Wat een weken

Goedemorgen allemaal....

Spannende week gaat hier aanbreken.
Volgende week nog 3 dagen werken en dan hebben we een weekje vakantie.
Een hele week om te piekeren over het wel of niet zwanger zijn.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik er deze week totaal niet mee bezig ben geweest, Wilco daarintegen des te meer.
Dat kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat hij letterlijk & figuurlijk op zijn tenen moet lopen om het mij naar het zin te maken.

Ja erg he, ik ben me er ter dege van bewust dat ik onuitstaanbaar ben.
Mijn humeur slaat van blij om in onzettend chagerijnig, en ik kan er helemaal niets aan doen.
Het overkomt me, en als de bui wat is weggeebt probeer ik ook duizendmaal excuses aan te bieden.
Ik ben niet erg lief, en waar het vandaan komt?
Volgende week is dus DE week, de week van de streep of de week van de witte plakstripvliegtuigen in mijn ondergoed.

De week waarin ik weer een ongezond wc-syndroom ga oplopen.
Grutjes, bij Aymé had ik helemaal niet door dat ik zwanger zou kunnen zijn, toen zaten we immers in het rouwproces om ons kindje wat we met 13/14 weken verloren zijn.
Mijn cyclus was nog niet echt normaal.
Nu werd ik precies na 4 weken weer ongesteld en heb ik luid & duidelijk mijn ei voorbij voelen komen.
De kans laten schieten om hem niet te benutten hebben we ongebruikt gelaten.

Het tijdstip was onchristelijk, maar dat heb je met onregelmatige diensten in de zorg haha.
Gelukkig had Wilco iets zien staan op de kalender ;-) en is wakker gebleven tot ik thuis was, en dat gebeurt niet vaak haha.
Zegt wel hoe graag hij opnieuw papa wil worden.

Bij Aymé was ik ook zo ontzettend chagerijnig en moe, en mijn vorige zwangerschap verliep in week 2, 3 & 4 precies zo.
Voor Wilco een reden om mij erop te wijzen dat een testje geen overbodige luxe zijn.
Nu zei hij gisteren "Jill, vind je echt lief hoor, en hou van je, maar je bent onuitstaanbaar, vind je mij nog wel lief?"

Ik kon met moeite een zucht onderdrukken, alleen de vraag al liet me koken van woede.
En toen hij mij en Meetje meevroeg om buiten de deur een hapje te gaan eten heb ik weer tranen met tuiten gehuild.
Je had zijn gezicht moeten zien....

Hij snaptte er geen biet van, en ikzelf, nee ik heb geen idee wat er gaande is.
Hij opperde dat ik toch even moet gaan sensitesten.nl-en.
De vorige 2 keren heeft hij overduidelijk gelijk gehad en vermoedde hij eerder dan ik dat ik een wondertje meedroeg.
Al pin ik me nu niet teveel vast op een zwangerschap, ik kan ook onuitstaanbaar zijn wanneer opoe haar intocht gaat maken.

Ik kan alleen straks niet wereldkundig gaan maken dat ik zwanger ben, omdat ik enkele dames van BB privé ken....
En we alleen onze ouders op de hoogte gaan stellen mocht het zover zijn.
De rest van het land zal het pas gaan weten wanneer we de 2e goede echo in handen hebben.
Al was de steun die we gekregen hebben ontzettend fijn.

Liefs