Je leven wordt een hel!

Ons kleine mannetje is nu al weer 14 maanden oud! het gaat echt zo snel! En hij is ontzettend geweldig. En nu denk je natuurlijk, dat vindt iedereen toch van zijn/haar kind? maar nee!

Ik begrijp mijn zwager en schoonzusje echt helemaal niet! Het begon al toen ik zwanger was van Alexander. 'oh, gefeliciteerd! maar je weet toch wel dat je leven voorbij is als het kindje er eenmaal is?' Toen hadden mijn man en ik al zoiets van, 'jullie zijn niet helemaal goed bij je hoofd!' Alsof je helemaal niets meer kan als je een kind hebt! wij doen nog gewooon alles, alleen moet je alles een beetje aanpassen aan het ritme van je kindje natuurlijk, en je moet dingen soms even op een andere manier plannen dan voorheen. maar goed, ik vond het toch altijd al fijn als mensen bij mij kwamen, en ik de deur niet uit hoefde, en dan lekker voor ze koken enzo, alleen maar leuk toch?

Maar goed. ik begrijp ook wel dat het voor hun niet zo leuk was aangezien mijn schoonzusje een postnatale depressie had en zij en haar man daar niets van wilden weten toen. En toen was ze ook al zwanger van de 2e die absoluut niet gepland was. (sorry hoor, maar we leven toch in de 21e eeuw en iedereen weet toch hoe je kindjes maakt? En als er al iets scheurt kan je toch gewoon een morning-after-pil gaan halen?)

En toen wij dus vertelden dat ik weer zwanger ben, was het eerste wat ze zeiden 'gefeliciteerd' (dat dan nog wel) en meteen er achteraan 'nu wordt je leven pas echt een hel!' En dat is echt iets wat je wilt horen als je net weer zwanger bent natuurlijk! Oh ja, en de 2e vraag was: 'is het wel gepland?'

Nu is het natuurlijk erg triest dat zij niet van hun kinderen kunnen genieten, maar ik word er zo moe van dat bij alles wat ze vragen en zeggen ze gewoon hopen te horen dat het hier ook niet goed gaat. Zo van 'dan zijn wij niet de enige' ofzo. Dus zelfs als Alexander een keer een rotdag heeft of ik me even niet zo lekker voel, dan zeg ik toch lekker dat het hier zo fantastisch gaat!!!

Ben ik nu erg gemeen?

En verder hebben we weinig zin om bij hun langs te gaan, want zij heeft (blijkbaar van huis uit meegekregen uit Rusland) dat je als moeder geen nee tegen je zoon mag zeggen omdat hij anders later zijn vrouw zal gaan slaan! Mijn eerste reactie toen ik dat hoorde was: 'het lijkt mij juist waarschijnlijker dat hij juist zijn vrouw zal gaan slaan als eerder in zijn leven iedereen alleen maar ja en amen heeft gezegd waardoor hij nooit echte grenzen heeft gehad, iig niet ten opzichte van vrouwen.'
Mar we willen daar niet te vaak naar toe omdat de kinderen (bij hun dochtertje zegt ze ook geen nee) alles bij elkaar krijsen om hun zin te krijgen en dat lukt dan vaak ook nog! En ons mannetje is best wel slim en ik ben bang dat hij dat gedrag gaat kopieeren. En daar heb ik geen zin in!

sorry hoor, maar ik moest het gewoon even van me af schrijven vandaag!