Sjit, ik ben zwanger!
Een paar dagen nadat we mn zus hadden uitgezwaaid op het vliegveld omdat ze op wereldreis gingen, deed ik een zwangerschapstest. Ik vond het nou wel erg lang duren voor ik weer ongesteld werd en had ff snel een test gekocht. Ik had het mn vriend, Wim, niet verteld, ik verwachtte toch dat ik niet zwanger zou zijn. Dat kan toch niet, dacht ik. Toen ik twee streepjes zag duurde het ff voor ik doorhad dat de bijsluiter toch echt vertelde dat ik hardstikke zwanger was, al 5.5e week.
Oops, dacht ik. Toevallig kwam Wim net de trap af lopen en was nog suf van zn nachtdienst. Toen ik het hem vertelde hebben we elkaar eerst een beetje giechelend aangekeken. Maar al snel was het: "Ik wil geen baby...jij? Nee, ik ook niet. Ja, en nu? Ja..weetikveel..en nu? Niet veel later belde ik mn moeder voor het grote nieuws. Mam, ik moet je wat vertellen..Je bent zwanger? zei ze. (Wat is dat toch met die moeders die altijd meteen alles weten...) Nou, wat wil je? Ik: Weet ik niet, en Wim ook niet. Jullie moeten heeel goed met elkaar praten. Hmm..dat was mij ook al duidelijk. Dit zou niet makkelijk worden.
Ongeveer 2.5e week heb ik bijna elke dag gehuild. WAAROM moest ik een keus maken. Ik wilde geen baby, tenminste..NU nog niet. Wat ik ook zou kiezen..het blijft een verdrietige keuze. Waarom was ik ook zo'n sukkel met de pil..ik herinner me van mijn moeder dat mijn zus ook zo is ontstaan. Ik had twee pilletjes vergeten en was toen maar gestopt, omdat ik wist dat het toch niet meer zou helpen. Ik zou wachten tot mn volgende ongesteldheid en dan heeel goed mn pilletjes slikken.
Ja. te laat dus. En nu zat ik..in de penarie. Elke dag was het weer anders, de ene dag wilde ik het houden, de andere dag een abortus. Ik zag mezelf aan de ene kant gewoon nog niet achter een kinderwagen.. Ik ..een kind? Ik vond/vind mezelf nog een kind. Stel dat ik het houd, mn leven is dan zeker voorbij. En mn zus, ze maakt helemaal niks mee.
Maar aan de andere kant, ik wilde baby's, dat wist ik. Ik ben gelukkig in mn relatie. Het gaat super tussen Wim en mij, inmiddels al weer 3 jaar. Net ons huis gekocht, van een van die kamers kunnen we best een babykamertje in elkaar flansen. Wim maakte zich meer zorgen om geld, hij wilde zo graag flink wat spaargeld hebben zodat hij de baby alles kon bieden.
Ik voelde me in een soap verwikkeld, ik hoopte zelfs stiekem op een miskraam, zodat ik zelf niet hoefde te beslissen.. achteraf vind ik het vreselijk dat ik zo heb gedacht. Een miskraam is verschrikkelijk en niet iets waar je op hoort te 'hopen'.
Afijn, ik heb maar gewoon een afspraak gemaakt bij de verloskundige. Die was in week 8. Wim wist zeker dat als ik daar heen zou gaan ik sowieso de baby wilde houden. Ik wist het niet, wilde gewoon wat horen denk ik. Na de verloskundige zei ikin de auto onmiddellijk tegen Wim dat ik dit niet wilde. Ik hoorde van de verloskundige allemaal dingen die ik moest regelen..kraamzorg...bloed prikken..echo's... En nou ben ik iemand die dat soort regelen haaaaat. Ik heb 's middags nog een intakegesprek bij de abortuskliniek gemaakt..en ik kon meteen terecht. Hoe dubbel is het, s'ochtends nog bij Verloskundige..iedereen superpositief en felicitatie etc, smiddags met Wim bij psycholoog van abortuskliniek aan tafel.
Ik werd gek van het getwijfel, ik wilde beslissen. Meteen. Ik wilde er van af. Ik wilde dat het lekker makkelijk was. Dat Wim bijvoorbeeld heel duidelijk was in; ik wil het houden! Of, Ik wil het absoluut niet houden. Maar hij was al net zo twijfelachtig als ik. Tijdens het gesprek met de psycholoog besloot ik om de knoop door te hakken. Ik hoorde mezelf overtuigen en praten naar de beslissing het weg te laten halen. Toen stond het vast. Over 8 dagen zou ik ook bij de groep vrouwen horen die abortus hebben gehad.
