Bevalling
Zo het heeft even geduurd, maar dan is hier mijn bevallingsverhaal.
Moest er eerst een beetje van bijkomen en natuurlijk van mijn mooie meisje genieten!
Op woensdag 16-11 ging ik nog met mijn vriend even naar de Media Markt, een nieuwe telefoon kopen. In de winkel had ik al wat last van harde buiken, dus waggelde lekker de hele zaak door. Eenmaal buiten werd het nog wat erger: ik moest mijn vriend soms vragen even wat rustiger te lopen want ik kon hem niet bijhouden met die harde buiken!
Rond een uur of 21.00 waren we weer thuis en zouden we tv gaan kijken. Om 21.30 stelde ik voor om naar bed te gaan, want ik dacht: als het doorzet, dan pak ik misschien nog een beetje rust mee, want ik was al in de weer vanaf 9.00 die ochtend.
Mannetje stemde toe en ging op bed laptoppen... Na het douchen zakte de harde buiken wat af, maar deze kwamen al snel terug en er leek wat regelmaat in te zitten. Ik vroeg steeds de tijd aan mijn vriend en merkte zo dat er inmiddels 4 min tussen zat. Mijn vriend vroeg uiteindelijk waarom ik zo vaak de tijd vroeg, waarop ik hem antwoordde dat ik dacht dat het begonnen was... Ik keek het nog maar even aan, wilde ook niet voor niets het ziekenhuis bellen natuurlijk (ik zou thuis bevallen maar door mijn hoge bloeddruk moest dit uiteindelijk in het ziekenhuis). Wel liet ik vast doorschemeren naar mijn moeder dat ik dacht dat het begonnen was, want ze zou meegaan naar het ziekenhuis en wilde haar niet wakker maken (ik wist dat ze nu nog niet naar bed was). Om 1.30 toch maar het ziekenhuis gebeld en we konden komen!
Om 2.00 waren we in het ziekenhuis, de weeën waren al best krachtig, maar goed weg te puffen. Erg fijn was de autorit niet...
Op de verloskamer werd ik aangesloten op de ctg en was te zien dat het kindje zich prima vermaakte daarbinnen en dat ik regelmatige weeën had, die flink piekten: want dat kon niet meer op het scherm.
Om 2.45 had ik 2 cm ontsluiting, en ik was optimistisch: de weeën waren goed weg te puffen ondanks dat ze best pijn deden, maar ik was erg nieuwsgierig naar ons kindje, dus ik had het gevoel dat ik de hele wereld aankon!
Om 6.45 had ik 3 cm, dit viel me eigenlijk een beetje tegen (ik had immers al een tijdje aardige weeën weg zitten puffen), maar goed, niet klagen, nog ff door puffen! Ook werd er bemoedigend gezegd dat de eerste 3 cm het moeilijkst zijn, dus nog maar even gaan douchen.
Om 9.15 had ik nog steeds 3 cm!! :( Dus mijn vliezen werden gebroken. Ik voelde geen vruchtwater, maar dat was mogelijk zei ze: dan is het kindje goed ingedaald en houdt het het water tegen met het hoofdje.
Om 11.30 kwam er weer iemand ontsluiting meten, en die constateerde dat mijn vliezen niet gebroken waren (dank u!!), dus zij brak ze alsnog. Er kwam vruchtwater met meconium, dus ik voelde even wat paniek door me heengaan, maar er werd verteld dat het kindje het prima deed, dus dan maakt het niet uit (het kindje bewoog ook nog als een malle! Mijn buik bleef heen en weer gaan). Er werd wel een elektrode op het hoofdje geplaatst voor betere registratie. Helaas kreeg ik te horen dat ik nog steeds 3 cm ontsluiting had! De moed begon me een klein beetje in de schoenen te zakken, maar over een uurtje zouden ze ongeveer weer komen kijken naar de ontsluiting en mijn vliezen waren gebroken, dus kom op!
Om 13.15 had ik 5 cm ontsluiting, ik wist even niet meer waar ik het had! Wederom werd er gezegd dat de eerste 5 cm het moeilijkst waren, dus nu geloofde ik er niks meer van. Ik had pijn en wilde hier wat tegen, want ik was er nog lang niet!!
