Hoe klein ook, nu al een hartverzakking

Goedemorgen allemaal,

Gisteren enorm gschrokken, ben er nog een beetje door ontdaan.

Ons huis bestaat uit laagjes, vanuit de hal neem je een afstapje de kamer in ( soms hillarisch hoor, als mensen het niet weten en prompt bijna letterlijk met de deur in huis vallen, want dan grijpt men zich vast aan de klink en zoeft zo de kamer in), en vanuit de kamer neem je afstapje naar het gedeelte waar de eethoek staat, dan loop je door de keuken waar je weer een opstapje neemt.
Best leuk zo'n huis met op & afstapjes, het heeft wel iets.

Maar niet als je kinderen hebt.
Toen ik nog zwanger was zag al eens beren op de weg, want hoe moet het nou ls baby eenmaal rolt, kruipt & zit.
Wilco zag er niet zo'n probleem in, want baby's leren immers al snel genoeg wat diepte is.

De meeste ukken die hier komen gaan er dan ook achterstevoren vanaf, dus eerst t kontje en dan volgt de rest vanzelf.
Spannend dus, toen de tijd aanbrak en Aymé absoluut niet meer in box wilde maar de wereld wilde ontdekken.
Nu ging het een tijdje goed, 1x was ze er nog maar afgegleden, omdat ze haar armpjes optrok, maar al halverwege de afdaling was zeg maar.
Een rode wang als gevolg, maar geen dikke tranen dus de schade viel mee.
T is een harde tante, dat weet ik al wel.

Gisteren was ze druk in de weer met al haar speelgoed onder de trap, aangezien ze nog niet staat, geen reden tot zorgen dames, de trap komt ze niet op.
Maar in een tel was het gebeurt, ik zag nog net dat ze achterover viel, zo van t afstapje.

Omdat t even stil was, en ze zich zo weer op haar buikje draaide dacht ik dat het redelijk meeviel
Maar niets bleek minder waar, ze huilde en ik ben gelijk naar haar toegelopen om te troosten.
Natuurlijk had ze zich enorm zeer gedaan, en ze huilde zo erg dat ze vergat adem te halen, dus heb ik haar in het gezicht geblazen, maar nog haalde ze geen adem.
Ik begon in paniek te raken, want bij haar lipjes werdt ze langzaam blauw, en plots begin ze raar te draaien met har ogen en haar hoofd.
Wel........ ik was compleet in paniek en Wilco zag toen pas de ernst van de situatie ( k ben niet snel in paniek, heb voor hetere vuren gestaan ) dus hij kwam als de sodemieter bij me en nam Aymé van me over.
Ik was in alle staten en moest mijn best doen niet flauw te vallen.
Wilco blies een keer en ze haalde weer adem.
Ondertussen had ik de telefoon gepakt en wilde 112 al bellen, toen Wilco zei dat ze weer kleur kreeg en ze huilde weer.
Mijn arme prinses, wat zal ze zich zeer hebben gedaan, en wat was ze geschrokken.

Om weer bij te komen heeft Wilco haar bij me neergelegd en ze bleef stijf tegen me aan liggen met haar armpjes om me heen.
Ik bleef haar kussen op haar hoofdje.
Normaal ben ik niet zo snel in de weer met de zetpillen, maar nu heeft ze er 1 gekregen.
Stoot zelf je hoofd eens, reken maar dat je kopzeer hebt daarna.

Dus zal dat bij haar ook het geval zijn geweest.

Ik ben er wel tig keer uitgeweest vannacht om bij haar te kijken, maar ze lag heerlijk te slapen.
Vanaf nu ben ik nog meer oplettend, en zal ik een manier uitvinden waardoor ze er makkelijker afkan, of in ieder geval, niet zomaar weer vanaf kan kukelen.

Deze mama heeft haar lesje geleerd.