En dan gebeurt het toch thuis

Allereerst allemaal heel erg bedankt voor de lieve en bemoedigende woorden op mijn blog, profiel & Hyves.
Doet een mens goed.

Gisteren besloten om het niet af te wachten, dus heeft de verloskundige een afspraak kunnen regelen bij de Gynaecoloog voor vandaag.
Maar dat liep anders.

Nadat ik met kleine broer naar het dorp was gelopen kreeg ik wat kramp en had het idee dat ik weer te druk was geweest.
Toevallig vlak bij huis fietste zowel mams als oma voorbij dus even snel een praatje gemaakt.
Maar de krampen werden erger, dus ben met Meetje naar binnen gegaan, met de bemoedigende woorden van oma, en de bezorgde blikken van mams in mijn rug.

Binnen snel een sigaretje en dan broodje smeren voor mijn prinsesje, maar al snel kreeg ik door dat het foute boel was.
Pijn in mijn bovenbenen overviel me een beetje en ik liet een traantje, waarop Aymé naast me kwam staan, mijn been vastgreep en zei "Occccchhhhh Mama" *snik*
En terwijl ik naar de keuken liep om de telefoon te pakken en mams te bellen voelde ik ons kindje naar buiten glijden.

Totale paniek overviel me, ik wilde tenslotte helemaal niet dat het thuis gebeurde en nu gebeurde het toch!!!!
En nu werd ik verplicht om te kijken, want de broek moest immers uit om het maandverbandje eruit te halen.
Moeders was niet te bereiken, Aymé werd plots ondeugend toen ik pap aan de telefoon kreeg.
Hij zou haar tegemoet fietsen en binnen 3 tellen stond papa, mams & kleine broer op de stoep.
Mams mee naar de wc en heeft me zo enorm goed geholpen!
Ben nog trots op dr.

Echt zeker weten deden we het niet, want een kindje uit de massa konden we niet halen.
We ja, want hoe stom ook, ik moest kijken van mezelf.
Naderhand de VK gebeld en die twijfelde tussen een bloedstolsel of toch wel kindje.
Het ziekenhuis bezoek zou toch doorgaan.

Echo gehad en ik was dus wel beebje verloren, het zag er op wat weefsel na schoon uit.
Raar ook, want nadat ik ons frummeltje was verloren was de pijn weg en voelde ik me kiplekker.
We moeten nu een 4tal weekjes rustig aan doen en vanaf dan zal een kinderwens ons niet meer in de weg staan, al ga ik er, ondanks deze en de miskraam voor Aymé, weer nuchter in.
Hoewel ik nu ook enorm nuchter ben, ik heb tenslotte gezien dat ons kindje eigenlijk nog 'niets' was.

De natuur heeft nu voor ons besloten, want wat zou je besluiten als je er met de 20 weken echo achterkomt dat je een erg ongelukkig kindje krijgt?
Ik ben opgelucht, al zullen er straks nog wel de tranen komen.

1 ding is zeker, Aymé is het bewijs dat we het wel kunnen.
Al maakt dat niet, dat dit kindje zo enorm gewenst was.......

Sorr voor de smerige details dames, maar wilde het, dankzij jullie lieve berichtjes toch even delen.