Die week heb ik iedereen heel goed weten overtuigen hoe en waarom ik had besloten het weg te laten halen. Gelukkig stonden mensen aan wie we het hadd verteld achter ons, wat we ook zouden besluiten. De dag voor de ingreep had ik nog een vriend aan de lijn, hij geloofde er heilig in dat ik achter mijn keus stond. Ik kon zoveel argumenten opnoemen waarom ik het niet wilde houden.
De volgende ochtend zaten we in de auto op weg naar de abortuskliniek, ik liet mn tranen gaan toen ik goed luisterde naar de tekst van One word, van Anouk.. Pff..Wim zei heel lief: We kunnen nog terug he? Ik draai zo om hoor als je nu zegt dat je het niet wilt! Nee, zei ik, ik wil het niet dus we rijden gewoon door. Zelfs tijdens in de wachtkamer was ik zeker van mn keus..dacht ik.
Ik werd naar binnen geroepen, dacht dat Wim nog wel mee kon maar dit mocht al niet meer..dus snel doei gezegd en ik ging mee voor de laatste echo. Durfde niet te kijken, kon niet kijken..want anders zou ik weer moeten huilen. Ik liep met de man mee naar een kamer waar nog meer vrouwen/meisjes zaten..nu was ik echt net in een soap beland. Zo, of ik dan nu mn schoenen uit wilde doen en op het bed wilde zitten, ik was zo aan de beurt. Om me heen zag ik een een meisje van ongeveer 16/17 met een pleister op haar arm, ik nam aan dat zij al was geweest. Ik ging op mn bed zitten en kon het niet meer laten..ik moest huilen. Schaamde me voor mn tranen en wilde niet dat de anderen het zouden zien. Het meisje met de pleister op de arm zei heel lief: Het doet geen pijn hoor, het is zo voorbij. Maar daar dacht ik helemaal niet aan, ik dacht aan mijn baby in de buik die straks weg zou zijn, wie weet wat ze ermee zouden doen? in een grote container ofzo? Dus ik vroeg haar, ben je opgelucht? Ja, zei ze. Heel erg.
Maar bij mij kwam toch mn gevoel naar boven, ik dacht aan mn kindje..ik wilde het niet weg. Het is van mij. MIJN baby. Die mogen ze niet weghalen. En straks is het wel weg..en straks krijg ik spijt. Ondanks dat ik mn betraande gezicht aan niemand wilde zien had een zuster me door. Ze ging voor me staan en vroeg of het ging. Huilend knikte ik dat het wel ging. Toen stelde ze een gevaarlijke vraag: "Wil je het wel? " Ik kon niet anders dan vanuit mijn gevoel antwoorden en zei: "Nee, ik weet het niet. Voor haar was het al snel duidelijk, de man van de echo werd er ook bijgehaald. Dit gaan we niet doorzetten, straks krijg je spijt en als het eenmaal weg is kunnen we het niet terugdraaien! Kom, zei ze, ik regel nog wel een gesprekje voor je met de psycholoog..wil je dat? Ik knikte ja.. wilde graag al mn gevoel eruit gooien.
De psycholoog was een andere dan de vorige keer, maar niet minder vriendelijk. De man zei precies wat ik nodig had. Ik zie het wel aan je, jij moet gewoon moeder worden. Je bent gewoon geschrokken door de keuze die je moest maken, en dat het nog helemaal niet gepland was. Na een kwartiertje wilde ik nog maar een ding. Naar Wim die nog steeds in de wachtkamer zat, in de veronderstelling dat ik de baby weg liet halen.
De wachtkamer zat vol en Wim keek me vol verbazing aan toen ik hem aan zijn hand trok. Hee, ben je al klaar? zei hij. Ik zei alleen maar: Ga je mee? En sleurde hem naar buiten. Daar barstte ik natuurlijk weer in tranen uit en zei dat ik het niet kon. Hij troostte me heel lief en zei dat het niet gaf. Het was een heel mooi moment toen hij zei: Weetje dat ik hoopte dat je opeens de trap af zou rennen en vertelde dat je het niet had gedaan?
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Haha,.....naja, dat is wel zo;n beetje mijn verhaal. Tuurlijk heb ik de weekjes erna nog wel een paar twijfels gehad, maar die waren al snel verdwenen. Wim is zielsgelukkig, en anders ik wel. Eergister was de mooiste dag, het hartje gehoord en ons beebietje zien springen op de echo. In de auto terug keken we elkaar aan en ik zei, kun je voorstellen dat we dit bijna hadden laten weghalen?!
Ik ben inmiddels supertrots dat ik een 'jonge' mama word. Nu nog bedenken hoe we ons kind ooit gaan vertellen dat hij/zij er op een haar na bijna niet meer was geweest!
reacties (0)