Pfff. Ik ben zó moe. Ik heb bijna net zoveel slaap nodig als mijn dochter van tweeënhalf.
De baby in mijn buik zit al héél erg diep ingedaald, hebben we anderhalve week geleden gehoord bij de verloskundige.
Maar ik weet uit ervaring dat, dat niks zegt over een eventuele naderende bevalling. Helaas.
Ja helaas ja. Ik ben zo nieuwsgierig naar dat kleine mensje in mijn buik.
En het wordt nu toch echt wel zwaar.
'S middags, na het dutje van mijn dochter (en stiekem ook mijn dutje 🤭), ben ik telkens weer misselijk.
'S avonds, als mijn dochter op bed ligt en ik met man en macht probeer mijn ogen open te houden voor één aflevering van de serie die ik met mijn man kijk,
Heb ik zo'n last van brandend maagzuur 🤢
Mijn bekken doet zeer. Mijn liezen doen zeer. Mijn billen doen zeer.
Mijn hele onderkant doet zeer.
Maar ik wil eigenlijk niet klagen, want ik ben zó ontzettend blij en trots dat ik zwanger mag zijn.
Dat ik dit kleine mensje mag dragen.
Maar toch. Ik slaap slecht, omdat ik steeds moet plassen en als ik dan 'S ochtends wakker wordt,
Voelt het alsof iemand me in mijn vagina heeft getrapt.
Vreemde mensen lijken te schrikken als ze me zien. Maar wie weet duurt het nog wel 3 weken totdat de baby er is...,
Moet ik dan 3 weken lang binnen blijven?
Neee. Alsjeblieft geen 3 weken meer.
Het kan nu toch ook gewoon?
Of anders morgen misschien?
reacties (0)