Mijn vroege miskraam

Het is donderdagavond 12 oktober. We hebben net gegeten en zitten nog aan tafel. We zijn zo gelukkig. We weten nu een week dat jij eraan komt. We zitten op onze roze wolk, of blauwe, maar dat weten we nog niet. Ons tweede kindje. We zijn nu al verliefd.

Maar dan gebeurd het... Ik voel dat ik wat nats verlies. Wat kan dit nu weer zijn? Ik ga naar het toilet en zie ik mijn onderbroek een beetje bloed. Helderrood. NEEE. Mijn wereld stort direct in. 
Mijn man, mijn lieve, sterke, positieve man. Hij kijkt me aan en zegt dat het er waarschijnlijk gewoon bij hoort. Ik wil het zo graag geloven. Hij zoekt meteen op internet op wat het allemaal kan zijn. 

Later op de avond bel ik dan toch maar naar de verloskundige. Zij noemt allerlei statistieken op. Het komt erop neer dat ik 50% kans heb dat het goed afloopt en 50% kans dat het eindigd in een miskraam. Ze hangt op met de zin; 'We zien je gewoon 30 oktober op de intake'. En weer wil ik het zo graag geloven.

We gaan naar bed, maar slapen kan ik niet. Bij elk gevoel. Elke borrel in mijn buik, zit ik rechtop in bed.
Aan het einde van de nacht krijg ik opeens buikpijn. Ik weet direct dat het foute boel is. Ik maak mijn man wakker en ik vraag hem of hij met mij mee wil gaan naar het toilet.
Samen kijken we naar het volle maandverband met helderrood bloed in mijn onderbroek. We zeggen niks, maar we weten allebei dat het niet goed is. 
Als ik opsta van het toilet zien we iets liggen in de wc pot. Het is best wel groot. We besluiten om het te bewaren en we doen het in een potje. 

Daar staan we dan. Samen in de keuken te kijken naar het propje dat uit mijn baarmoeder is gekomen. We weten nu zeker dat ik het vruchtje ben verloren, ons vruchtje. 
We knuffelen elkaar en huilen samen. 
Ondanks dat het nog zo pril was en zo klein, is het verdriet zo groot. 

Later die middag komt de verloskundige langs. Zij bevestigd dat het, het vruchtzakje is dat ik ben verloren. 
En hier eindigd dus mijn zwangerschap.
Mijn zwangerschap die maar kort mocht duren. 

*
Kun je missen wat nooit zichtbaar was,
wat nooit zag de zon?
Kun je missen wat geen later,
Maar wel een begin begon?
Kun je missen wat geen waar werd,
Enkel wens bleef dat moment?
De lege buik,
Vol met dromen van een kind dat je niet kent.

Marley