Uitgebreid verhaal naar aanleiding van de echo gisteren.
Gisteren ochtend rond een uur of half 10,
Ging de deurbel.
De informatrice van Moeders van Moeders,
Met mijn inschrijfformulier, de welbekende omslagdoek
En de zwangerschapstest.
Vanwege COVID-19 moet ik de test zelf even uitvoeren,
Maar daar hoeft de mevrouw niet bij te zijn, zegt ze.
De mevrouw vertrekt en ik ga meteen naar het toilet,
Ik wist zeker dat hij positief zal zijn, want ik was kotsmisselijk.
Nieuwsgierig komt mijn kleuter kijken,
'Mamma, waarom moet jij in een potje plassen?'
Omdat ik toch al 8 weken zwanger ben,
Besluit ik het haar te vertellen.
Dat ik een test ga doen en als er twee streepjes komen,
Dan heb ik een baby in mijn buik.
Mijn kleuter is door het dolle heen als er vrijwel direct twee streepjes verschijnen.
En ik ben natuurlijk ook dolgelukkig.
Het wordt middag en samen met mijn man brengen we onze kindjes naar mijn zus,
Want vanwege Corona mogen er geen kindjes mee naar de verloskundigenpraktijk.
Vanaf mijn zus haar huis is het zo'n vijf minuutjes lopen naar de praktijk,
En ik merk dat ik me eigenlijk helemaal niet zo gespannen voel.
Ik heb er gewoon zin in om het kindje te zien waar we ons al die weken druk om hebben gemaakt.
Als we de praktijk binnen gaan zijn we gelukkig heel snel aan de beurt.
Ik mag direct gaan liggen en krijg de gel op mijn buik.
Ik ben volgens mijn berekening 8 weken + 2 dagen op dat moment.
Ze zoekt. Maar ze ziet niks. En ik ook niet.
Ze vraagt of ze inwendig mag kijken.
Omdat mijn baarmoeder altijd gekanteld ligt,
Maak ik me op dat moment nog geen zorgen.
Ze start de inwendige echo,
En ze moet weer zoeken.
Dan hoor ik haar zeggen,
'Kijk daar is 'ie'
En de vruchtzak komt in beeld. En verder eigenlijk niks.
Ze zegt,
'Even kijken of er ook al iets van leven in zit'
Ze moet heel erg zoeken. En ik zie het ook niet.
Het beeld is alleen maar zwart. Een zwarte zak.
Dan, na lang zoeken, ziet ze wel een ring.
'Het dooierzakje' zegt ze.
Maar geen kindje. Geen baby.
Niet wat je verwacht te zien met een zwangerschap van 8 weken.
Ze stopt de echo. En ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ik voel dat ik wil huilen,
Maar het komt niet.
Ik neem plaats op de stoel tegenover het bureau,
Over een week / anderhalve week moet ik terugkomen voor een echo.
Maar ik moet er rekening mee houden dat het niet goed is.
Ik wil gewoon weg. Weg uit de praktijk.
Het lijkt wel alsof ik in een slechte film ben beland.
reacties (22)