaan. Zo gezegd, zo gedaan!

Ondertussen, bij de tapasbar (heerlijk gegeten overigens) hadden Bas en ik natuurlijk wel via de sms contact. Want ja, moeders wil overal van op de hoogte blijven. De smsjes waren niet echt leuk. Mees was de hele tijd aan het huilen. Wilde niet eten, of drinken. En wilde dus eigenlijk niks. Het laatste smsje was dat hij op de bank lag te slapen..naja hij slaapt in ieder geval dacht ik nog..

Ik kwam thuis, en inderdaad Mees sliep nog op de bank. Maar werd ook weer wakker toen ik binnenkwam en meteen weer huilen. En zo zielig, dat mijn hart echt brak. Ineens schoot de eerste nacht door mijn hoofd, ik ben toen heel boos geworden op Mees, en voelde me zo schuldig. Ik dacht toen dat ie gewoon weer eens niet wilde slapen en heb hem toen flink toegesproken. Dat gaat natuurlijk ook niet echt vriendelijk omdat je zelf ook wakker gemaakt wordt. Maar ik voel me daar zo rot over. Helemaal toen ik hem zo als een hoopje ellende zag zitten. Ik pakte m op, hij zat al met zn armpjes omhoog en begon weer te huilen. Nou, echt zo zielig. Toen heb ik besloten de huisartenpost te bellen, ze moesten naar dit arme kind kijken. We kunnen hem toch niet weer zo een hele nacht door laten huilen. Hij had ondertussen ook zelf al bijna 2 dagen niet geslapen.

Zo gezegd, zo gedaan. Om half 1 's nachts nog eens met een doodzieke baby over straat naar de huisartsenpost. Al zit die niet zover van ons vandaag, om half 1 's nachts zit je daar ook niet op te wachten. In de wachtkamer zat ook een moeder met een doodziek kind, zelfde symptomen als Mees. Bij dat kindje was het Angina. Nou lekker dan, dacht ik nog.

We werden binnen geroepen en we moesten vertellen wat er aan de hand was. Ik vertelde ook nog heel duidelijk dat ik vanmorgen ook al naar mn eigen huisarts was geweest en dat het alleen met 3x paracetamol was op te lossen volgens hem. De arts wilde zelf ook kijken. En wat zag hij!!!!!! En fikse keelontsteking!!!!! VERDOMME! Wat was ik boos. Mees had gewoon ontzettend veel pijn in zn keel, logisch dat ie zo aan het huilen was. Dat kind weet gewoon niet wat ie er mee aan moet. (en weer schuldgevoel :(.....) Dus we mochten ook meteen langs de nachtapotheek, een antiobioticakuur halen voor 10 dagen maarliefst.

Gisteravond al één keer de antibiotica gegeven en vandaag, en ik moet zeggen dat we opknappende heen gaan. Het wordt steeds een beetje beter. Al is Mees nog niet echt beter, maar goed het moet snel opknappen. Antibiotica gaat natuurlijk zo snel te werk. Hij is nog zo wit als een vaatdoek maar hij kon net alweer een beetje lachen en zelfs wat eten. Gelukkig maar! Nu ligt hij lekker in bed, voor het eerst in twee dagen op een normale tijd...Heerlijk. Ik hoop dat hij snel weer de oude is.