Zwanger?

Het moment dat ik er achter kwam dat ik zwanger was, was voor mij en voor mijn partner als een achtbaan.

Dinsdag 11-11-2008

We moesten naar het ziekenhuis voor de uitslag van een DNA onderzoek naar de ziekte SCA 3. Dit is een erfelijke ziekte die veelvuldig voorkomt in de familie van mijn partner. Het zorgt er uiteindelijk voor dat je al je functies verliest. Het is te vergelijken met MS alleen gaat het dan sneller met de achteruitgang van je functies. Er is op dit moment ook geen behandeling voor en een rolstoel zit in het vooruitschiet. De eerste syptomen kunnen zich ontwikkelen tussen 25 en 50 jaar. Dat is nogal een ruim begrip maar in de praktijk blijkt dat het voor de mannen in mijn partner zijn familie rond hun 30e is begonnen. Mijn vriend is nu bijna 26.

We gingen er vanuit dat hij het niet zou hebben, ook zijn broer had op dezelfde dag de uitslag, ze zijn ook samen dit traject begonnen. Aangezien hun moeder nog geen symptomen had gingen we er dus vanuit dat het de jongens had overgeslagen.

's Ochtends dus vol goede moed naar het ziekenhuis gereden, met wel in mijn achterhoofd dat ik al twee week niet ongesteld was en dat ik later op de dag een test zou gaan halen. We moesten eerst wachten op zijn broer, die kon als eerste...Toen hij naar buiten kwam bleek dat hij het had, op dat moment was alles anders. Wij gingen naar binnen en ook wij kregen te horen dat hij het SCA3 gen bij zich droeg. De wereld stond op zijn kop. Verslagen kwamen wij het ziekenhuis uit, en we gingen op weg naar hun moeder om dan ook aan haar te vertellen dat zij ziek zou worden.

Een hele emotionele dag dus...maar het werd nog emotioneler toen ik met de test naar de wc ging.

Ik was de maand ervoor overgestapt op een andere pil, niet bewust, maar ik had de verkeerde besteld (mijn allereerste pil) ik dacht dat het geen kwaad kon..een pil is toch een pil? Maar na minder dan twee seconden stond er een duidelijke streep in het venstertje. Ik schreeuwde naar Ronnie; Pak de bijsluiter! Wat staat erop!!

En ja..ik was zwanger..en stormvloed van emoties vloog door me heen..Ronnie moest me vasthouden want het begon mij te duizelen. Zwanger..Ik wilde al zolang een kindje, maar het mocht steeds niet zo zijn, pas het laatste jaar had ik me erbij neergelegd en had ik besloten om me op mijn werk te concentreren, er waren nog wel meer belangrijke dingen dan dat. Je zult altijd maar zien; Op het moment dat je niet meer wil krijg je het in je schoot geworpen.

Gelijk flitst de uitslag van Ronnies test door mij heen, hij heeft de ziekte SCA 3 met een 50 % kans om dit ook door te geven aan de baby...

Ik had me er toch wel wat anders bij voorgesteld..Ik had altijd verwacht dat ik uitzonderlijk blij zou zijn, dat ben ik nu ook wel alleen het heeft ook een keerzijde, wat nu als het kind het ook heeft? Toch wil ik positief blijven en er van uit gaan dat ze over twintig a dertig jaar toch al een stuk verder zijn met de medische ontwikkelingen rond deze ziekte.

Op dit moment hoop ik nu gewoon dat alles goed is, en dat het kindje gezond is. Ik heb nog geen symptomen, behalve dan dat ik nu het toilet als mijn tweede huis zie en dat mijn borsten de omvang van Lola Ferrari beginnen te krijgen (Hoera!)

2 december krijg ik dan mijn eerste echo bij de verloskundige, hopen dat alles goed is...