2+2=4... bevallingsverhaal
Tja, en dan zaten er 39 weken en 6 dagen op.
Het lange wachten is voorbij
Rond 00:30u wordt ik wakker van een dikke teen in mijn oor, Aymé ligt overdwars, samen met papa nemen ze het hele bed in beslag, en ik, inclusief
moeten het doen met een klein stukje matras en dekbed. Beetje buikpijn, en moet plassen....... we nemen de gok en ik rollebol, in dit geval met zeer weinig lawaai het bed uit
Plas gedaan, slokje water en........ weer een kramp
Ik ken dit gevoel
en pak pen en papier *01:01u
*01:04u
*01:09u enz.....
Van Aymé weet ik nog dat douchen hielp ontspannen en dat het flink opschoot daardoor.
Dus.... onder de douche dan maar.
Moet eerlijk zeggen dat het me mee viel hoe sterk ze waren, leek me dus niet nodig om Wilco al wakker te maken.
Nog even een wasje wegvouwen, broodje pindakaas gegeten, weer even gedouched en rond 03:30u toch Wilco wakker gemaakt
. T alleen zijn begon te vervelen, en toen ik zachtjes zei dat ik de verloskundige over een half uurtje zou bellen zat ie rechtop in bed
"Ist zover???????" "Uhhh ja ik denk het wel, maar t valt nog mee".
Rond 03:50u wilde Wilco bellen, en wie ben ik om te zeggen dat ie dat niet mag doen, dus bel maar
Tjibbe zou komen, maar wanneer??? geen idee.
04:20u was ie hier, en stiekem schaamde ik me een beetje want ik deed niet lelijk, had praatjes voor 10 tussen de weeen door, dus toen hij zei "Laten we eens kijken hoe het ervoor staat" graptte ik dat het nog wel eens een flinke tegenvaller zou kunnen zijn.
Toen hij na het inwendige gebeuren dan ook vroeg of hij mijn vliezen moest breken heb ik hem geloof ik aangekeken alsof hij me vroeg of hij nog een BigMac voor me moest gaan 'driven'
Hoeveel centimeters waren we dan verwijderd van de magische 10???
We zaten al op 6
dus nog 4 to go 
Met het breken van de vliezen zouden we de boel een beetje helpen en zo geschiedde dat om 04:30u een waterballet volgde
Met het oog op Aymé, die zomaar eens wakker zou kunnen worden hebben we moeders uit bed gebeld, die hier om 04:40u was....
De weeen werden heftiger, en daar was "Het" gevoel.
Persdrang
Mijn humeur sloeg om, heb Wilco met een niet mis te verstane "Hou je mond!" en moeders met een niet mis te verstane "Jullie moeten NU opschieten!!!" erop gewezen dat het niet lang meer zou duren
Ik kon het gevoel niet meer wegpuffen en moest mee drukken.
Om 04:55u lag ik in bed en de rest zal ik jullie besparen
of iemand moet de flinke GVD hebben gehoord die uit mijn stembanden is ontsnapt, maar om 05:14u lag daar plots het mooiste kereltje op mijn buik 
Godallemachtig wat een natuurgeweld, wat ging dat snel!!!!!!
en de pijn...................... die was ik natuurlijk gelijk vergeten.
Hij lijkt als 2 druppels water op zijn grote zus, en met zijn 3830gr en 49cm doet hij niets voor haar onder.
en wat is ze trots, die kleine grote prinses van ons.
Met alles wil ze helpen, bij alles wil ze kijken, "Iam" vasthouden, kusje geven, zijn wangetje aaien of gewoon even "Goeiemoggen Iam" zeggen, dit beloofd wat voor mijn kraamtranen straks
Volluit heet hij: Niam Geerian Kleinsmit
Wat een wonder, een man en 2 gezonde kindjes, rijkdom *zucht*
Met ons 3tjes was het geweldig, maar nu met z'n 4tjes is het nog mooier.
Wat ben ik trots op mijn gezin
reacties (0)