Dag kleine baby, Hallo grote meid!!!

Net na haar 1e verjaardag gaf ik haar op, het duurt dan immers nog een jaar!
Een jaar voordat ze naar de peuterschool zou gaan.
De week voor haar 2e verjaardag ging de telefoon
Aymé zou 2 worden, en dat luid een nieuw begin in.
Naar die dag hadden we toch zo uitgekeken en 17 november leek toen nog best een eindje weg.
2 hele weken wel te verstaan.
En daarbij, ze was en is er echt aan toe, ik ook............... dacht ik .
De hele dag spookt het al door mijn hoofd "Morgen..... morgen gaat ze echt........ morgen".
Ik, met mijn grote mond.
Ik, juist ik, begin er nu moeite mee te krijgen, de uurtjes tikken langzaam weg, over een kleine 8 uur gaat de en maken we ons klaar.... Aymé om te spelen en te leren , en ik om langzaam mijn kleine meisje los te laten.
Het valt me echt een beetje tegen.
De Nijntje-tas staat klaar, een ernaast die ik nog moet schillen en snijden, een want misschien vindt ze die wel lekkerder ( zien eten doet hopelijk eten ) en een verantwoord Nijntje-koekje onderin de tas voor het geval het fruit echt niets wordt.
Haar naam in jas & tas geschreven, zo ook op haar bekertje en haar bakje *zucht* nu wordt het allemaal zo echt.
Vanaf morgen is ze een echte peuter, en hele grote meid...
De zakdoekjes zitten in mijn jaszak, het ligt met opgeladen batterij klaar.
Ik denk dat ik het er moeilijker mee heb als dochterlief.
Die zwaait morgen al voordat ze haar jas uit heeft en zegt er opgewekt "Dag" bij.
Gelukkig staat bij opa & oma de klaar... zo'n 1e ochtend alleen breng ik liever even 'samen' door....
( En stiekem doe ik nu even dit )

Ik mis een klein meisje
met kuiltjes in haar kin.
Met dikke, blote beentjes
knuistjes met koek erin

Bolle, rode wangen
moe van "al dat buiten"
met pleisters op haar knie
en schrammen op haar kuiten

Dat babbelen en giechelen
dat "samen op de koffie"
dat slepen met arme poes
en zeuren om een toffee

Dat meisje is er nu niet meer
schrik maar niet, ze is niet weg
dat meisje is nu groot, op school
heb ik even pech!