Omgaan met andere zwangerschaps nieuws/kinderverhalen

ik begrijp je gevoelens, wij zijn 2,5 jaar bezig inmiddels en ik heb er ook soms een bepaald gevoel van moeite mee. Mijn schoonzusje ligt momenteel te bevallen en ik vind het SUPER fijn voor haar en mijn broertje en gun ze alle kids die ze willen maaarrr toch voel ik een brok in me keel. Heel stom, of niet ik weet het niet.

Ik herken dit gevoel heel goed! Ik wilde al langere tijd beginnen met zwanger worden, maar we hadden hier een beetje uitstel en mijn wens werd steeds groter.

Daardoor vond ik het ontzettend lastig om blij te zijn voor mijn zusje die zwanger is en waarbij de beslissing en alles eromheen heel makkelijk was gegaan.

Ik kan het nu wat meer naast me neerleggen, laat het gevoel er soms gewoon even zijn…

Het is iets wat heel veel vrouwen voelen.

Wij waren sinds vorig jaar november aan het proberen. Ik wilde ook zo graag en kon het het de eerste maanden wel hebben dat baby nieuws. Maar na een half jaar verder te zijn en zelf nog niet zwanger en boos op m'n lijf omdat het niet lukte besefte ik toch ook dat het niet eerlijk is dat ik niet blij kon zijn voor iemand anders. En ik had bedacht nu ook snel zwanger te zijn omdat het de andere keren ook zo was. Ja nu niet dus.

Ik kon het bespreken met iemand die ook graag zwanger wilde worden en ook niet lukte. Dat luchtte op. En dat het jaloerse gedrag wat ik had heel vaak voorkomt en ik echt niet de enige was.

Heb mezelf belooft dat als ik een heel jaar geprobeerd had, dat ik naar de huisarts zou gaan om mezelf te laten checken op een paar dingen en dat mijn tijd dan ook heus zou komen.

Ik zie ook overal zwangere mensen om me heen, maar die gedachte gaf me wel rust.. en erover praten met mijn man. Dat zet me ook altijd dan met beide benen weer op de grond.

En warempel: de volgende ronde zelf zwanger. Was ronde 9 toch gelukt! Heel trots dat ik dan toch niet naar de huisarts hoefde te gaan en dat m'n lijf het zelf kon..

Praat erover met je man en een lotgenoot helpt ook. En de belofte aan mezelf dat ik na een jaar de huisarts mocht. En accepteren dat ik me ook best zo mag voelen, alleen ik verplichtte mezelf wel dat ik een vriendelijk antwoord gaf bij een nieuwe aankondiging. Een ander verdient geen chagarijnig antwoord. Zo heb ik dat gedaan.

Ik hoop dat je snel zwanger mag zijn en weet dat je je best zo mag voelen. Je herkent het niet van jezelf dat dit gebeurt. Maar de wens om zelf zwanger te worden is dan ook heel groot. En dat doet echt wat met je.

Lastig, ik begrijp dat als je iets zelf zou willen, maar jou moment nog niet gekomen is, dat lastig is als anderen dat moment al bereikt hebben. Ik denk eigenlijk wel dat het met een stukje mindset te maken heeft, hoe sta je er in, en gun je het de ander inderdaad oprecht, of is er bijv misschien sprake van jaloersie? Zou het voor jou helpen als je openlijk over je kinderwens zou spreken, om jou gevoelens en verlangens ook een plekje te kunnen geven, te kunnen delen, dat er ruimte komt voor jou verhaal?