Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Hier een heel ander verhaal, maar ik zie wel gelijkenissen. Ik ben 4x rond 38 weken ingeleid ivm diabetes type 1 (goed gereguleerd, "normale gemiddelde bloedsuiker, maar protocol zegt inleiden met 38 weken omdat daarna relatief vaak problemen met placenta en/of groei ontstaan). Mijn oudste dochter was 3160 gram. Zij werd geboren na een lange bevalling waarbij de arts die er om 1800 uur bij was al zei dat hij haar sowieso geboren zou zien worden omdat zijn dienst tot 21 uur duurde - ze werd om 02.20 geboren. Bijna tweeënhalf uur persen, vacuümpomp, knip.
Toen ik zwanger was van mijn tweede zag het er de hele zwangerschap al naar uit dat hij groter zou zijn dan mijn oudste en vanaf het begin was ik dus bang voor de bevalling. Dit was niet nodig, een tweede zou altijd makkelijker gaan, zijn zus had de weg al vrij gemaakt. Zoiets. Mooi niet dus, na weer een vrij lange bevalling met weeenopwekkers bleef ontsluiting steken op 8,5 cm, werd uiteindelijk een keizersnee. Het herstel daarvan ging heel vlot en goed, eigenlijk fijner dan bij mijn oudste.
Bij mijn derde was ik eigenlijk direct bang dat het weer niet zou lukken, maar mijn eerste was ook gelukt, dus "we" gaan het gewoon proberen. Werd wel een lange bevalling, onder andere omdat ze erg hoog lag en de vliezen niet gebroken konden worden tot een paar uur na het starten van het infuus op maximum, maar bij haar heb ik maar 50 minuten geperst en kwam ik er zonder kleerscheuren vanaf.
Mijn vierde was een hele toestand. Lag bijna de hele zwangerschap dwars, soms in stuit, dan weer goed, dan weer dwars, etc. Zaterdagochtend moest ik me melden voor inleiding, omdat die donderdag ervoor de ligging goed was. Ballon geplaatst, viel na een paar uur uit, dus in mijn hoofd zou de bevalling nu echt snel gaan beginnen. Het was echter erg druk op de afdeling, het duurde letterlijk uren voordat er iemand langs kwam nadat ik gezegd had dat de ballon uit was en er snel iemand langs zou komen. Ik wist natuurlijk dag het druk was en je wil ook niet zeuren, dus na vier uur nog maar een keer op de bel gedrukt. Twee uur daarna was er een arts beschikbaar om vliezen te breken en/of infuus te starten, maar toen bleek hij zo hoog te liggen dat het risicovol was. Ik balen. Paar uur later een verloskundige die het aandurfde met wat die en trekwerk vliezen te breken, helemaal blij... Bleek hij weer dwars gedraaid. Inmiddels was het een uur of 23.00 op zaterdag en durfde ze hem niet te draaien zonder genoeg mankracht mocht het mis gaan en er ingegrepen moeten worden. De volgende dag zou het zeker moeten lukken, zo moeilijk lag hij niet.
Dag later was hij nog lastiger gedraaid, kon echt niet op zondag, moest de versie specialist maar naar kijken maandag. Inmiddels was ik 38.2 en ik was helemaal over mijn toeren. Achteraf misschien overdreven, maar je bent zo hormonaal en alles loopt anders dan je denkt... Maar mocht ik kiezen voor keizersnee ipv versie, dan zouden ze nog wachten tot ik 39 weken was, omdat ze 38 weken echt te vroeg vonden. Maar ik mocht echt niet meer naar huis met die instabiele ligging 😬.
Dag later bij de versiespecialist lag hij weer in hoofd ligging, maar nog altijd te hoog om vliezen te breken. Even later toch infuus maar gestart, zat al snel aan maximum, gebeurde niets. Toch vliezen gebroken, uren dat infuus aan, maar insluiting vorderde 1 cm in 3 uur ofzo en bleef steken op 7,5 cm. Dus weer een spoedkeizersnee. Alle vier trouwens in Amsterdam.
Al met al weet ik voor mezelf 100% zeker dat áls ik ooit nog zwanger zou zijn (niet aan de orde, maar toch) ik zou staan op een keizersnee. Dan maar een zeikerd.
Wat ik maar wil zeggen is dat het gewoon vervelend is als jij in je hoofd een heel scenario hebt uitgedacht en dat heel redelijk vindt en er iets anders gebeurt of besloten wordt. Overigens zaten de groei metingen er hier ook steeds best wel naast!
reacties (33)