Om 15.00 werd de pijnstilling aangesloten, ik had gekozen voor een pompje, omdat hier de baby het minste last van zou hebben, en een bijwerking was dat het de bloeddruk verlaagt, dus ideaal voor mij met mijn hoge bloeddruk! Wel moest ik nog aan de wee opwekkers, omdat dit middel mijn weeën zou doen afnemen... Ook maar even aan de saturatie- en bloeddrukmeter. O, en nog steeds 5 cm!! :(
Door de pomp werd de pijn niet minder; ik sufte alleen weg tussen de weeën door, ik voelde me net high: ik wilde van alles zeggen maar dat ging niet en alles ging een beetje langs me heen. Tijdens dat weg suffen werd ik steeds wakker gemaakt door mijn vriend of moeder: ik stopte steeds met ademen, ja dat hoorde er kennelijk ook bij.
Om 18.00 weer even checken: 5 a 6 cm ontsluiting... Medicatie om de weeën op te wekken wordt om de 20 min opgehoogd. Inmiddels had ik rugweeen.
Om 21.30 had ik "al" 8 cm ontsluiting. De weeën zijn erg heftig en ik ben steeds vermoeider. Ik heb moeite met het weg puffen van de weeën. Mijn vriend helpt me na instructies van de verloskundige, later neemt mijn moeder het over. Ze moesten me erg streng vertellen hoe te puffen en wat ik moest doen, want zelf wist ik het inmiddels echt niet meer. Eerst kon ik de wereld aan, nu leek de wereld te vergaan! Wat vreselijk voelde ik me, dat ik mijn lichaam niet meer onder controle kon houden! Ik was moe, ik had pijn, en ik was er nog lang niet!!
Om 23.30 wist ik niet meer hoe ik het had: ik zei tegen mijn moeder dat nu echt dat kind eruit moest, naar mijn gevoel ging het niet goed komen zo. Mijn vriend en moeder trokken nu aan de bel en hebben gepleit voor een keizersnede. De verloskundige kwam aan me vragen wat ik wilde, en dat ze dachten aan een sectio. "Graag", zei ik, ik wilde er zo graag klaar mee zijn. Dit was het nieuwe plan. Sectio. Dus, van de pijnpomp af. Dus kreeg ik persweeen (ik deed nog een domme poging te verbergen dat ik persweeen had, was bang dat ik dan nog normaal moest gaan bevallen, maar zoals je begrijpt valt dit niet echt te verbergen...), dus gingen ze nog maar even ontsluiting voelen, want ik volledige ontsluiting had, dan mocht ik gaan persen! Nog steeds 8 cm, dus ging ik nu ook van de wee opwekkers af. De persweeen waren helemaal niet weg te puffen, ik voelde me uiterst belabberd!
Om 0.30 kreeg ik weeremmers en ging ik naar de ok voor een ruggeprik. Dit was nog erg lastig: met persweeen van bed naar operatietafel "schuiven". "Kom maar" werd er gezegd en er werd me een hand gegeven, "ik help je wel", zei de dokter. Ja, met 1 hand... dat helpt niet!! Trek me die tafel op, dacht ik.. Eenmaal op de tafel moest ik op het randje komen zitten, met een bolle rug en ik moest me ONTSPANNEN!! Ja, ik had op dat moment echt gewild dat ze me k.o. hadden gemept, om maar niks meer te voelen. Wat een drama. Normaal kan ik best wel wat hebben, en nu trok ik iedere keer mijn rug weg als de anesthesist me wilde prikken. Uiteindelijk lukte het, en na een paar minuten voelde ik niks meer. Ik voelde me herboren, ik kon weer lachen, alles was best!
Ben kwam bij me zitten, en na het nodige getrek en geduw (en dat kunnen ze goed haha, ik ging helemaal heen en weer), was daar onze dochter Izzie!
Izzie is geboren om 1.19 op 18-11 en woog 3510 gram. Kerngezond en natuurlijk de mooiste! ;)
Helaas had ik hierna nog een fluxus; mijn baarmoeder was oververmoeid en trok niet meer samen. Dus werd ik leeg geduwd. Geloof me, dat doet zeer. Beetje jammer dat ze dat om de zoveel uur kwamen doen gedurende de nacht. Ik heb niet meer kunnen slapen, want naast het leegduwen, hebben ze me ook nog 2 infusen gegeven, ik moest weer aan de bloeddruk- en saturatiemeter en ze kwamen bloed prikken. Ik had koorts dus moest nog blijven. Izzie had een lage bloedsuiker, dus werd ook regelmatig geprikt en ze kreeg voeding via een cupje toen ik nog op de ok was. Gelukkig bleef later haar bloedsuiker goed en was mijn koorts weg na een paar dagen antibiotica intraveneus. Dus op 21-11 mochten we gelukkig naar huis!
Nu, na 6 weken, geloof ik nog steeds niet dat je de pijn vergeet. Wel is Izzie het natuurlijk waard geweest!
reacties (0)